ردّی از مظلومیّت
به‌راستی برخی از ما را چه شد که این‌چنین تمام عواطف انسانی را یکجا سر می‌بُریم؟!
نیویورک‌تایمز تیتر زد؛ حماس ردّی از ترور را در اسرائیل برجای گذاشت. بی‌بی‌سی لابه‌لای پوشش خبری گسترده، عملیات روانی بر روی حماس را کلید زد و از دروغی محض، خبر تولید می‌کند.
پسرکم دیشب بازی‌اش گرفته بود و خودش را زیر پتو قایم کرده بود. می‌گفت: بابا اگر مامان اومد بگو امیرعلی گم شده. لحظات شیرینی بود. من و امیرعلی زیر پتو هم‌دیگه رو بغل کرده بودیم و خوابیدیم.
ساعتی بعد؛ اینجا بیمارستان المعمدانی، بیش از هزار تن در محوطه بیمارستان تکه و پاره شدند و پدرانی که اجساد پاره‌های تنِ خود را در گونی می‌کردند. آن‌سوتر طفلی ۷ روزه کفن‌پوش می‌شود.
لرزش پاهای کودکی سیه‌چرده فلسطینی دلم را ریش می‌کند. پیرمردی در کنار خرابه‌های خانه‌اش می‌گوید: ۴۰ سال برای داشتن این خانه زحمت کشیدم اما الآن ...همه‌اش فدای فلسطین.
پسرکی باندپیچی‌شده در بیمارستان به پدر زخمی‌اش دلداری می‌دهد: «بابا نترس و قوی باش.»
و دستی که از زیر آوار تکان می‌خورد و کمک می‌طلبد: «من هنوز زنده‌ام.»
غزه در محاصره است؛ سازمان ملل به‌جای نگرانی از نبود آب و برق و غذا در این باریکه، نگران کمبود منابع آب در جهان است. گوترش، بدون متهم کردن صهیونیست‌ها گفت: «باید جلوی فجایع انسانی گرفته شود!»
چند روز هم قبل وزیر خارجه گفت: در صورت تداوم جنایت جنگی اعلام ساعت صفر در اختیار مقاومت است» و گفت: «دست همه روی ماشه است.»
رهبر انقلاب اسلامی نیز در سخنانی فرمودند: «اگر این جنایت ادامه پیدا کند مسلمانان بی‌تاب می‌شوند» و گفتند: «ملت‌های مسلمان عصبانی‌اند ...»
معجونی از نسل‌کُشی و جنگی رسانه‌ای در غزه در حال روی دادن است.
آیا راهی برای کم کردن زمان نابودی این رژیم خبیث هست؟
کمی آن سوتر، یکی در فضای مجازی کامنت می‌گذارد: «به ما چه، خودمان هزار تا مشکل داریم!» به‌راستی برخی از ما را چه شد که این‌چنین تمام عواطف انسانی را یکجا سَر می‌بُریم؟!
قاسم شجاع
انتهای پیام/
