یادداشت وارده؛
زادروز ستاره سهیل شعر روزگار ما
سهیل محمودی از ادیبان بسیار باادب و آداب‌دان روزگار ماست که سبک شخصی کارهای هنری‌اش قابل توجه است.
گروه استان‌های خبرگزاری آنا؛ سیدحسن ثابت محمودی متخلص به سهیل و معروف به سهیل محمودی از ادیبان آداب‌دان روزگار ماست که سبک شخصی کارهای هنری‌اش قابل توجه است.
بیشتر بخوانید:
سهیل از برآمدگان به‌هنگام و نیک‌نام و برجای سال‌های نخست انقلاب اسلامی و از اوان انقلاب در مطبوعات و سیما کار فرهنگی کرده و در کنار شاعران نامدار عصر مانند ساعد باقری، قیصر امین‌پور، علیرضا قزوه، سیدحسن حسینی و... سراپرده حوزه هنری را برافراشته داشته است.
سهیل محمودی در زمینه غزل نو و کارکردهای زبان امروزین شعر، سهمی قابل اعتنا دارد و حتی خطرپذیری‌اش در سرودن شعر به گویش تهرانی (آن هم شعری آیینی برای امام‌رضا علیه‌السلام ) در اواخر دهه شصت، راه را برای بسیار کسان دیگر باز کرد که کوشش برای سرودن ترانه به همین شکل را در تصور خویش داشتند.
پیوند محبت‌آمیز و سرشار از راستی و درستی سهیل محمودی با استادان پیش‌کسوت شعر و ادب و موسیقی و دیگر هنرهای نازنین، صرفا به این دلیل بیشتر از نمونه‌های دیگر به چشم می‌آید که از سوی او در هاله‌ای از مهر و ادب و احترام و قدرشناسی نمود داشته‌است که شاید خاطره تلخ اما بسیار تاثیرگذار ارتحال استاد مشفق کاشانی در جشن تولد او (١٣٩٣ ) در نوع خود بی‌تکرار و گویای محبت استادی کهنسال با وجود کسالت، به کسی است که عیار دوستی را می‌شناسد و آن را نامغشوش نگه می‌دارد.
هرچند این قلم را به دلایلی که آشکار است، میل ورود به این بخش از سخن نیست؛ اما به تعبیر حافظ یک حرف صوفیانه را هم باید با اجازه گفت و آن محروم شدن رسانه سیما از برنامه‌های فرهنگی و هنری سهیل محمودی و چند تن نامور مانند اوست که شوربختانه به جای آن کاروان شعر و موسیقی، کسانی آمدند که در غلط خواندن شعر نام خود را رسانه‌های مجازی ماندگار کردند.
اگرچه اکنون و به این شکل محروم‌سازی کار رسانه نخوابیده است؛ اما نغمه‌های بیدارباش کسانی چون سهیل (که هوس خودنمایی و ظهور رسانه‌ای هم ندارند) بسیار می‌تواند جهش‌های فرهنگی شگرفی را رقم بزند.
در این سال‌ها که کسانی دفتر و دوات را به رغم همه آفات، به زلف امور دیوانی گره زده‌اند و دستیار و مشاور و... می‌شوند، کسانی چون سهیل هرچند با دل خونین، لبی خندان چون جام دارند؛ اما نیک می‌دانند که در غیاب گنج دولت، کُنج عافیت باقی است و این کم موهبتی نیست.
نکوداشت نازنینی چون استاد سهیل محمودی؛ ارج نهادن به راهی است که او با توشه پیش‌کسوت‌شناسی و حرمت بزرگان نهادن و ادب و ارادت پیموده‌است و بار زلال شیشه مناعت و قناعت را از سنگستان شهرت و سراب‌ستان قدرت به سلامت عبور داده است.
عبدالرضا مدرس زاده، دانشیار گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد کاشان
انتهای پیام/۴۱۱۷/4062/
انتهای پیام/
