کارگردان نمایش‌های «زندگی یک نویسنده» و «ماه و پلنگ» در گفت‌وگو با آنا
اجرای نمایش در سالن خصوصی دیوانگی محض است!/ امکانات محدود تماشاخانه مشایخی مانع از اجرای ایده‌ها شد
حامد ادوای که این روزها دو نمایش «زندگی یک هنرمند» و «ماه و پلنگ» را در تماشاخانه استاد انتظامی روی صحنه برده است، از شرایط نامساعد اجرای نمایش در تماشاخانه‌های خصوصی گلایه کرد.
حامد ادوای در گفت‌وگو با خبرنگار فرهنگی آنا گفت: «نمایش «زندگی یک هنرمند» نوشته ژان آنوی است که سبک تئاتری در فرانسه با عنوان تئاتر پرسروصدا دارد. آنوی در دوره‌ای از فعالیت نمایشنامه نویسی‌اش معتقد به این بود که متن باید حرف فلسفی و تلنگر داشته باشد و در بخش دوم دوره نمایشنامه‌نویسی فکر می کند که تئاتر باید صرفاً جنبه سرگرمی داشته باشد که نمایشنامه «زندگی یک هنرمند» از این دست است.»
وی درباره دلایل انتخاب این متن برای اجرا تشریح کرد: «در گذشته نیز این نمایشنامه توسط گروه نمایشی خوانده شده بود و از آنجا که مشکلات هنرمندان برای خلق آثار هنری و نشان دادن توانایی‌هایشان دغدغه خود من نیز محسوب می‌شد تصمیم به اجرای این نمایش گرفتم.»
این کارگردان تئاتر در سخنانش تاکید کرد: «این نمایش به شکل کمدی فانتزی اجرا می‌شود، یعنی در شخصیت‌پردازی‌ها نگاه فانتزی بر کاراکترها غالب بوده است.»
وی درباره طراحی صحنه و لباس بازیگرانش نیز عنوان کرد: «در صحنه‌پردازی سعی شده تا جایی که می‌شد پرداخت‌های فانتزی داشته باشیم، اما از آنجا که سالن تماشاخانه جمشید مشایخی از حداقل امکانات سخت‌افزاری و نرم‌افزاری برخوردار است دست و بال ما برای کامل پیاده کردن ایده‌ها بسته بود. صحنه نمایش از میز، صندلی و ورق و خودکار به عنوان وسایل کار نویسنده تشکیل شده است.»
ادوای ادامه داد: «نمایشنامه «زندگی یک هنرمند» درباره نویسنده‌ای است که می‌خواهد با روزنامه نگاری مصاحبه کند اما دردسرهای پیش‌آمده و رفت و آمدهایی که در خانه او می‌شود مانع از این امر می‌شود و...»
وی در پاسخ به این سوال که آیا در اجرای نمایش «زندگی یک هنرمند» برای مخاطب ایرانی نگاه ایرانیزه به نمایشنامه داشته است گفت: «ما در این اثر تاکید بر ایرانیزه کردن نداشتیم؛ اما کاراکترهای نمایش نسبت به آنچه که در متن اصلی وجود دارد دچار تغییرات رفتاری شده‌اند. برای مثال کاراکتری که در نمایشنامه ژان آنوی به عنوان هم‌رزم نویسنده در جنگ جهانی دوم است در اجرایی که ما ارائه می‌کنیم شاید به عنوان یک دیوانه باشد.»
کارگردان نمایش «زندگی یک نویسنده» بیان کرد: «اجرای نمایش در سالن خصوصی دیوانگی محض است. تئاتر کار کردن در سالن خصوصی از عشق گذشته؛ زیرا با صرف هزینه هنگفت سالن، مدیران برایشان مهم نیست که چه اتفاقاتی برای فروش می‌افتد و چه امکانات و مشکلاتی وجود دارد. در این میان هنرمندان جوان مجبورند برای بقا و اثبات خود در سالن‌های خصوصی نمایش‌هایشان را روی صحنه ببرند.»
وی که دو اثر نمایشی را در یک سالن روی صحنه می‌برد گفت: «با این‌که دو کار را روی صحنه برده‌ام اما اتفاقی که دلمان می‌خواست، برای نمایش‌ها نیفتاده است. اگرچه در 3 یا 4 شب گذشته تکان‌هایی خورده‌ایم اما آنچه مشخص است این است که محکوم به ضرر هستیم با این‌که در دو نمایش تفاوت‌ها به لحاظ متن، شکل اجرا، گروه بازیگران و حتی تفاوت به لحاظ بصری در صحنه و لباس وجود دارد اما آنچنان که باید به موفقیت دست پیدا نکرده‌ایم.»
وی درباره نمایش «ماه و پلنگ» نوشته مجتبی رفیعی نیز تصریح کرد: «این نمایش به واسطه دغدغه‌ای که دارم و تاثیر رسانه در اذهان عمومی اصلی‌ترین اجرای من تاکنون است. نمایش قصه 4 نفر است که در یک جزیره زندگی می‌کنند و منتظر رسیدن تلویزیونی هستند که با آب شیرین کار می‌کند. با این‌که 4 نفر آب شیرین کمی دارند اما تصمیم می‌گیرند تلویزیون را روشن کنند. در ادامه با روشن شدن تلویزیون افراد می‌بینند که این جعبه جادویی برنامه‌هایی دارد و اخبار جزیره را به خودشان تحویل می‌دهد. دروغ‌هایی که در اخبار جزیره وجود دارد باعث اختلاف بین افراد می‌شود بنابراین تصمیم به نابودکردن آن می‌گیرند. پس از خراب کردن تلویزیون پست‌چی که بسته دیگری برای آنها آورده به سراغشان می‌آید.»
ادوای بیان کرد: «نمایش «ماه و پلنگ» نمایش سیاسی است که در قالب کمدی فانتزی ارائه می‌شود. این اثر داستانی فولکلور و قدیمی نیز دارد که همان قصه عشق پلنگ به ماه است.»
وی اظهار کرد: «نگاه فانتزی در این اثر بر شخصیت‌پردازی‌ها بوده است و نمایشنامه مولفه‌های نمایش ابزورد را ندارد و در فضای بی‌زمان و مکان می‌گذرد.»
کارگردان نمایش «ماه و پلنگ» گفت: «اگرچه در این اثر اشاره مستقیم به هیچ کشوری نمی‌شود اما در خصوص شرایط امروزی منطقه آسیا حرف دارد. این اثر رویکرد اجتماعی درباره رسانه دارد. شاید برداشت شود که این نمایش نگاه فمنیستی داشته باشد چراکه در میان افرادی که در جزیره زندگی می‌کنند کاراکتر زن همواره در رأی‌گیری‌ها رأی درست می‌دهد.»
انتهای پیام/
