سکوت کادر درمان در مقابل لکه دار شدن اعتبار شغلی خود و حقوق بیماران
دو حادثه بیمارستان ولیعصر تبریز و شریعتی تهران، اگرچه جنایتی علیه بیماران بود اما در مرحله نخست اعتبار شغلی کادر درمان را لکه دار کرد.
به گزارش آنا، یاسر مختاری، در روز‌های گذشته اخباری از برخی از بیمارستان‌ها منتشر شد که دل هر انسانی را به درد می‌آورد. برخی از اعضای کادر درمان داروهای مورد نیاز بیماران مبتلا به سرطان را که در حال شیمی درمانی بودند و آنها را با قیمت‌های نجومی تهیه کرده بودند، در جیب خود گذاشته و به جای آن آب مقطر تزریق کردند. پس آن داروهای سرقتی را در بازار سیاه به قیمت‌های نجومی به فروش رساندند.
این پرده‌ای از قربانی شدن بیمارهایی است که به بیمارستان‌های ولیعصر تبریز و شریعتی تهران مراجعه کرده بودند تا مراحل شیمی درمانی خود را گذرانده و بهبودی حاصل کنند، اما برخی قطاع‌الطریق‌ها که از اعضای کادر درمان بودند نه تنها اجازه بهبودی به آنها ندادند بلکه مسیر این بیماران نگون بخت را به سوی مرگ هموار کردند.
وقتی اتفاقی برای یکی از اعضای کادر درمان اعم از پزشک و پرستار تا بهیار و بهورز رخ می‌دهد یا وقتی کسی به ناحق به حقوق آنها تجاوز می‌کند یا احیانا در بیمارستانی عده‌ای از همراهان بیماران اغتشاش می‌کنند و کادر‌های درمانی را مورد ضرب و شتم قرار می‌دهد، تقریبا تمامی اقشار به محکوم کردن این اقدامات می‌پردازند چرا که کادر‌های درمانی را فرشته‌های نجات خود دانسته و هرگونه تجاوز به حریم آنها را تجاوز به حریم خود می‌دانند.
از سوی دیگر در این سال‌ها رسانه‌ها به نمایندگی از افکار عمومی بازتاب دهنده مشکلات کادر‌های درمانی بودند. وقتی پرستاران دچار مشکل می‌شوند این رسانه‌ها هستند که به سراغ نمایندگان صنفی آنها رفته و ضمن بازتاب این مشکلات خواسته‌های آنها را پیگیری می‌کنند. همین اقدام را آنها در سال‌های گذشته برای پزشکان عمومی، رزیدنت‌ها و دانشجو‌های پزشکی انجام دادند. وقتی متخصص قلبی که در یاسوج چاقوی یک قاتل به سینه اش نشست، تمام ایران سوگوار شد و همه خواستار دستگیری و مجازات قاتل شدند.
در این سال‌ها پزشکان، پرستاران و دیگر اعضای کادر درمان به هر بهانه‌ای برای دوستان و همکاران خود بیانیه‌های مختلفی صادر کرده و یا در بسیاری از مواقع تجمعاتی ترتیب داده تا به زعم خود حقوق از دست رفته را استیفا کنند، و غالبا مردم را به همراهی با خواسته‌های خود فراخوانده‌اند.
وقتی سریالی تلویزیونی بیمارستانی را به تصویر کشید که برخی به پزشک قلابی در آن به جای درمان بیماران به فکر جیب بودند، پزشکان آن را توهین به خود تلقی کرده و روزانه به انحای مختلف دست به اعتراض زدند تا این سریال تلویزیونی طنز تعطیل شود. سال‌ها قبل و در دهه ۷۰ وقتی فیلمی سینمایی به نام شوکران ساخته و اکران شد دیگر همکاران آنها یعنی پرستاران دست به اعتراض زدند و خواستار لغو اکران آن شدند.
نمونه‌هایی در رابطه با اعتراض پزشکان و پرستاران به هر چیزی که آن را توهین به خود تلقی می‌کنند زیاد است، اما دریغ از یک اعتراض به اقدماتی که حقوق بیماران را زیرپا گذاشته باشد. در هر دوی این بیمارستان‌ها کادر‌های درمانی یعنی همکاران این دو قشر دست به اقدامی زدند که از هر زاویه‌ای به آن نگاه شود، نه تنها زیرپا گذاشتن اخلاق پزشکی و پرستاری بلکه جنایتی علیه بیماران بود.
این جنایت اگرچه علیه بیماران بود، اما در مرحله نخست جنایتی علیه مقام شغلی پزشکان و پرستاران بود که در این سال‌ها کم از آنها فداکاری ندیده‌ایم، هنوز دوران کرونا در یاد جامعه مانده است، شهدای کادر درمان را همه به یاد داریم، اما دریغ که در این دو حادثه صدا از سنگ درآمد، اما صدای اعتراضی از آنان و محکومیت متهمان، حداقل برای مبراکردن جامعه پزشکی و پرستاری از جنایتی که رخ داده و حیثیت شغلی آنان را لکه دار کرد، نشد.
عدم اعتراض پزشکان و پرستاران به این گونه حوادث چه بسا اعتماد مردم را سلب کرده و حتی رسانه‌ها که افکار عمومی جامعه را نمایندگی می‌کنند، از بازتاب مشکلات آنان دلسرد کند به همین دلیل لازم است، نخست خود آنان این جنایات را محکوم کرده و به دنبال کسب اعتماد مجدد بیماران باشند.
انتهای پیام/
