ارتباط ساعات کار با سابقه بیمه

به گزارش خبرنگار حوزه جامعه گروه اجتماعی خبرگزاری آنا، ساعات کار در کارگاه‌ها و کارخانجات مشمول قانون کار، مدت زمانی است که کارگر نیرو و یا وقت خود را به منظور انجام کار در اختیار کارفرما قرار می‌دهد. ساعات کار در هفته 44 ساعت است و در کارهای نوبتی که ساعات کار به صورت چرخشی انجام می‌شود، ساعات کار در ماه نباید از 176 ساعت بیشتر باشد. ضمن اینکه ساعت کار در شبانه‌روز نباید از 8 ساعت (ماده 51 قانون کار) تجاوز کند و در صورت نیاز به کار بیشتر، فقط می‌توان چهار ساعت اضافه‌کار در روز برای کارگر منظور کرد که این مدت نیز باید با موافقت کارگر و پرداخت فوق‌العاده اضافه‌کار که 40 درصد اضافه بر مزد روزانه کارگر است، تعیین و پرداخت شود.

البته چنانچه شرایط اضطراری براثر حوادث غیر مترقبه یا احیای مجدد کارگاه به وجود آید می‌توان اضافه‌کار بیشتری را از کارگر طلب کرد که با حالت عادی متفاوت است (ماده 59 قانون کار).

زمان صرف صبحانه و ناهار جزء ساعات کار نیست ولی چنانچه در کارگاهی از ابتدا ساعت صرف ناهار جزء ساعات کار محسوب شده باشد این رویه باید ادامه یابد. نکته قابل توجه دیگر اینکه ساعات کار در مشاغل سخت و زیان‌آور 6 ساعت در روز و 36 ساعت در هفته است. همچنین ساعات کار روزانه کارگر نوجوان نیم ساعت کمتر از ساعات کار معمولی کارگران است. ترتیب استفاده از این امتیاز با توافق کارگر و کارفرما تعیین خواهد شد، کارگر نوجوان فردی است که بین 15 تا 18 سال سن دارد.

اضافه‌کاری چیست؟

کار اضافی به کاری گفته می‌شود که علاوه‌بر ساعات معمولی روزانه و هفتگی انجام شود. کار اضافی برای کارگر و کارفرما مزایایی دارد این امر برای کارگر مزد و درآمد بیشتری دارد و برای کارفرما بهره‌گیری بیشتر از امکانات کارگاه بدون استخدام کارگر جدید و پرداخت حق بیمه.

در موارد زیر تعیین اضافه‌کاری برای کارگر ممنوع است:

1-کارگری که کار شبانه انجام می‌دهد. کار شبانه از ساعت 22 شب تا 6 صبح را شامل می‌شود و از ساعت 6 صبح تا 22 شب کار روزانه خواهد بود. 2-کارگری که به کارهای خطرناک و سخت و زیان‌آور اشتغال دارد. 3-کارگر نوجوان.

بیمه و ساعات کار

پرداخت حق بیمه به سازمان تأمین اجتماعی بر اساس روز و ساعت تعیین و به سازمان مزبور پرداخت می‌شود به ترتیبی که برای هشت ساعت کار یک روز بیمه منظور می‌شود. حق بیمه دریافتی بابت اضافه‌کاری نیز فقط بر میزان خدمات سازمان تأثیر دارد و موجب افزایش مدت سابقه فرد نمی‌شود. با این حال با توجه به مدت کارکرد هر فرد در کارگاه‌های مشمول قانون کار و تأمین اجتماعی در طول ماه حق بیمه پرداخت و متناسب با آن حق بیمه منظور می‌شود. در برخی از مشاغل مدت کار در ماه کمتر از 30 روز است و در واقع به صورت پاره‌وقت و ساعتی انجام می‌شود که در این موارد لازم است با توجه به نوع شغل مدت قابل قبول کارکرد در طول ماه مورد توافق سازمان و صنف مربوطه قرار گیرد و بر اساس آن مبلغ بیمه دریافت شود. در هر حال مبنای تعیین سابقه این افراد این گونه است که هشت ساعت کار یک روز سابقه منظور شود. بهتر است در مشاغلی که ماهیت کوتاه‌مدت و پاره‌وقت یا ساعتی دارند دستمزد و میزان مدت‌زمان کارکرد در ماه تعیین شود؛ مثل شغل منشی‌گری در مطب‌ها یا دفاتر وکالت یا مشاوره.

انتهای پیام/4044/