نقدی بر آبگوشت رامبد جوان در «زودپز»!
کمدیِ شور نه، خوش‌نمک
«زودپز» از آن دست فیلم‌هایی است که راجع به نکات منفی و موارد مثبتش، می‌شود ساعت‌ها حرف زد، اما در نهایت می‌توان آن را دوست داشت و ضعف‌هایش را به لحظات شادی که برای مخاطبش می‌سازد، بخشید.
به گزارش خبرنگار خبرگزاری آنا، فیلم سینمایی «زودپز» جدیدترین ساخته رامبد جوان که از هفدهم مهر به روی پرده سینما‌ها رفته، یکی از فیلم‌های پرطرفدار و مهم پاییز امسال است. اثری در ژانر محبوب کمدی که با فروش بیش از ۱۸۶ میلیارد تومان در حال حاضر دومین فیلم پرفروش سال است و اگر روند خوب خود را ادامه دهد می‌تواند جای «تگزاس ۳» را در صدر این فهرست بگیرد و عنوان پرفروش‌ترین فیلم سال را به نام خود بزند.
در سال‌های اخیر بسیاری از فیلم‌های کمدی برای خنده گرفتن از تماشاگران از هیچ ایده‌ای (هرچند سخیف و زننده) نمی‌گذشتند و بسیاری از آنها با تکیه بر شوخی‌های کلامی خط قرمزی و استفاده از الفاظ ترند شده در فضای مجازی سعی در پر کردن سالن سینما‌ها داشتند. این مسئله حتی در آثار شبکه نمایش خانگی نیز نمود داشت و اکثر کمدی‌های پرسروصدای منتشر شده در این بستر، با این ویژگی‌ها سعی بر جذب مخاطب داشتند. اما «زودپز» رامبد جوان از آن دست فیلم‌هایی است که مخاطبش را می‌خنداند ولی برای این امر دست به هر کاری نمی‌زند.
در این فیلم بیشترین چیزی که برای تماشاگران حاضر در سالن جذابیت دارد، موقعیت‌هایی است که شخصیت‌ها در آن قرار می‌گیرند. قصه «زودپز» در دهه شصت و زمان بمباران موشکی تهران رخ می‌دهد و داستان آن درباره دو باجناق با نام‌های سیروس و شاهین (محسن تنابنده و نوید محمدزاده) است که تلاش می‌کنند از این شرایط خاص اجتماعی سواستفاده کنند. (برای جلوگیری از لو رفتن داستان به همین مقدار بسنده می‌کنیم!)
پایان‌بندی ضعیف
«زودپز» از نظر داستان پیچیدگی خاصی ندارد و کلیت ماجرای آن را می‌توان در دو خط تشریح کرد. این مسئله البته برای یک کار کمدی نکته منفی بزرگی محسوب نمی‌شود، چون معمولاً در آثار محبوب این ژانر نیز، پیرنگ قصه و داستان اصلی اثر، روایت ساده‌ایست و شاخ و برگ‌هایی که در دیگر لایه‌های فیلم (فیلمنامه، بازی‌ها، لوکیشن، جلوه‌های ویژه، موسیقی و...) در نظر گرفته شده، خروجی کار را، به یک فیلم شاد و سرگرم کننده تبدیل می‌کند. ولی با این وجود قصه فیلم رامبد جوان اگر کمی انسجام بیشتری داشت و به عنوان مثال اگر به چند نفر از شخصیت‌های فرعی قصه نیز به اندازه دو کاراکتر اصلی فرصت داده می‌شد تا آنها نیز بتوانند خودی نشان دهند، قطعاً نتیجه از آن چیزی که امروز روی پرده می‌بینیم هم بهتر می‌شد.
از طرف دیگر ضعف بزرگ فیلمنامه در بخش پایانی «زودپز» عیان می‌شود. این مسئله به قدری توی ذوق تماشاگر می‌زند که می‌توان این مسئله را در واکنش‌های مردمی که در حال ترک سالن سینما هستند به وضوح دید. جوان (حالا یا برای گرفتن مجوز پخش، یا اینکه احساس کرده حتما باید شخصیت‌های اصلی‌اش تا پایان در رنج و غذاب باشند) از جایی به بعد مسیری را برای پایان‌بندی در نظر می‌گیرد که همین مسئله در نهایت امتیاز و نمره نهایی فیلم را بسیار پایین می‌آورد. انگار او تمام پل‌هایی که از ابتدای فیلم برای سیروس و شاهین چیده را خراب می‌کند و زوج کمدینش را کت بسته تحویل قانون می‌دهد.
تم برنده؛ دهه شصت
بعد از موفقیت فیلم «نهنگ عنبر» در به تصویر کشیدن تم دهه شصتی و شوخی با ویژگی‌ها و شرایط خاص آن سال‌ها که برای مخاطبان امروز سینما بسیار نوستالژیک است، این تم در فیلم‌های سینمایی و سریال‌های مختلفی در شبکه نمایش خانگی مورد اقبال قرار گرفت و فیلمسازان زیادی از این ویژگی برای جذب مخاطب استفاده کردند. آخرین نمونه استفاده از این تم در یک اثر کمدی «زودپز» است که انصافاً در این زمینه عملکرد قابل دفاعی دارد. هم از نظر طراحی صحنه، هم طراحی لباس این فیلم حرفهای زیادی برای گفتن دارد و با استفاده از جلوه‌ها ویژه، ضعف‌های احتمالی موجود در تصویر را به خوبی پوشانده‌اند. حتی در سکانس‌های تعقیب و گریز با ماشین هم فیلم رامبد جوان قواعد دهه شصت را بر هم نزده و تلاش کرده تا هیچ سوتی خاصی در سکانس‌های فیلمش به چشم نیاید، تلاشی که به جز در یکی دو سکانس کوتاه کاملاً موفقیت آمیز است.
این فیلم حتی در زمینه دیالوگ‌ها و رفتار‌ها و سنت‌های آن دوران نیز درست رفتار می‌کند. از تیپ و استایل و مدل موی شخصیت‌های اصلی داستان گرفته، (مخصوصاً نوید محمدزاده که در اولین تجربه کمدی‌اش حضور خوبی دارد) تا مدل نوشابه خوردن آنها، اپل مانتو و مقنعه ویژه خانم‌ها و مواردی از این دست که همگی برچسب دهه شصت دارند و به خوبی در دل مخاطب می‌نشینند.
این فیلم تکنیک‌های فنی قابل قبولی هم دارد، جدا از بحث استفاده از جلوه‌های ویژه برای سکانس‌های شهری و بهره بردن از کروماکی برای پوشاندن برخی از ضعف‌های صحنه، این فیلم صحنه‌های انفجار و زد و خورد‌های زیادی هم دارد که اکثر آنها استاندارد و حرفهای تولید شدند. حتی تصویربرداری کار هم بخش‌های ویژه‌ای دارد و در برخی موارد نوع تصویربرداری و مدل مواجهه مخاطب با داستان، تماشاگری که در داخل سالن سینما و از روی پرده نقره‌ای در حال تماشای فیلم است را به وجد می‌آورد.
در نهایت اینکه فیلم سینمایی «زودپز» از این مدل آثار است که نوع مواجهه با آن، به حال و روز شخصی تماشاگرش بسیار بستگی دارد! برای همین هم تعداد مخالفان و موافقان این فیلم گاهی با هم برابر می‌شود و در برخی موارد یکی از این دو قشر فشار تبلیغاتی خود را له، یا علیه این فیلم وارد می‌کنند.
درباره فیلم سینمایی «زودپز» هم راجع به نکات منفی و هم موارد مثبتش ساعت‌ها حرف زد و برای هرکدام دلایل منطقی فراوانی آورد، اما در نهایت می‌توان آن را دوست داشت و ضعف‌هایش را به لحظات شادی که برای مخاطبش می‌سازد، بخشید. در کل، اما می‌توان گفت فیلم رامبد جوان ارزش دیدن دارد و در لحظاتی از فیلم شما با خیال راحت می‌توانید خودتان را رها کنید و بخندید.
انتهای پیام/
