رشد حضور هوش مصنوعی در رمان‌های معاصر

به گزارش گروه فرهنگ و جامعه خبرگزاری علم و فناوری آنا، از نظر تعداد زیادی از نویسنده‌ها، هوش مصنوعی تهدیدی برای درآمد و معاششان و همچنین برای امر خلاقیت محسوب می‌شود. بیش از ده هزار نویسنده تابستان امسال نامه سرگشاده‌ای برای اتحادیه نویسنده‌ها فرستادند و از شرکت‌های هوش مصنوعی درخواست کردند که بدون اجازه و پرداخت غرامت به آن‌ها از آثار دارای کپی رایت استفاده نکنند.

در عین حال، هوش مصنوعی، داستانی است که باید نقل شود و دیگر فقط در قصه‌ها و فیلم‌های علمی تخیلی وجود ندارد و امروز به واقعیت تبدیل شده است. به همین دلیل نیز بسیاری از نویسندگان این روزها از این تکنولوژِی استفاده می‌کنند.

هوش مصنوعی با حضور در سیاست، پاندمی کرونا یا تغییر آب و هوا به بخشی از روایت تعداد رو به افزایشی از رمان‌نویس‌ها و داستان کوتاه نویس‌هایی تبدیل شده است که برای نوشتن در این باره تنها کافی است خبر‌ها را دنبال کنند تا بتوانند دنیایی که به سرعت به پایان خود نزدیک می‌شود را تصور کنند.

هلن فیلیپس، که به تازگی رمانی درباره یک همسر-مادر که به خاطر ظهور هوش مصنوعی شغلش را از دست می‌دهد، نوشته است، در مصاحبه با روزنامه نشنال نیوز گفت: «من از هوش مصنوعی می‌ترسم، اما در عین حال شیفته‌اش هستم. پیشرفت‌ها به ما نوید می‌دهند که می‌توانیم سرچشمه حیات را بفهمیم و دانش ما روز به روز بیشتر می‌شود، اما در عین حال این ترس ذاتی نیز وجود دارد که روزی بالاخره انسان به وسیله چیزی غیرانسانی به زانو درآورده می‌شود.»

رایان دوهرتی، نایب رئیس و سرویراستار انتشارات سلادرون بوکس، نیز گفت: «ما هر روز موضوعات بیشتری درباره هوش مصنوعی در رمان‌هایی که برایمان ارسال می‌شود می‌بینیم.»

این انتشارات اخیراً قرارداد انتشار رمان جدید فرد لونزکر به نام «سایک» که درباره یک هوش مصنوعی روانپزشک است را امضا کرده است. جفری سایگر که یک جنایی نویس است و به خاطر نوشتن رمان‌های تریلر در یونان معاصر معروف است، نیز این روزها مشغول نوشتن رمانی درباره هوش مصنوعی و متاورس است. اگرچه برخی نویسنده‌ها فقط درباره هوش مصنوعی نمی‌نویسند، بلکه آزادانه با آن کار می‌کنند.

چندی پیش روزنامه‌نگاری به نام استفن مارچ از هوش مصنوعی برای نوشتن رمانک «مرگ یک نویسنده» استفاده کرد و به خاطر این کارش توجه نویسندگان بزرگی مثل ریموند چندلر و هاروکی موراکامی را به خود جلب کرد. سایمون ریچ، فیلمنامه نویس و طنزپرداز، نیز با همکاری برنت کاتز و جاش مورگنتو تریلری به نام «من کد هستم» را نوشته که برای نوشتنش از هوش مصنوعی استفاده شده است. تمام این موارد نشان می‌دهد که هوش مصنوعی کم کم جای خود را در میان نویسندگان و دست به قلمان باز می‌کند و به ابزاری پرکاربرد برای آن‌ها تبدیل می‌شود.