حمل هدفمند داروی ضد سرطان ریه با فناوری نانو

به گزارش گروه علم و فناوری آنا به نقل از ستاد ویژه توسعه نانو، شیمی‌درمانی یکی از راه‌های رایج درمان سرطان محسوب می‌شود. اما یکی از معایب بزرگ این روش، عدم انتخابی بودن داروی ضدسرطان است. بدین معنی که دارو علاوه بر اینکه موجب مرگ سلول سرطانی می‌شود، بر سلول‌های سالم نیز مؤثر است و بر آنها نیز اثر مخرب خواهد داشت. از این‌ رو سیستم‌های دارورسانی نوین جهت غلبه بر این مشکلات موردتوجه قرار گرفته‌اند.

در این سیستم‌ها، زمان، مکان و سرعت آزاد شدن دارو به‌خوبی کنترل خواهد شد؛ بنابراین علاوه بر افزایش بازدهی درمانی دارو، اثرات جانبی آن نیز به‌طور قابل توجهی کاهش خواهد یافت.

ابوالفضل اکبر زاده، محقق این طرح ضمن اشاره به دوکسوروبیسین به‌عنوان یکی از قوی‌ترین و پرمصرف‌ترین داروهای ضدسرطان، در خصوص اهداف دنبال شده در این طرح گفت: «هدف از اجرای این طرح توسعه‌ یک نانوحامل کامپوزیتی مغناطیسی بوده است که بتوان با آن داروی دوکسوروبیسین را به‌صورت هدفمند جهت درمان سرطان ریه مورد استفاده قرار داد».

وی افزود: «این نانوحامل ها قابلیت حمل مقادیر بیشتری از دارو را از خود نشان می‌دهند، زیست سازگاری بالایی با محیط بیولوژیکی درون بدن دارند و به دلیل دارا بودن خواص مغناطیسی می‌توان آنها را به‌ وسیله‌ یک میدان مغناطیسی خارجی به بافت مورد نظر هدایت کرد».

به گفته وی، استفاده از این نانوحامل‌ها موجب کاهش اثرات جانبی مخرب دارو بر بافت‌های سالم شده و به دوزهای پایین‌تری از دارو جهت اثر مطلوب نیاز خواهیم داشت که کاهش هزینه‌ درمانی را در پی دارد.

این محقق اظهار داشت: «در این پژوهش، نانوذرات مغناطیسی اکسید آهن توسط پلیمرهای زیست سازگار پلی‌لاکتید-گلیکولید پوشش داده و اصلاح شدند؛ این نانوذرات دوجزئی حاوی داروی ضد سرطان نسبت به تغییر pH حساس هستند و در شرایط pH اسیدی که مربوط به شرایط وجود تومور سرطانی است، دارو را آزاد می‌کنند».

اکبرزاده ادامه داد: «این موضوع سبب می‌شود سرعت، مکان و زمان رهاسازی دارو کنترل شود و بازدهی درمانی دارو افزایش یابد».

وی در رابطه نحوه‌ سنتز و ارزیابی این نانوحامل افزود: «در ابتدا کوپلیمر کوپلیمرآمفیفیلیک پلی لاکتید- کو- گلیکولید – پلی اتیلن گلیکول با درصدهای وزنی مختلف از PEG۱۰۰۰ ، PEG۴۰۰۰و PEG۶۰۰۰ سنتز شدند؛ این پلیمرهای سنتز شده به‌منظور کپسوله کردن همزمان دوکسوروبسین و نانوذرات مغناطیسی اکسید آهن به کار گرفته شدند».

وی افزود: «ساختار شیمیایی کوپلیمر سنتز شده با استفاده از آزمون‌های FTIR و ۱H-NMR را ارزیابی کردیم؛ سپس جهت تعیین جرم مولکولی کوپلیمر نیز از روش کروماتوگرافی نفوذ ژلی استفاده شد. این نانوحامل‌های مغناطیسی تا مرحله‌ی تجاری‌سازی پیش رفته‌اند».

این تحقیقات حاصل تلاش‌های دکتر ابوالفضل اکبرزاده و دکتر سودابه داوران، اعضای هیئت علمی دانشگاه علوم پزشکی تبریز و ام‌البنبن ابراهیمی، الهام عباسی و نسرین نیک ضمیر، دانشجویان مقطع کارشناسی ارشد این دانشگاه است.