چه کسی دانشگاه کلمبیا را اداره می‌کند؟
به گزارش خبرگزاری آنا، این فشار باعث شد دانشگاه بدون مقاومت به خواسته‌های دولت فدرال تن دهد، فقط برای بازپس‌گیری ۴۰۰ میلیون دلار از کمک‌های فدرال و قراردادها. مدیریت دانشگاه وضعیت را «شکنجه‌کننده» توصیف کرد و تلاش کرد تا اطمینان دهد که آزادی‌های دانشگاهی و استقلال دپارتمان‌ها همچنان حفظ شده‌اند.
اما نسخه‌ای از ضبط این جلسه به‌سرعت لو رفت. دو روز بعد، آرمسترانگ اعلام کرد که به ریاست مرکز پزشکی دانشگاه بازمی‌گردد و جای خود را به یکی از اعضای هیئت امنا می‌دهد. این اتفاق – که یک عضو هیئت امنا بدون مشورت با هیئت علمی به ریاست دانشگاه منصوب شود – در طول ۲۷۱ سال تاریخ دانشگاه کلمبیا سابقه نداشته است. این رویداد نه تنها بی‌سابقه است، بلکه نشان‌دهنده مشکل عمیق و نگران‌کننده‌ای در مدیریت آموزش عالی آمریکا است. این مشکل سال‌ها در حال شکل‌گیری بوده، اما اکنون پیامدهای آن بیشتر از همیشه جدی است: بقاء دانشگاه به شکلی که می‌شناسیم، به مخاطره افتاده است.
هیئت امنا: تصمیم‌گیرندگان نهایی، اما چقدر مستحق؟
در دانشگاه‌های آمریکایی، هیئت امنا بالاترین مرجع تصمیم‌گیری هستند. وظیفه اصلی آن‌ها تضمین سلامت مالی و ثبات موسسه است، بخشی از آن از طریق کمک‌های مالی خودشان. این مسئولیت شامل استخدام، منصوب کردن و حفظ رئیس دانشگاه نیز می‌شود، اما معمولاً با کمترین مشورت با هیئت علمی. اعضای هیئت امنا نقش فعال‌تری در تصمیم‌گیری‌های آکادمیک ایفا می‌کنند، از طریق اهرم‌های هزینه، قدرت کمک‌کنندگان و کمیابی مالی. در زمان‌های پرتنش حال حاضر، این اهرم‌ها به‌ویژه توسط حزب جمهوری‌خواه تحت رهبری ترامپ، برای هدف قرار دادن رشته‌ها، دپارتمان‌ها و حتی اساتید فردی استفاده می‌شود. بر اساس توصیف روزنامه گاردین؛ بسیاری از این هیئت‌ها به گرگ‌های سیاسی تبدیل شده‌اند که در قالب گوسفندان وکالتی عمل می‌کنند.
هیئت امنا: باشگاه خصوصی یا نهاد آکادمیک؟
هیئت‌های امنا در واقع باشگاه‌های خصوصی هستند که از طریق هنجارهای خودشان (که همیشه محرمانه هستند) تعیین می‌کنند که چه کسی دعوت به عضویت می‌شود، چه کسی کنترل کمیته‌های کلیدی را به عهده دارد و چه کسی در صورت عدم تطابق با معیارهای اعضای مؤثر استعفا می‌دهد. در دانشگاه‌های دولتی، این هیئت‌ها مستقیماً به قدرت‌های مجلس قانون‌گذاری ایالتی متصل هستند و بنابراین در مسائل کلیدی تحت تأثیر سیاست‌های ایالتی قرار دارند. در دانشگاه‌های خصوصی، این باشگاه توسط افراد قدرتمند در حوزه‌های کسب‌وکار، حقوق و فناوری مسلط است؛ تعداد اعضای فارغ‌التحصیلان، اساتید و دانشجویان ناچیز است.
عدم تجربه آکادمیک: مشکل اساسی هیئت امنا
در دانشگاه کلمبیا، ۲۱ عضو هیئت امنا وجود دارند که همه آن‌ها از حوزه‌های کسب‌وکار، حقوق و فناوری هستند، به جز یک روزنامه‌نگار سابق. اگرچه آن‌ها مسئول اداره یک مؤسسه آکادمیک هستند، اما هیچ‌کدام از آن‌ها دانشمند یا استاد نیستند. هیچ‌کدام تجربه اداره کلاس، جلسات آزمایشگاهی یا دوره‌های پزشکی با کارآموزان را ندارند. هیچ‌کدام از فرآیند تأیید دائمی (Tenure) عبور نکرده‌اند، که در آن آموزش، رکورد انتشارات علمی و خدمات آن‌ها توسط همکاران داخل و خارج از مؤسسه به‌دقت ارزیابی می‌شود. هیچ‌کدام تجربه داوری همتا توسط خوانندگان ناشناس یا پانل‌های متخصص ندارند. هیچ‌کدام در مجلات علمی یا آکادمیک مقاله منتشر نکرده‌اند و ایده‌هایشان در فضای عمومی مورد بحث قرار نگرفته است. به‌طور خلاصه، هیچ‌کدام در جستجوی حقیقت نبوده‌اند و نتایج جستجویشان توسط دانشمندان و متخصصان بی‌طرف تأیید نشده است.
حال ما می‌پرسیم، چگونه می‌توان این افراد را به اداره دانشگاه سپرد وقتی هیچ تجربه زندگی یا درکی از وظایف و اهداف اصلی دانشگاه ندارند؟ این اعضای هیئت امنا چه صلاحیت‌هایی جز توانایی و انتظار کمک مالی دارند؟ و این صلاحیت‌ها که مرتبط با سود شخصی هستند، چه ارتباطی با نگرانی‌های دانشمندان، متخصصان و پزشکان دارند که به نفع عمومی کار می‌کنند؟
نیاز فوری به تغییر: قرارداد اجتماعی جدید برای هیئت امنا
وضعیت دانشگاه کلمبیا نمونه‌ای از یک مشکل گسترده‌تر است. این مشکل نه تنها در دانشگاه‌های خصوصی مثل هاروارد یا دانشگاه پنسیلوانیا، بلکه در دانشگاه‌های دولتی مثل دانشگاه کارولینای شمالی یا دانشگاه مینه‌سوتا نیز وجود دارد. برای نجات دادن دانشگاه‌ها از این بحران، نیاز است که نحوه تشکیل و عملکرد هیئت‌های امنا به‌طور جدی بازنگری شود. نیاز به یک قرارداد اجتماعی جدید برای هیئت‌های امنا احساس می‌شود، که در آن صدای اساتید، دانشجویان و متخصصان آکادمیک نیز به‌طور جدی شنیده شود.
انتهای پیام/
