کمر در و انواع آن + راه‌های درمان کمر درد

به گزارش خبرنگار بهداشت و درمان گروه جامعه خبرگزاری آنا – حمیدرضا فتحی؛ بیش از ۸۰ درصد افراد در برهه‌ای از زندگی خود دچار درد در ناحیه کمر خود شده‌اند. کمر درد اختلالی است که ممکن است برای هر فرد در سنین متفاوت ایجاد شود. امروزه با کمک فیزیوتراپی که نوعی روش کار آمد، مقرون به صرفه و ایمن محسوب می‌شود، پزشکان توانسته‌اند به اغلب دردهای ناحیه کمر خاتمه دهند. هدف متخصصان در این روش تنها باز گرداندن فرد به حرکت، عملکرد کامل و بدون درد در ناحیه آسیب دیده، کاهش خطر بروز مجدد کمر درد در آینده می‌باشد.

کمر درد چیست؟

دردی که در قسمت پائین کمر ایجاد می‌شود کمر درد نام دارد. کمر درد به علت بیماری در ساختمانهایی که در کمر قرار گرفته‌اند ایجاد می‌شود که شامل دیسک مهره‌ای، لیگامانهای که استخوانهای ستون مهره‌ها را به هم می‌چسبانند، مفاصلی که ستون مهره‌ها را به هم وصل ‌می‌کنند نبیرو اسپاسم عضلات کمر باشد.

طبق اعلام موسسه  ملی اختلالات عصبی و سکته مغزی (NINDS) حدود ۸۰% افراد بالغ در طول زندگی خود کمر درد را تجربه می کنند. علت کمردرد شایع ترین دلیل از کار افتادگی شغلی است.

کمر درد در میان زنان و مردان به طور مساوی وجود دارد، که ممکن است مقدار آن از یک درد دائمی خسته کننده تا درد های شدید فلج کننده متفاوت باشد. درد ممکن است به صورت ناگهانی پس از یک حادثه یا بلند کردن یک جسم سنگین ایجاد شود، و یا با گذشت زمان در اثر پیر شدن و تغییرات ستون فقرات در سالمندان ایجاد شود. الگوهای زندگی غیر متحرک نیز می توانند استعداد ابتلا به کمر درد را در فرد به وجود بیاورند، مخصوصا زمانی که فردی در طول هفته فعالیت بسیار کمی داشته و طی تعطیلات آخر هفته به طور ناگهانی شدیدا فعالیت کند.

کمر درد معمولا دردی شدید و زودگذر است که بین چند روز تا چند هفته باقی می ماند. این درد به خودی خود و در اثر مراقبت های فردی بهبود یافته و ناتوانی خاصی بر جای نمی گذارد. اکثر درد های شدید کمر، به طور طبیعی دردهای مکانیکی می باشند، یعتی در طرز عملکرد و حرکت اجزا تشکیل دهنده ی پشت (ستون مهره، عضلات، دیسک های بین مهره ای و اعصاب) اختلالی به وجود آمده است.

انواع کمر درد

کمر دردهای که کمتر از شش هفته طول می‌کشد و معمولا در عرض یک ماه و نیم بهبود پیدا می‌کند کمر دردهای حاد نامیده می‌شوند.

کمر درد هایی که بین یک و نیم تا سه ماه پس از شروع علائم آن دیده می‌شود کمر دردهای تحت حاد نامیده می‌شوند.

کمر دردهایی که بعد از سه ماه هنوز بیمار بهبود پیدا نکرده است و کمردرد او هنوز ادامه دارد را کمر دردهای مزمن می‌نامینم.

روش‌های درمان کمر درد

نحوه درمان کمر درد به طور کلی به حاد یا مزمن بودن درد بستگی دارد. معمولا، جراحی تنها زمانی توصیه می شود که مدرکی مبنی بر بد تر شدن آسیب های عصبی و یا تغییرات ساختاری وجود داشته باشد؛ که اعمال جراحی اصلاحی بدین منظور توسعه یافته اند.

گرما و سرما: هیچ گاه به عنوان راه حل سریعی برای درمان آسیب کمر شناخته نشده اند، با این وجود می توانند به کاهش درد و التهاب برای افراد دچار درد حاد، تحت حاد و مزمن کمک کنند. همچنین در برخی افراد به تحرک بیشتر نیز، کمک می کنند.

نوع فعالیت: استراحت باید به صورت محدود باشد. افراد باید تمرینات کششی و فعالیت های روزمره را هر چه زود تر شروع کرده و همچنان از فعالیت هایی که باعث تشدید درد می شوند بپرهیزند. شواهد قوی نشان می دهند کسانی که فعالیت های روزمره ی خود را ادامه می دهند، نسبت به کسانی که از بدو شروع درد استراحت می کنند، از انعطاف پذیری بیشتری در کمر خود برخوردارند. تحقیقات دیگر نشان می دهند که استراحت در بستر به تنهایی، می تواند کمر درد را تشدید کرده و همچنین باعث عوارض ثانویه مثل افسردگی، کاهش قدرت عضلانی و لخته شدن خون در پا ها گردد.

تمرینات تقویتی: فعالیت هایی فراتر از فعالیت های روزمره، در موارد کمر درد حاد توصیه نمی شوند ولی می توانند بهبود کمر درد های تحت حاد و مزمن را سرعت بخشند. به وجود آوردن و نگه داری قدرت عضلانی، به خصوص در افراد دارای مشکلات اسکلتی از اهمیت بالایی برخوردار است. پزشکان می توانند لیستی از تمرینات مفید را ارائه دهند که به هماهنگی، وضعیت صحیح و همین طور تعادل عضلات کمک کند. از جمله ورزش کمر درد یوگا می باشد. شواهد نشان می دهند که تمرینات یوگا می توانند در کم کردن کمر درد مزمن تاثیر کوتاه و بلند مدت داشته باشند.

فیزیوتراپی معمولا برای تقویت گروه های عضلانی مرکزی که از کمر حفاظت می کنند، بهبود تحرک و انعطاف پذیری و اصلاح وضعیت بدن، به همراه دیگر درمان ها مانند  لیزر درمانی کمر و ورزش درمانی کمر استفاده می شود.

برای درمان این اختلال روش‌های درمانی متنوعی در فیزیوتراپی وجود دارد. برخی از آنها عبارت است از:

متحرک سازی یا درمان دستی یا دستورزی

تمرینات تقویت عضلات هسته یا عضلات میانی بدن

تصحیح وضعیت بدنی

روش درمانی مکنزی

کشش یا ترکشن

تحریک الکتریکی عصب از راه پوست

روش IFS یا تحریک اینتر فرنیشال

اولتراسوند تراپی

آزاد سازی بافت همبند عضلانی

شاک ویو تراپی

بیشتر بخوانید:

• 
  

  با هر ورزشی دیسک کمر را درمان نکنید

  
  


• 
  

  آیا کمر درد و استرس ارتباطی باهم دارند؟

  
  


• 
  

  چند توصیه‌ برای پیشگیری از کمردرد در شرایط دورکاری

  
  


• 
  

  ۱۵.۵ درصد ایرانی‌ها گرفتار کمر درد هستند

  
  

درمان دیسک کمر با دو روش جراحی و بدون جراحی صورت می پذیرد. مهم‌ترین روشهای درمان‌ بدون جراحی دیسک کمر انجام فیزیوتراپی و ورزش است که در بسیاری از بیماران مبتلا به دیسک کمر، می تواند روش موثری باشد. استفاده از روش جراحی برای درمان دیسک کمر، تنها زمانی ضرورت دارد که آسیب عصبی نشانه دار و در حال پیشرفت بوجود آمده باشد و بیمار به درمانهای بدون جراحی دیسک کمر مثل لیزر درمانی کمر پاسخ خوبی ندهد. این موارد شامل بی حس شدن بخشی از ران و یا ساق پا، کاهش توان ماهیچه ها و ضعیف شدن آنها، کاهش و یا از بین رفتن کامل عکس العمل های عصبی است که در معاینه عصبی دیده شود.

دارودرمانی: طیف وسیعی از دارو ها به منظور درمان کمر درد های حاد و مزمن استفاده می شوند. برخی از این دارو ها تنها با نسخه ی پزشک به فروش می رسند. بعضی دارو ها، حتی آن هایی که نیاز به نسخه ی پزشک ندارند، ممکن است در طول بارداری خطرناک بوده یا با دارو های دیگر تداخل داشته باشند. همچنین ممکن است این دارو ها عوارض جانبی داشته و باعث ضرر های جدی مثل آسیب به کبد یا زخم های گوارشی و خون ریزی شوند. مشورت با پزشک، قبل از مصرف داروی کمر درد، ضروری است. در زیر به انواع اصلی دارو های مورد استفاده برای درمان کمر درد اشاره می کنیم.

دارو های ضد التهاب غیر استروئیدی (NSAIDs) درد و التهاب را از بین می برند و فرمولاسیون آن ها نیاز به نسخه پزشک ندارد. (ایبوپروفن، کتوپروفن و ناپروکسن)

دارو های ضد تشنج: (این دارو ها در درجه ی اول برای حمله های ناگهانی بیماری استفاده می شوند) می توانند در درمان افراد مبتلا به رادیکولوپاتی و درد ریشه ای موثر واقع شوند.

دارو های ضد افسردگی مثل تریسیکلیک ها، سروتونین و مهار کننده های باز جذبی نور اپی نفرین، به طور معمول برای کمر درد های مزمن تجویز می شوند؛ اگر چه در طی بررسی تحقیقات در مورد سودمندی این دارو ها، اثر آن ها بر روی کمر درد های غیر اختصاصی اثبات نشده است.

دارو های محرک سطحی از قبیل کرم ها و اسپری ها، به صورت موضعی استعمال شده و اعصاب پوست را به منظور ایجاد حس گرما یا سرما تحریک می کنند. بدین صورت درد کاهش می یابد. مسکن های موضعی درد نیز، التهاب را کاهش داده و جریان خون را تقویت می کنند.

مانیپولاسیون (جا انداختن) و تحرک بخشی ستون فقرات: راهکار هایی هستند که در آن ها  متخصص ستون فقرات یا افراد متخصص مجاز (پزشک یا کایروپراکتور) از دست برای تحرک بخشی، جا انداختن، ماساژ درمانی یا تحریک ستون فقرات و بافت های اطراف آن استفاده می کنند. مانیپولاسیون عبارت است از یک حرکت سریع که فرد مورد درمان روی آن کنترلی ندارد، در حالی که تحرک بخشی عبارت است از حرکات اصلاحی آرام تر. شواهد نشان می دهند که این تکنیک ها اثر کم تا متوسطی به صورت کوتاه مدت روی افراد مبتلا به کمر درد مزمن می گذارند. اثر این روش ها بر درد های حاد و تحت حاد معمولا کم است. در ضمن هیچ کدام از این روش ها برای افرادی که کمر درد آن ها ناشی از علل مشخص پزشکی مثل پوکی استخوان، فشردگی نخاع یا آرتروز کمر می باشد، مناسب نیستند.

تراکشن (کشش) : روشی است که در آن با استفاده از وزنه و قرقره، فشاری ممتد یا متناوب به بدن وارد شده و بدین صورت اسکلت به یک وضعیت مناسب “کشیده” می شود. برخی از افراد تحت درمان تراکشن یا کشش ستون فقرات، از درد رهایی می یابند ولی این وضعیت موقتی است. هنگامی که کشش متوقف شود، کمر درد شروع به بازگشت می کند. شواهدی مبنی بر اثر گذاری بلند مدت این روش درمان بر روی افراد مبتلا به کمر درد، وجود ندارد.

طب سوزنی : برای درمان کمر درد های مزمن نسبتا موثر است. این روش شامل فرو کردن سوزن های باریک در نقاط به خصوصی در سر تا سر بدن می باشد. برخی متخصصین معتقدند که این روش باعث از بین رفتن موانع سر راه نیروی زندگی یا Qi ( “چی”) می شود. برخی دیگر که ممکن است به تئوری نیروی زندگی اعتقاد نداشته باشند، عقیده دارند که هنگام فرو شدن و تحریک سوزن ها (به وسیله ی چرخاندن یا عبور جریان الکتریکی ضعیف)، به طور طبیعی مواد شیمیایی مسکن درد در بدن آزاد می شوند، از قبیل اندورفین، سروتونین و استیل کولین. شواهد مبنی بر اثر گذاری طب سوزنی روی کمر درد های حاد دچار تناقض بوده و تحقیقات هنوز ادامه دارند.

بیوفیدبک : برای درمان بسیاری از درد های حاد، ازجمله کمر درد و سر درد به کار می رود. این روش درمان عبارت است از اتصال الکترودهایی به پوست و استفاده از دستگاه الکترومیوگراف که به فرد این اجازه را می دهد که از تنفس، تنش عضلانی، ضربان قلب و دمای پوست خود مطلع شده و آن ها را تنظیم کنند. افراد، واکنش خود به درد را با استفاده از تکنیک های تمدد اعصاب تنظیم می کنند. بیوفیدبک معمولا همراه با دیگر روش های درمان استفاده شده و فاقد عوارض جانبی است. شواهدی مبنی بر تاثیر مستقیم بیوفیدبک بر روی کمر درد موجود نمی باشد.

درمان با استفاده از بلوک عصبی :به منظور از بین بردن درد مزمن به وسیله ی قطع رسانایی اعصاب مناطق خاصی از بدن، انجام می شود. بلوک عصبی روش های متعددی از جمله تزریق دارو های بی حسی موضعی، سم بوتولینم یا استروئید ها به داخل بافت نرم یا مفاصل آسیب دیده و یا روش های پیچیده تری مثل بلوکه کردن ریشه ی عصبی و یا تحریک نخاع دارد. به هنگام کمر درد شدید، ممکن است دوز کمی دارو برای درد کمر را مستقیما وارد نخاع کنند. موفقیت در این نوع درمان به مهارت متخصص و اینکه بتواند محل دقیق عصب مورد نظر را پیدا کرده و تزریق را به درستی انجام دهد بستگی دارد. تزریق مزمن استروئید می تواند باعث افزایش ناتوانی گردد.

تزریق استروئید اپیدورال: یک راه رایج برای درمان کوتاه مدت کمر درد و درد سیاتیک ناشی از التهاب می باشد. گفتنی است که ساکن شدن درد در این شیوه درمانی تزریق اپیدورال کمر موقتی بوده و استفاده ی بلند مدت از این تزریقات توصیه نمی شود. یک بررسی کنترل شده ی استاندارد، توسط موسسه ی ملی سلامت آمریکا، در مورد اثر بخشی تزریق استروئید اپیدورال بر کمر درد مزمن ناشی از تنگی مجرای نخاعی، نشان داد که نتیجه ی بلند مدت در بین افرادی که این تزریقات را انجام داده بودند بد تر است.

تحریک الکتریکی اعصاب از طریق پوست (TENS) :عبارت است از همراه داشتن یک وسیله ی الکتریکی که الکترود های آن روی پوست ناحیه دردناک قرار گرفته و با ایجاد تکانه های الکتریکی، سیگنال های درد در اعصاب مجاور را از کار می اندازد. فرض بر این است که تحریک دستگاه عصبی می تواند باعث تغییر در ادراک درد شود. مطالعات اولیه در مورد TENS نشان داد که که این روش سطح اندورفین (مسکن درد طبیعی بدن) را بالا می برد. با این وجود، مطالعات اخیر نتایج متناقضی در خصوص موثر بودن این روش بر رفع کمر درد، ارائه داده اند.

نتیجه گیری

جلوگیری از درد دوباره ی کمر در اثر وضعیت نادرست بدن معمولا با پرهیز از حرکات ناگهانی و کشیدن کمر، اصلاح وضعیت بدن و بلند کردن صحیح اشیا ممکن است. آسیب های شغلی زیادی به دلیل بلند کردن اجسام سنگین، تماس مکرر یا ممتد بین بافت نرم بدن با یک جسم سخت یا تیز، لرزش، حرکات مکرر و وضعیت غیر عادی بدن به وجود آمده و تشدید می شوند. استفاده از اثاثیه و وسایل با طراحی استانداد و ارگونومیک در منزل و محل کار می تواند خطر ابتلا به آسیب های کمر را کاهش دهد.

استفاده از کمربند های طبی در قالب نوار های الاستیکی پهن که می توانند سفت شده و کمر و عضلات شکم را، به منظور پیشگیری از درد، در بر بگیرند، همچنان بحث بر انگیز باقی مانده است. این وسایل با وجود این که مدرکی مبنی بر کارآمد بودنشان در پیشگیری از درد وجود ندارد، به طور گسترده ای مورد استفاده قرار می گیرند.

انتهای پیام/۴۱۶۴/