آیا می‌توان به صورت رسانه‌ای آبروی کسی را برد؟

به گزارش خبرنگار حوزه معارف اسلامی گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری آنا، در آستانه بیست و یکم ماه مبارک رمضان و شب توبه قرار داریم، امشب در شب قدر همه به درگاه الهی خواهیم رفت و از او می‌خواهیم ما را ببخشد و از گناهانمان بگذرد، به همین مناسبت در این روز نگاه معرفتی و اخلاقی به یکی از اسما الهی که در جوشن کبیر به آن به‌عنوان توبه است، می‌پردازیم.

از جمله اسم‌های امیدبخش و دلگرم‌کننده خدای متعال اسم تواب، هم‌خانواده توبه است.

هر وقت جهت نفسانی و طبیعت انسانی بر آن وجه ملکوتی انسان غلبه پیدا کند، از حقیقت گناه و عاقبت کار و محضر خدا غافل می‌شود، آن‌وقت این‌گونه می‌شود که بدون عناد جاهلانه مرتب گناه می‌شود. گناه برگشت از خداست و توبه برگشت از گناه است. رجوع، ترک دائمی گناه همراه پشیمانی و برگشت بی‌بازگشت را توبه می‌گویند.

اسم تواب صیغه مبالغه است و به خدا تواب می‌گویند. حال سؤال این است که چرا به خدا تواب می‌گویند؟ مگر معاذ الله خدا گناهی می‌کند که بخواهد از گناهش برگردد.

جواب این نیست، خدا تواب است یعنی بسیار توبه‌پذیر و همیشه توبه‌پذیر است. چون شرایط برگشت را آسان گرفته و ملاکش پشیمانی و ترک تکرار گناه است.

خدا تواب است، چون با روی گشاده بندگانش را می‌پذیرد در را روی بندگان که می‌خواهند بازگردند باز گذاشته و اگر کسی بخواهد بخشیده شود، خدای متعال آن را می‌بخشد.

توبه از آن مؤمن است، چون از سنخ ایمان است و جزء ایمان به شمار می‌آید، کافر توبه ندارد «وَ تُوبُوا إِلَی اللّهِ جَمیعًا أَیُّهَا الْمُؤْمِنُونَ لَعَلَّکُمْ تُفْلِحُونَ» ای اهل ایمان‌ همه توبه کنید تا به رهایی برسید.

التواب رحیم، یعنی خدا توبه‌پذیری است و علی‌الدوام رحمت مخصوصش شامل اهل توبه می‌شود.

آیت‌الله جوادی آملی می‌گوید: هیچ‌وقت راه توبه بسته نیست، انسان تا نفس می‌کشد راه توبه باز است.

درس‌های اخلاقی و تربیتی از اسم تواب

گناه دل آدم را تاریک می‌کند، با گناه قلب و جنبه ملکوتی انسان جمع می‌شود، دچار قبض و اقباض می‌شود، قلب از خدا برمی‌گردد، توبه قلب به یغما رفته را و آن جنبه ملکوتی از دست رفته را برمی‌گرداند. ما همیشه شدیداً به توبه و در همه حال نیازمندیم چون به مرتبه طبیعتمان بیش‌ازحد نیاز داریم.

هم در حق‌الله توبه داریم و هم در حق‌الناس توبه داریم، توبه همه‌فهم هست، مثلاً نماز نمی‌خواندیم بر می‌گردیم و نمازهای قبلی را قضا می‌کنیم، کفاره بدهکاریم پرداخت می‌کنیم، خمس و زکات بدهکاریم، می‌پردازیم.

اما حق‌الناس فرق می‌کند، اگر مالی باشد توبه‌اش این است که باید مال مردم را برگردانیم، اگر جای بیت‌المال، مال‌البیت شد، باید دوباره به‌جای خود برگردد، هرچند بیت‌المال را مهر زنان خود کرده باشند.

اگر حق‌الناس به آبروی مردم مربوط شود باید آبروی که برده‌ایم پس بدهیم و برگردانیم، باید جبران کنیم و به‌جای آن باید آبرو بدهیم.

شاید گناه مخفیانه همیشه توبه مخفیانه نداشته باشد، ولی گناهانی که به‌صورت علنی انجام می‌شوند، حتماً برای همیشه توبه علنی دارد، نمی‌شود آبروی کسی را پیش چند نفر در یک محله یا ساختمان، اداره، شهر، استان، کشور، پیش دوست، آشنا و فامیل و غریبه ببریم و بیاییم با یک پیامک و آن‌هم نصف شب یواشکی حلالیت بطلبیم، این توبه پذیرفته نمی‌شود، باید علنی پیش همه گردن بگریم و آبرو رفته را برگشت بزنیم.

حواسمان باشد اگر ما به‌صورت سازمانی و رسانه‌ای گناه کردیم و آبروی کسی را بردیم باید رسانه‌ای و سازمانی توبه کنیم و آبروی اشخاص را برگردانیم.

انتهای پیام/4072/4090/