هابل در جستجوی ستارگان
به گزارش خبرگزاری علم و فناوری آنا به نقل از ناسا، این تصویر یک خوشه کروی به نام NGC 1651 است که توسط تلسکوپ فضایی هابل ثبت شده است. خوشه کروی NGC 1651 در فاصله 162 هزار سال نوری از ما در کهکشان ابرماژلانی بزرگ قرار دارد. این خوشه کروی با قطر تقریباً 120 سال نوری تقریباً کل کادر یک تصویر را پر می کند. در حالی که در سایر تصاویرهابل، بسیاری از کهکشانها که قطرشان دهها یا صدها میلیون سال نوری است را میتوان دید( که کم و بیش کل تصویر را نیز پر میکنند).
یک تصورغلط این است که هابل و سایر تلسکوپهای بزرگ، اجرام آسمانی با اندازههای بسیار متفاوت را با تغییر دادن در ابزارهای بزرگنمایی رصد میکنند؛ همان اتفاقی که در دوربینهای عکاسی با زوم کردن رخ میدهد. در حالی که تلسکوپهای کوچک زمینی به ابزارهای متفاوتی برای بزرگنمایی مجهزند، تلسکوپ های بزرگ فاقد این امکاناتند. هر تلسکوپ دارای یک میدان دید ثابت است (اندازه منطقهای از آسمان که میتواند در یک بار رصد مشاهده کند).
به عنوان مثال، دوربین میدان وسیع3 هابل، که دادههای مورد استفاده در این تصویر را جمعآوری کرده، تقریباً یک دوازدهم قطر ماه میدان دید دارد.
دوربین میدان وسیع ،۳ دارای دو مسیر نوری مستقل است: یک کانال UV و نوری که از یک جفت دستگاه شارژ (CCD) برای ضبط تصویرها از ۲۰۰ تا ۱۰۰۰ نانومتر استفاده میکند، و یک آرایه آشکارساز مادون قرمز نزدیک که محدودهٔ طول موج ۸۰۰ تا ۱۷۰۰ نانومتر را پوشش میدهد.
دو دلیل اینکه هابل می تواند اجرامی با چنین اندازههای بسیار متفاوتی را مشاهده کند این است:
اول، فواصل تعیین میکنند که یک جرم چقدر از دید ناظر زمینی بزرگ به نظر رسد؛ بنابراین همه کهکشانهایی که نسبتاً دور هستند ممکن است همان میزان فضایی را در آسمان اشغال کنند که یک خوشه کروی نسبتا نزدیک مانند NGC 1651 اشغال میکند. اگر به تصویر دقت کنید، یک کهکشان مارپیچی که درست در سمت چپ خوشه قرار دارد را خواهید دید. اگرچه این کهکشان بدون شک بسیار بزرگتر از این خوشه ستارهای است، اما به علت فاصله زیادی که از ما دارد، در این تصویر آنقدر کوچک است که با ستارههای پیش زمینه ترکیب شده است.
دوم، پردازشگرهای تصویر میتوانند چندین تصویر که از بخشهای مختلف اعماق آسمان ثبت شده را به صورت موزاییکی به هم بچسبانند تا یک تصویر واحد از اجرامی که برای میدان دید هابل بسیار بزرگ هستند ایجاد کنند.
انتهای پیام/