داستان چهل ساله دو کاوشگر فضایی که هنوز زنده هستند

ویجر ۱ و ویجر ۲ با هدف بررسی سیارات بیرونی منظومه شمسی، از جمله مشتری، زحل، اورانوس و نپتون، ساخته شدند. این دو کاوشگر، که هر کدام حدود ۸۲۵ کیلوگرم وزن دارند، با استفاده از ژنراتور‌های رادیوایزوتوپی (RTG) که انرژی خود را از گرما تولید می‌کنند، توانستند برای دهه‌ها کار کنند.
ویجر ۲ در تاریخ ۲۰ اوت ۱۹۷۷ پرتاب شد و ویجر ۱ در تاریخ ۵ سپتامبر ۱۹۷۷ به فضا فرستاده شد و به دلیل مسیر سریع‌ترش، زودتر از ویجر ۲ به مقصد رسید. 

مروری بر مأموریت‌های اولیه
ویجر‌ها در ابتدا برای مطالعه سیارات بیرونی منظومه شمسی شامل مشتری، زحل، اورانوس و نپتون طراحی شده بودند. این دو کاوشگر داده‌های باارزشی از این سیارات و قمرهایشان ارسال کردند که تا آن زمان ناشناخته بودند.

مشتری: ویجر ۱ در سال ۱۹۷۹ به مشتری رسید و تصاویری شگفت‌انگیز از این غول گازی و قمرهایش ارسال کرد. کشف فعالیت‌های آتش‌فشانی بر روی قمر «آیو» یکی از مهم‌ترین کشفیات این مأموریت بود.
زحل: در سال ۱۹۸۰، ویجر ۱ به زحل رسید و حلقه‌های پیچیده این سیاره را با جزئیات بی‌نظیر ثبت کرد. ویجر ۲ نیز در سال ۱۹۸۱ به زحل رسید و داده‌های بیشتری از این سیاره و قمرهایش جمع‌آوری کرد.
اورانوس و نپتون: ویجر ۲ تنها کاوشگری بود که به اورانوس (۱۹۸۶) و نپتون (۱۹۸۹) سفر کرد. این داده‌ها تا به امروز تنها اطلاعات مستقیمی هستند که از این دو سیاره در اختیار داریم.
عبور از مرز هلیوسفر و ورود به فضای بین‌ستاره‌ای
پس از اتمام مأموریت‌های اولیه، ویجر‌ها به سفر خود ادامه دادند. در سال ۲۰۱۲، ویجر ۱ به عنوان اولین وسیله ساخت بشر، از هلیوسفر (حبابی از ذرات باردار که توسط خورشید ایجاد می‌شود) خارج شد و وارد فضای بین‌ستاره‌ای شد. این لحظه، مرزی تاریخی برای بشر بود. ویجر ۲ نیز در سال ۲۰۱۸ این مرز را رد کرد.

در این منطقه، ویجر‌ها داده‌هایی از ذرات کیهانی، میدان‌های مغناطیسی و پلاسما جمع‌آوری کردند که تا آن زمان ناشناخته بودند. این داده‌ها به دانشمندان کمک کردند تا درک بهتری از نحوه تعامل سیستم خورشیدی با محیط بین‌ستاره‌ای پیدا کنند.

دو کاوشگرهنوز زنده‌اند
امروزه، ویجر ۱ و ویجر ۲ به ترتیب در فاصله‌های ۲۴ میلیارد و ۲۰ میلیارد کیلومتری از زمین قرار دارند. این فاصله به قدری زیاد است که هر سیگنالی که از آنها دریافت می‌شود، بیش از ۲۰ ساعت طول می‌کشد تا به زمین برسد.

با وجود سن بالای خود (بیش از ۴۶ سال)، این دو کاوشگر همچنان داده‌هایی از فضای بین‌ستاره‌ای ارسال می‌کنند. البته، انرژی آنها به تدریج کاهش می‌یابد و انتظار می‌رود که تا اوایل دهه ۲۰۳۰ قادر به ارسال داده باشند.
صفحات طلایی و پیامی از زمین به تمدن‌های فرازمینی
یکی از جنبه‌های جذاب ویجرها، وجود صفحات طلایی روی هر دو کاوشگر است. این صفحات شامل اطلاعاتی از تمدن بشر، مانند تصاویر، صدا‌ها و موسیقی‌هایی از زمین هستند. این پیام‌ها، امیدواری‌های بشریت را به تمدن‌های فرازمینی منتقل می‌کنند. اگرچه احتمال رسیدن این پیام‌ها به دستان موجودات هوشمند بسیار کم است، اما این صفحات نمادی از آرزوی انسان برای ارتباط با جهان‌های دیگر هستند.