کفگیر «سینمای آنلاین» به ته دیگ خورد/ این ایده هم به آخر خط رسید؟

به گزارش خبرنگار حوزه سینمایی گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری آنا، ایده راه‌اندازی «سینمای آنلاین» با شیوع کرونا و تعطیلی ابتدایی همه مراکز فرهنگی و هنری از اسفندماه سال گذشته، کم کم بر سر زبان افتاد و شاید این «خروج» بود که با ریسکی بالا چنین طراحی را برای سینمای ایران جدی گرفت.

اثر سینمایی ابراهیم حاتمی‌کیا و بعدا فیلم‌های دیگری همچون «طلا» بدون ورود به پرده سینماها به یکباره چنین فضایی را تجربه کردند و باعث شدند که برخی فیلمسازان جرات و جسارت تزریق به پلتفرم‌های اینترنتی پخش فیلم را تجربه کنند. تجربه‌ای که در ابتدا موفق عمل کرد و باعث شد فیلمسازان دیگری نیز امید به کسب درآمد از این کانال را داشته باشند.

هرچند برخی از این آثار به یکباره و برخی دیگر ادامه اکرانشان را در سینمای آنلاین دنبال کردند که در این بین «خوب، بد، جلف 2»، «زیر نظر»، «زن‌ها فرشته‌اند 2»، «لتیان» و چند نمونه دیگر فروش میلیاردی را رقم زدند. آثار دیگری نیز بعدها همچون «حکایت دریا»، «بی‌حسی موضعی»، «حمال طلا»، «هفت و نیم»، «پسرکشی»، «گیلدا»، «هایلایت»، «بنفشه آفریقایی» و ... وارد این سامانه شدند.

انحصار و قاچاق، بلای سینمای برخط

دسته‌ای از این فیلم‌ها نیز به فروش قابل قبولی رسیدند و جمعی اما نتوانستند مورد اقبال مخاطبان فضای مجازی قرار گیرند. با این حال برخلاف روزهای ابتدایی و وعده‌های وزیر ارشاد مبنی بر اکران هر هفته یک فیلم در پلتفرم‌ها به نظر دیگر چنین خبری قرار نیست رنگ واقعیت به خود بگیرد!

بازدید از دو پلتفرم انحصاری پخش «سینمای آنلاین» نشان می‌دهد که در حال حاضر تنها یک فیلم سینمایی(سازهای ناکوک) در این طرح ادامه حیات می‌دهد و دست مخاطب برای تماشای فیلم‌های به‌روز، جدید و باکیفیت خالی است. این طرح متأسفانه محدود به دو سامانه خاص شده که شاید همین محدودیت باعث شده که هر فیلمی یا نتواند یا جرات عرضه را نداشته باشد.

در کنار بی‌میلی برخی که از اساس موافق اکران فیلم‌ها بر پرده عریض سینما هستند اما مشکل جدی این سامانه به قاچاق فوری آثار جدید برمی‌گردد که با قید فوریت سر از فضای مجازی و بالتبع شبکه‌های ماهواره‌ای درمی‌آورند و عملا فیلم‌ها را «سوخت» و «بیات» می‌کند.

این درحالی است که بارها صاحبان چنین فیلم‌هایی اعتراض و گلایه‌های خود را از این اتفاق اعلام و خواستار پیگیری ماجرا شده‌اند ولی همچنان این بخش از ماجرا به سرانجام و لااقل نظارت نسبی نرسیده است.

بن‌بست بر سر راه فیلم‌های متقاضی

هم‌اکنون فیلم‌های بسیاری ساخته یا در دست ساخت است که عملا قابلیت و توان اکران بر پرده سینماها حتی در شرایط غیرکرونایی را هم ندارند. ضمن اینکه قرار هم نیست هر فیلمی لزوما راه به سینماها ببرد. بنابراین «سینمای آنلاین» در کشورما نیز می‌توانست مثل پلتفرم‌های جهانی سامانی بگیرد اما متأسفانه به نظر و در قحطی فیلم‌های متقاضی به بن‌بست رسیده است.

جالب اینکه سهم صاحبان فیلم از فروش در این کانال اکران بیش از عرضه در سینماهاست و عملا دست پخش‌کننده را نیز کوتاه می‌کند و با این فاکتور می‌تواند به گیشه بیشتری برسد ولی سینمای بدنه و تجاری همچنان به این بخش از عرصه نمایش دل خوشی ندارد. البته با وجود سرعت در قاچاق فیلم‌های آنلاین، نباید به این بخش از فیلمسازان خرده‌ای گرفت.

اینگونه نیز اکران اینترنتی به رغم استقبال در ماه‌های ابتدایی ولی کم‌کم به دلیل مشکلات مذکور محلی برای عرضه فیلم‌های بی‌کیفیت و انبار آثار تاریخ مصرف گذشته شده است؛ فیلم‌هایی که در حالت عادی هم مخاطب چندانی نداشتند و نهایتا اکران برخط رفته رفته با عدم ورود آثار باکیفیت، مخاطبش را از دست داد تا جایی که امروز فقط یک فیلم متوسط را درحال توزیع دارد.

نه حمایتی نه شورایی نه ...

برخلاف ادعا و مواضع حمایتی بالادستی که همگی در «حرف» خلاصه می‌شد، حتی طرح «شورای اکران آنلاین» نیز راه به جایی نبرد و شکل نگرفت تا امروز دیگر اشتیاقی برای توزیع آثار جدید باکیفیت و حتی بی‌کیفیت باقی نماند. در سینمایی که بعید است حالاحالاها بتواند به شکل فیزیکی جانی بگیرد، چنین طراحی در عرصه توزیع و نمایش فیلم‌ها می‌توانست غنیمتی هم برای مخاطب و هم برای فیلمساز باشد تا این همه فیلم دپو شده را روی هم تلمبار نکنند.

فضای مجازی و پلتفرم‌های پخش شبکه خانگی قطعا مخاطبان همیشگی خود را داراست و این ادعا را در رجوع میلیونی به سمت سریال‌های خانگی هم می‌توان دید. متأسفانه «سینمای آنلاین یا برخط» حتی توان  و شاید رغبتی برای خودنمایی و کسب تبلیغات هم ندارد؛ تبلیغاتی که در تلویزیون و دیگر کانال‌ها می‌توانست سر و جانی به این پیکره جذاب دیروز و نحیفامروز بدهد. گویا به طریقی باید فاتحه این ایده را هم خواند!

انتهای پیام /4143/