روز دوم جشنواره و ناامیدی مفرط

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری آنا، «شعله ور» به کارگردانی حمید نعمت الله، «بمب، یک عاشقانه» به کارگردانی پیمان معادی و 4 فیلم کوتاه به نام های: «حیوان»، «فاش»، «وقت نهار» و «مارلون» همگی دارای ضعف های آشکاری بودند به نحوی که بسیاری از منتقدان و اهالی رسانه از خود این سوأل را می پرسیدند که با این همه تبلیغات و جار و جنجال مسئولان جشنواره مبنی بر حضور آثار ناب و درخشان در این رویداد چرا نتیجه بالعکس شده است؟! قطعاً اگر این فیلم ها جزو بهترین ها باشند اکران سال 97 با مخاطرات بسیار جدی روبرو خواهد شد چرا که هیچ یک از این آثار قدرت جذب مخاطب را نخواهند داشت.

«شعله ور» فیلمی به شدت مصنوعی است!؛ نعمت الله در جدیدترین اثر خود علت و معلول ها را با پیرنگی بر اساس «جبر زمانه» کنار هم چیده و به همین علت هیچ گونه اجازه همذات پنداری به مخاطب را نمی دهند، منطقی در فیلم وجود ندارد، گویا فیلمنامه نویسان و کارگردان آفریننده ای هستند که قصد حقنه کردن دارند و به زور تفکرات شان را به فیلم سنجاق کرده اند! «حسادت» مضمون اصلی این فیلم است. حسادت از طرف فردی بیمار که مرتبا به جامعه و اطرافیانش که موفق هستند آسیب می رساند. «شعله ور» اثری است که شخصیت پردازی درستی ندارد، ماجراهای فیلم تنها پیرامون ایده اولیه می چرخند هیچ چیز عمق نمی گیرد و همه چیز در سطح باقی می ماند؛ هیچ تأثیری روی مخاطب فیلم گذاشته نمی شود چرا که قهرمان فیلم نعمت الله خصیصه های بسیار نامعقول و نامتعارف دارد و مخاطب هیچ گونه احساس قرابتی با وی نمی کند. فیلم می تواند مدت ها ادامه داشته باشد یا به یک باره در میانه به پایان برسد. همه این ها اتفاقاتی است که در فیلم جدید خالق «بوتیک» وجود دارد و از آن اثری ساخته که به هیچ عنوان قابل دیدن نیست.

اما فیلم دوم پیمان معادی با عنوان «بمب، یک عاشقانه» هم جزو آثاری است که برخلاف پیش بینی ها بسیار سطحی از کار درآمده؛ این اتفاق در حالی است که فیلم اول معادی با عنوان «برف روی کاج ها» توانست نظرات مثبت بسیاری از منتقدان را با خود همراه داشته باشد. جدیدترین اثر معادی فقط در حد ایده موفق عمل کرده؛ معادی در فیلم جدیدش دست به دامان ضد روایتی شده که اجازه نمی‌دهد چیزی بیشتر از فضا در فیلم شکل بگیرد. البته فضاسازی های فیلم هم دچار اشکالات عمده و عدیده ای است. طراحی صحنه و به خصوص طراحی لباس فیلم به شدت دچار مشکل است. داستان این فیلم در دهه 60 روایت می شود اما شخصیت های آن و لباس پوشیدن های شان به هیچ عنوان شبیه به آدم های دهه 60 نیستند. هیچ عمقی در اثر جدید معادی دیده نمی شود و در نهایت فیلم با لحظاتی ملتهب که در اجرا هم چندان خوب از کار درنیامده برای همیشه از ذهن مخاطب بیرون می رود. شاید معادی در فیلم جدید خود از سینمای اروپای شرقی که اغلب فیلم های شان فضای این چنینی دارد الگوبرداری کرده اما از آنجا که موقعیت ها در فیلم او صادقانه و تأثیرگذار نیستند. آنچه معادی در فیلم جدیدش به تصویر کشیده تنها موقعیت هایی از هم گسیخته است که فقط تأثیرات لحظه ای دارند و بلافاصله توسط موقعیت ها بعدی از هم پاشیده می شوند. فیلمی که هیچ جریان سازی ندارد و احتمالاً در اکران هم شکست خواهد خورد.

در نهایت 4 فیلم کوتاه «حیوان»، «فاش»، «وقت نهار» و «مارلون» که برای منتقدان به نمایش درآمد نشان از آن داشت که چقدر فیلمسازی راحت شده و چقدر راحت می توان با ایده های سردستی بدون داشتن هیچ پشتوانه عملی و علمی مبادرت به فیلمسازی کرد و در جشنواره ها هم دیده شد! بی شک تمامی 4 فیلم کوتاه به نمایش درآمده در جشنواره جزو ضعیف ترین و بی هویت ترین آثار فیلم کوتاه تولید شده در کشورمان هستند که معلوم نیست از آن ها با چه هدفی حمایت شده که توانسته اند به مهمترین رویداد سینمایی کشور ورود پیدا کنند و چه دست هایی در کار بوده تا این آثار نازل و فاقد اندیشه که رنگ و بویی از سینما هم ندارند تولید شوند!