کم تحرکی در رایزنی‌های منطقه‌ای و خواب شیرین مذاکره با غرب

به گزارش خبرگزاری آنا، منطقه غرب آسیا این روزها تحولات و رویدادهای مهمی را به خود می بیند. مقامات کشورهای منطقه ای و فرامنطقه ای ترددهای خود را به طور محسوسی افزایش داده اند تا درباره آینده تحولات رایزنی کنند.

ریاض نیز روز گذشته میزبان وزرای خارجه 17 کشور بود تا درباره سرنوشت سوریه گفتگو کنند. این نشست در ادامه گفتگوهای اردن برگزار شد. ایران در هر دو نشست غایب بود.

سید عباس عراقچی، وزیر امور خارجه کشورمان شب گذشته رئوف شیبانی را به عنوان نماینده ویژه خود در امور سوریه منصوب کرد، اما به نظر می رسد که دستگاه دیپلماسی باید تحرک و سرعت بیشتری را در زمینه پیگیری تحولات و رایزنی با طرف های منطقه ای از خود نشان دهد. چرا که نه تحولات از سرعت باز می مانند و نه اینکه مقامات کشورهای دیگر دست روی دست می گذارند.

مسئله فقط غیبت تهران در نشست روز گذشته ریاض نبود؛ بلکه انتظار آن می رود که دستگاه دیپلماسی در جریان رایزنی با طرف های منطقه ای نقش موثرتر و فعالتری را ایفا کند که خروجی آن هم ملموس باشد.

در حالی که غرب آسیا روز به روز شاهد پویایی های بیشتری است، عده ای از مقامات دولتی چشم به واشنگتن دوخته و منتظر مذاکراتی با دولت آتی آمریکا هستند که هنوز سیگنالی برای گفتگو و تعامل از خود نشان نداده است.

ترکیب تیم سیاست خارجی و امنیت ملی دولت آتی آمریکا، تصویر مثبتی را از سیاست آتی دولت دونالد ترامپ در قبال ایران نشان نمی دهد. کیت کلاگ، نماینده ویژه دونالد ترامپ در امور اوکراین و روسیه که در نشست اخیر گروهک تروریستی منافقین شرکت کرده بود، خواستار بازگشت سیاست فشار حداکثری علیه ایران شد.

در چنین شرایطی، کم توجهی به تحولات مهم منطقه و اتخاذ سیاست انفعالی در قبال مذاکرات با غرب، می تواند هزینه های قابل توجهی را علیه منافع ملی تحمیل کند.

شاید برخی این استدلال را مطرح کنند که با سقوط دولت بشار اسد در سوریه، تیمی سرکار آمده است که میانه خوبی با ایران و سیاست های آن ندارد. اما رصد رفت و آمدهای دیپلماتیک در منطقه نشان می دهد که حتی برخی کشورهای عربی که با جریان های اخوانی مشکل اساسی دارند و آنها را تهدید جدی برای خود تلقی می کنند، تلاش کرده اند سیاست فعالی را در قبال تحولات در منطقه و سوریه در پیش گیرند.

به نظر می رسد که اولویت بندی نادرست، باعث غفلت دستگاه دیپلماسی در برخی حوزه ها شده و تمرکز بیش از حد بر موضوعاتی مانند مذاکره با آمریکا را در پی داشته است که نتیجه‌ای جز ارائه تصویر ضعیف از ایران ندارد. تبعات چنین سیاستی برای منافع ملی و حتی برای مذاکرات احتمالی روشن است.