حسین علیزاده:ما براساس پیوند دلهایمان و احساس و عاطفه با هم کار کردیم

به گزارش خبرنگار فرهنگی آنا، حسین علیزاده نوازنده تار در مورد چگونگی طرح ریزی این اثر گفت: «پیمان قدیمی با من قرار گذاشت که به صورت انتخابی از موسیقی هایم برای «غمنومه ی فریدون» قطعه‌هایی را برگزیند. اما وقتی متن را خواندم پیشنهاد دادم که خودم موسیقی اش را بسازم.»

او در ادامه اظهار کرد: «غمونومه فریدون باعث شد که خانواده ای هنری تشکیل دهیم، در این اثر اشتراک های ما آنقدر زیاد شده است که الان هم وقتی یکدیگر را می بینیم دیالوگ های غمنومه فریدون را رد و بدل می کنیم. در حال حاضر زیاد می شنویم که در ایران کار گروهی کردن سخت است ولی غمنومه فریدون نشان داد که می توان کار گروهی کرد و تا آخر با هم دوست بود.»

وی در ادامه تصریح کرد: «خیلی ها می گویند که از ابتدا برای چنین کاری باید قرارداد بست ولی ما براساس پیوند دلهایمان و احساس و عاطفه با هم کار کردیم.»

سپس پیمان قدیمی نویسنده و کارگردان این کار با توجه به شکل گیری غمنومه فریدون گفت: «دلیل شکل گیری ای اثر حرکت من به سمت ادبیات کوچه بود. کارهایی مانند تلاش های شاملو در کتاب های کوچه، پریا، قصه ی دختران ننه دریا و حسین قلی، مردی که لب نداشت یا متل های صادق هدایت؛ این ها مجموعه هایی بود که در محاق قرار گرفته اند.»

وی در این خصوص افزود: «غمنومه بازگشتی است به ادبیات محاوره است. نکته دیگر بلایی است که در نظام آموزشی بر سر ادبیات فارسی آمده و به صورت ثقیل تدریس می شود.»

او با توجه به انتشار نسخه به صورت شنیداری گفت: «صلاحدید گروه بر این بود که ابتدا نسخه شنیداری منتشر شود.»

بعد از آن علیزاده با یادی از مرتضی احمدی افزود: «: هروقت اسم مرتضی احمدی را می‌شنوم از شوق گریه‌ام می‌گیرد و هیچ وقت فکر نمی‌کنم که جایش خالی است چون همیشه حضور دارد. او همیشه در میان ما هست و در یادها باقی می ماند. موسیقی محاوره ای با اشعار فاخر، زیاد کار می شود. شاید الان کس دیگری هم جای من بود با ادبیاتی محاوره ای سخن می گفت.»

او با توجه به برخی از سریال های تلویزیونی گفت: «بعضی از این سریال ها را به زور ادبی می کنند و متاسفانه تماشاگر هم خوب با آن ارتباط برقرار نمی کند. هر کارکتر تاریخی و قهرمانی در فیلم های ما کاملا رسمی سخن می گوید. زبان متداول در میان مردم زیبایی ها و ضرب المثل ها و متل های بسیاری دارد که احساس های بسیار زیبایی در این زبان جاری است.»

وی افزود: «اگر کسی بخواهد به کسی ابراز احساسات کند فکر می کند که باید با اثری هنری این کار را انجام بدهد و مثلا با بیتی از حافظ این کار را می کند. در این کار موسیقی کاملا هنری و جدی است، اما زبان محاوره ای است. به نظرم نتیجه آن هم بسیار خوب بوده است. در موسیقی پاپ زیاد این اتفاق می افتد اما موسیقی ماندگار نیست.»

این‌ آهنگساز در ادامه گفت: «الان اپراهای زیادی درباره خیام و مولوی ساخته شده که در نوع خودش خیلی خوب است. وقتی عروسکی را می بینم که با زبان جدی سخن می گوید من زبان آن عروسک را باور نمی کنم. زبان حافظ و مولوی و خیام با حرکات یک عروسک سنخیت ندارد. شاعران و ترانه سرایان ما می توانند ترانه هایی بگویند که به درد موسیقی جدی هم بخورد اما زبانش محاوره باشد.»

وی با بیان اینکه این آلبوم به تعداد محدودی چاپ شده است گفت: «از آغاز بامداد امروز این آلبوم در اختیار همه قرار می‌گیرد اما تعدادی به صورت محدود و در تیراژ 2 هزار عدد و به صورت محدود ارائه شده است. در این کار سه خواننده تک خوان داریم. پوریا اخواص، علیرضا برنجیان و داریوش کاظمی که سعی کرده ایم خوانندگان را از تهران انتخاب نکنیم و طی جلسه های مختلف یک خواننده از کرمانشاه و آقای کاظمی را از استان گرگان انتخاب کردم. نا گفته نماند، تا زمانی که این کار ضبط می شد گاهی من نبودم اما سایه به سایه صبا علیزاده کنار من بوده است که تشکر ویژه ای از او می‌کنم.»

و در ادامه افزود: «از تمام کسانی که در آواز جمعی شرکت کردند تشکر می کنم. ما به خواننده تک خوان زن نیاز نداشتیم اما امیدواریم فضا به گونه ای باشد که همه در خواندن آزاد باشند.»

پیمان قدیمی نویسنده و کارگردان غمنومه فریدون نیز در رابطه با این اثر گفت: در این حین حرکتم به سمت ادبیات کوچه و نوشتن این قصه بازگشت به اتفاقی شفاهی بود که در دهه ۳۰ در ادبیات ایران رخ داده و بعد فراموش شده بود. مهم‌ترین این اتفاق‌ها در تلاش احمد شاملو و ادبیات کوچه و نگارش‌های از این دست مانند قصه پریا، به علی گفت مادرش... و همچنین ضبط مثل‌های صادق هدایت بود.

قدیمی ادامه داد: فکر می‌کردم باید به این ادبیات بازگشت و در این راستا شرح قصه را هم مطالعه کردم اما غمنومه فریدون یک بازگشت به ادبیات محاوره‌ای است.

این نویسنده و کارگردان خاطرنشان کرد: بلایی که بسر ادبیات فارسی در حوزه محاوره آمده است نوع تدریس ادبیات در نظام آموزشی کشور است. در این راستا نظام اموزشی به سمت ادبیات سخت رفته و یا از ان طرف به شدت محاوره‌ای شده است و توازنی به این دو برقرار نیست. به طوری که عده‌ای فکر می‌کنند باید شعر حافظ را هم ترجمه کنند در حالی که زبان فارسی دارد. غمنومه فریدون یک آشنایی زدایی از این گونه ادبیات ا ست.

او همچنین در رابطه با بخش نمایشی این اثر گفت: بخش نمایشی غمنومه فریدون در سکوت خبری پیشرفت کرده و ادامه یافته و شاهد اتفاقات ویژه‌ای در آن خواهید بود که حتما اطلاع رسانی خواهد شد.

قدیمی همچنین در پاسخ به سوالی مبنی بر تداوم این جریان آن را وابسته به ذوق و سلیقه کسان دیگری دانست که در این حوزه ورود می‌کنند و گفت: غمنومه حاصل پژوهش من در ادبیات و یک پروسه و زیست جریان چهارساله بود اگر باز هم این جریان بر من و جامعه‌ام بگذرد آنرا دوباره تکرار خواهم کرد.

حبیب رضایی نقش‌خوان و تهیه‌کننده غمنومه فریدون نیز در این نشست با بیان اینکه اثر شنیداری غمنومه فریدون به تنهایی و جدا از اتفاق نمایشی‌اش جایگاه خاص خود را دارد، گفت: غمنومه فریدون وقتی با حضور پیمان قدیمی و نیما دهقانی کلید خورد مانند تکه زمینی با یک اطاقک بود اما وقتی حسین علیزاده در آن حضور پیدا کرد تبدیل به اتوبان شش باند شد و ناگهان جلو پیدا کرد و برای خودما هم شگفت انگیز و جذاب شد.

نیما دهقانی کارگردان نمایشی این پروژه نیز با بیان اینکه غمنومه فریدون سبک خودش را دارد و قائم به ذات است، گفت: این اثر نه یک اپرا تئا‌تر است و نه یک نمایش رادیویی بلکه تجربه‌ای برای اولین بار آن را اجرا کردیم و در آن از تکنیک‌ها تئاتری استفاده کردیم.

او خاطرنشان کرد: غمنومه فریدون یک شعر بود و زیبایی و جذابیتش به شعر بودنش سعی کردیم این پروژه را به صورت تئاتری تمرین کنیم و به دست آقای علیزاده بسپاریم که بر روی آن رنگ بپاشد.

صابر ابر در نقش فریدون در بخش پایانی نشست گفت: «ویژگی این متن تاثیر خوبی است که بر من دارد. جای خالی کسانی که امروز اینجا نیستند را باید گرامی بداریم. نام مرتضی احمدی را یادآوری می کنم و می گویم که چه سهم بزرگی در این پروژه دارد. خانم علو قرار بود کنار ما باشند اما متاسفانه شرایط خوبی ندارند که امروز کنار ما باشند. تمام بچه هایی که دور هم جمع شده اند تا اثری را با نظارت حسین علیزاده جمع شدند تا کاری را به وجود بیاورند که در آن شان مخاطب حفظ شود.»
وی افزود: «ما باید سطح مخاطب را بالا ببریم و شان مخاطب را حفظ کنیم. اگر علیزاده کم کار می کند و با وسواس کار می کند دلیلش این است که می خواهد گوش های مردم خوب تربیت شوند. همه ما سعی کرده ایم نقش خودمان را خوب ایفا کنیم.»