سیروس همتی در گفت‌وگو با آنا:
کارهایی داشتم که از پخش نشدنشان خوشحالم! / تلویزیون دیگر مثل گذشته عضوی از خانواده نیست
سیروس همتی اعتقاد دارد تلویزیون اگر شرایط حال حاضرش را اصلاح نکند، در رقابت با شبکه نمایش خانگی شکست می‌خورد و جایگاهش را بیش از پیش نزد مخاطب از دست می‌دهد.
به گزارش خبرنگار حوزه رادیو و تلویزیون گروه فرهنگ خبرگزاری آنا، در طول ماه‌های اخیر کوچ بازیگران سینما، تلویزیون و تئاتر به شبکه نمایش خانگی بسیار گسترده شده و این موج به میان کارگردان‌ها به نام سینمایی هم کشیده شده است. به همین دلیل هم در این مدت چهره‌های زیادی را دیدیم که با وجود اینکه در سال‌های قبل در هیچیک از آثار منتشر شده در این رسانه‌های جدید حضور نداشتند، اما ناگهان سر از سریال‌های تولیدی فیلیمو، نماوا و... درآوردند.
یکی از آن هنرمندان سیروس همتی است، کارگردان و بازیگر تئاتر که برای دوستداران سینما هم چهره شناخته شده‌ایست و دستی هم در نمایشنامه‌نویسی دارد. همتی در تمام این سال‌ها در هیچ یک از آثار شبکه نمایش خانگی حضور نداشت اما امسال با بازی در «نارگیل» و «نیسان آبی» سنت‌شکنی کرد و تجربه حضور در این رسانه‌های جدید را نیز به کارنامه هنری‌اش اضافه کرد. به جز او ایمان صفا، بازیگر دیگر تئاتر هم این روزها در شبکه نمایش خانگی حضور پررنگی دارد و بعد از بازی در «نیسان آبی»، در فصل دوم مجموعه رئالیتی‌شوی «جوکر» هم بازی کرد تا نشان دهد به این فضا علاقه دارد. به واسطه همین حضور تئاتری‌ها در شبکه نمایش خانگی و تغییر فاز بروبچه‌های حوزه تئاتر از اجرای صحنه‌ای به بازی مقابل دوربین با سیروس همتی گفت‌وگو کردیم.
آنا: در ماه‌های اخیر هنرمندان حوزه تئاتر از عدم حمایت نسبت به تئاتری‌ها گلایه داشتند و به هر نحوی از سختی‌هایی که در ایام کرونا متحمل شدند، گفتند. از طرفی در دو سال گذشته با توجه به اینکه خیلی از سالن‌ها تعطیل شد یا مدت زیادی اجراها با ۵۰ درصد ظرفیت فروش روی صحنه رفت، عملاً بسیاری از هنرمندان این حوزه با دشواری‌های زیادی روبرو شدند. به نظر شما چطور باید این شرایط مدیریت شود؟
همتی: بالاخره بودجه‌ای از ابتدای سال مشخص شده که متعلق به تئاتر است. وقتی به خاطر شرایط انسانی و حاد کرونا، تئاتری تولید نمی‌شود و هنرمندان این حوزه نمی‌توانند با اجرا به روی صحنه بروند، بهتر بود که این بودجه بین گروه‌ها تقسیم شود. مثلاً می‌شد گفت که سرپرست فلان گروه تئاتر، از اینکه تئاتر کار نمی‌کنید، از اینکه اصول و پروتکل‌های بهداشتی را رعایت می‌کنید، از اینکه نشسته‌اید خانه و می‌خوانید و می‌نویسید و به طرق دیگر پروسه تولید را انجام می‌دهید، حق شماست که مبلغی به گروهتان تعلق بگیرد. مثلاً ۱۰ میلیون کمک‌هزینه به شما داده می‌شود تا شما در این شرایط به شدت نامطلوب کاری و اقتصادی که رزق و روزی بچه‌های گروه هم با چالش مواجه است، این مبلغ را بین اعضای گروه تقسیم کنید. به نظرم این بهترین راه بود که می‌شد انجام داد.
آنا: اما عملاً این‌طور نشد و به‌تبع آن بسیاری از بازیگران و عوامل اجراهای مختلف تئاتر بالاجبار در خانه ماندند و کار نکردند.
همتی: بله، می‌خواهید بدانید دلیل اینکه منِ نوعی کار نمی‌کنم چیست؟ چون نگرانم. با احترام به همه عزیزانی که در این دو سال به دلیل ابتلا به این بیماری به رحمت خدا رفتند، باید بپذیریم که کرونا بدجوری برای هنرمندان دورخیز کرده و دوستان زیادی را از ما گرفت. اگرچه خود من در این شرایط نیز می‌توانم کار کنم اما نگران هستم که خدای نکرده در دور خوانی‌ها، میزانسن و حتی در اجرا، عزیزی ناخواسته کرونا بگیرد، اتفاقی برایش به وجود بیاید یا خدای نکرده از دست برود، یا حتی برای یک تماشاگر حادثه‌ای رخ دهد، آن وقت دیگر فرقی نمی‌کند، من آن لحظه خودم را نخواهم بخشید.
آنا: این شرایط خیلی از بازیگران تئاتر را هم شبیه به هنرمندان سینما و تلویزیون به سمت بازی در آثار شبکه نمایش خانگی کشاند. حتی خود شما هم در این مدت این فضا را تجربه کردید، با وجود اینکه تا قبل از آن در هیچ یک از پروژه‌های پلتفرم‌های آنلاین بازی نداشتید. اصولاً چرا در این حوزه کم‌کار بودید و چرا قبول کردید که در سریال‌های این گروه از رسانه‌ها بازی کنید؟
همتی: عقیده من این است که با یک دست نمی‌توانم دوتا هندوانه بردارم و همیشه ترجیح دادم وقتی یک کار تمام شد سراغ کار بعدی بروم چون کار کردن همزمان در چند پروژه برای من مقدور نیست. به خصوص که چند کار دیگر هم دارم، من دبیر هستم، نویسنده هستم، پدر خانواده هم هستم. بنابراین احساس قلبی‌ام این است که «یک کار خوب آبرومند» به چند کار متوسط می‌ارزد.
آنا: با چنین شرایطی چه دلیلی باعث شد که مثلاً در یک سال، در پروژه‌های «نارگیل» و «نیسان آبی» بازی کنید. مخصوصاً «نیسان آبی» که نقدهای زیادی در خصوص کیفیت آن مطرح است؟
همتی: شرایط بسیار مهم است و هر اثر با دیگری شرایط متفاوتی دارد. مثلاً برای من نقشی که بازی می‌کنم و کارگردانی که سریال را می‌سازد خیلی اهمیت دارد. بعضی اوقات قصه و فیلم‌نامه خوب است ولی کارگردان متوسط است، چیزی که در کارنامه من هم بوده ولی اجازه بدهید نامی نبرم. یا بعضی وقت‌ها در لحظه شروع و امضای قرارداد همه چیز خوب است اما به محض اینکه کار شروع می‌شود، حواشی به وجود می‌آید و صد حیف که بعضی اوقات آدم پول ندارد تا مبلغی که به عنوان قسط اول گرفته پس بدهد و از پروژه بیرون بیاید، بنابراین مجبور است به لحاظ حرفه‌ای تا آخر فیلمبرداری پروژه را ادامه دهد.
آنا: در این مدت پروژه‌هایی بودند که به دلیل همین حواشی و حرف و حدیث‌ها در آن‌ها مانده باشید و اصلاً به پخش هم نرسیده باشند یا در پخش هم با حاشیه‌هایی همراه باشند!؟
همتی: بله، کارهای زیادی بازی کرده‌ام که شرایطی این‌چنین داشت ولی از اینکه آن کارها به نتیجه نرسیدند خیلی هم ناراحت نیستم به خاطر اینکه حواشی در کارها زیاد بود. اگرچه در نقطه مقابل از کارهایی که به نتیجه رسیدند و پخش شدند، خوشحالم و به آن‌ها می‌بالم.
بیشتر بخوانید:
«فیلیمو» پلتفرمی که ارزشی برای مخاطبش قائل نیست
وقتی نظارتی بر خودسری وی.او.دی‌ها نیست
سود هنگفت «نماوا» و کلاه گشادی که سر مردم می‌گذارد
«حرفه‌ای» و «خسوف» آثاری ناامیدکننده و سردرگم
«جزیره» نامزد عنوان بدترین سریال سال
جنگ زرگری نماوا و فیلیمو بر سر تعداد مخاطب
مدعی جدید عنوان من‌درآوردی «ما پرطرفدارتریم»
گیس و گیس‌کشی «مارال» و «جیران» در کف شبکه نمایش خانگی
آنا: فکر نمی‌کنید اینکه نمایش خانگی در حال قدرت گرفتن است و ما شاهد کوچ گسترده هنرمندان سینما و تلویزیون هستیم، اوضاع برای کار کردن در تلویزیون سخت‌تر می‌شود؟ بالاخره با توجه به کمتر بودن نظارت‌ها و حساسیت‌ها، آزادی عمل در سریال‌های رسانه‌های آنلاین بیشتر است. قبول ندارید؟
همتی: شرایط شاید سخت‌تر شود اما تلویزیون هم باید همان آزادی عمل را برای هنرمندانش در نظر بگیرد و اجازه دهد سریال‌ها حرفی برای گفتن داشته باشند. این مسئله آزادی عمل که اشاره کردید در رسانه‌های خانگی هست، یعنی چیزهایی مثل پوشش شخصیت‌ها، دیالوگ‌ها و مواردی از این دست اختلاف زیادی با جامعه ما ندارد اما کارهایی که تلویزیون می‌سازد با اتفاقاتی که در بیرون می‌افتد زمین تا آسمان فرق دارد.
آنا: یعنی این شرایط حاصل عملکرد خود تلویزیون است؟
همتی: بله. به هر حال محدودیت‌هایی که تلویزیون خودش برای خودش ایجاد کرده باعث شده که تماشاگر از این رسانه دوست داشتنی که اتفاقاً همیشه هم در خانه‌اش حضور دارد و تا سال‌ها به عنوان یک عضو خانواده حساب می‌شد، دور شود و اتفاقاتی رخ داده که در اکثر خانواده‌ها تلویزیون دیگر همیشه خاموش است. من به شخصه اگر جای رئیس صداوسیما بودم حتماً تجدید نظری اساسی در سوژه‌های سریال‌ها، روابط بین آدم‌ها، مسئولیت‌ها و بودجه اعمال می‌کردم. عملاً همه می‌بینیم که تلویزیون دیگر آن طور که باید و شاید بیننده‌ای ندارد و اگر فکر به حال نکنند همین مخاطبی که امروز دارد را هم از دست می‌دهد.
انتهای پیام/۴۱۷۳/
انتهای پیام/
