سیاست گذاری فرهنگی غلط نسل جوان را سمت موسیقی سطحی برده است

به گزارش خبرنگار فرهنگ و جامعه خبرگزاری علم و فناوری آنا، سهراب پورناظری، موزیسین ایرانی در پاسخ به سوال خبرنگار آنا در نشست خبری «در هوای بی چگونگی» که شب گذشته در کاخ سعدآباد برگزار شد، درباره اینکه چه آینده ای  برای نسل نوجوان و جوانی که حافظه شنیداریش از موسیقی های سطح پایین پر شده، می بیند و چه وظیفه ای را برای هنرمندان دراین راستا قائل است، گفت: اساسا مخاطب سوال شما نباید من باشم بلکه وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی، رئیس سازمان صدا و سیما، سازمان تبلیغات اسلامی و دوستان مسئول باید باشند و پاسخ دهند که چرا موسیقی که امروز نسل جوان گوش می دهند، عناوینی غیر از موسیقی جدی یا فاخر دارد؟

**مشکل موسیقی ما کجاست

وی در ادامه افزود: درسرزمینی که هنوز ما در تلویزیون نمی توانیم ساز بزنیم، چه انتظار بیشتری می توان داشت؟ اینها سوالاتی است که برای ما بی پاسخ است. اگر ساز ما حرام است که تکلیفش مشخص است، اگر صدایش حلال است، چطور قیافه اش حرام است؟ اگر هر دو حرام است، پس مشکل کار کجاست، یک کسی باید با صراحت اعلام کند که ساز شما چهره اش زیبا نیست، ما ساز نشان نمی دهیم. اگر این پاسخ ها را بدهند تکلیف مشخص می شود . هر چند که هنرمند مثل آب است، راهش را پیدا می کند فرهنگ ایران در این هزاره اینطور بوده است هر جا سدی ایجاد شده، بالاخره راه خود را پیدا کرده است.
منظورم از این حرف ها هم این نیست که هر کسی مسئول در این سرزمین شده، مخالف  ساز بوده، برخی بخش های افراطی و بنیادگرا که مخالف هستند حتی در این باره صحبت هم نمی کنند، من از شما میخواهم شما یک مناظره بگذارید من و آقای قمصری می آییم، دو نفر دیگر هم که با موسیقی مخالفند بیایند یا از تلویزیون و وزارت فرهنگ یا هر نهاد فرهنگی صحبت کنیم که من قطع به یقین به شما می گویم هیچ جوابی قانع کننده نیست. بهرحال اگر صدای ساز ما مشکل ندارد، چهره اش هم مشکل ندارد. حال تازه نسل ما این حرف ها را قبول کرده،  دهه هشتادی زیربار این حرف ها نمی رود!

**عرصه  موسیقی نیاز به سیاست گذاری درست دارد

پورناظری در ادامه گفت: در پاسخ به سوال شما باید بگویم آنچه ما می توانیم انجام دهیم، بضاعتمان در همین حد است. علی قمصری با یک تار و من با تمبور و کمانچه جایگاهی برای خودمان تعریف کردیم خیلی تارنوازهای جوان امروز مثل علی قمصری می نوازد، دوستانی هم هستند که در تنبور و آهنگسازی کار کردند،  اصولا با دست خالی این اتفاق می افتد. برای این کنسرت ها ما را صدا زدند وزارت فرهنگ من هم رفتم ، صحبت کردیم سوال اول را پرسیدند من گفتم این سوال را جواب نمی دهم، من یک ماه است که چهل سالم شده، تمام عمرم را خودم، پدرم و پدربزرگم را برای این فرهنگ گذاشتیم یک بار ما را دعوت کردید بگویید دست مریزاد این همه جوان را با دست خالی به سمت کمانچه و تار و تمبور آوردید؟ یک بار گفتید خسته نباشید که الان مواخذه می کنید که چرا فلان طور شده؟

وی افزود: متأسفانه سیاست گذارهای فرهنگی ما کارشان را بلد نیستند، چون خروجی اش همین بلبشوی فرهنگی است که در همه عرصه ها می بینید. کدام عرصه فرهنگ ما سرجای خود است، شعر و ادبیات که هویت ماست در چه وضعیتی قرار دارد؟ چند غزل سرای درجه یک داریم؟ دنبال حافظ و سعدی نیستم اما سایه، شهریار، شفیعی کدکنی، حسین منزوی کجاست دراین نسل هیچ نداریم! دیگر مدیران با شعر که مشکل نداشتند. من به دوستان فرهنگ گفتم شما صدهیچ باختید، اگر این را قبول کردید، بیایید صحبت کنید و ببینید راه علاج چیست، ما گفتیم کارمان این است با یک تار و تمبور این اندازه کار کردیم، استاد حسین علیزاده، شهرام ناظری و  این نسل دیگر به لحاظ ارتباط با نسل های جوان  تمام شد، ما هم که ته حوصله ای داریم ، محدود می شویم.

پورناظری با بیان اینکه  دغدغه شان سرزمین و این فرهنگ است، افزود: اگر از استعداد نسل ها استفاده نشود شرایط همینطور است هیچ پاسخی هم ندارم که بگویم بعدا را چطور می بینم، کشتی فرهنگی ما سوراخ شده حالا ما می دویم از این سر چوب پنبه بزاریم تا آب نیاید به آن سر دیگر می دویم که غرق نشود در همین حد و هیچ ادعایی هم ندارم که بگویم ناجی فرهنگ ایران هستم در حد خودم کاری هم که از علی قمصری میبنیم همین است. سیاست گذاری ها از بیخ غلط بوده و نتیجه هم همین شده، تازه همین جوانه ها که می بینیم خون دل نسل پدران ما است که تلاش کردند کشتی به گل ننشیند. ما دست نسل گذشته را می بوسیم پایمردی کردند ما هم آنچه می خواهیم تلاش کردیم این ره که میبینیم به ترکستان نرود.