در پاسخ به یک پرسش؛
چرا غارت نمی‌کنیم؟
با همه گیر شدن کرونا در سطح جهان شاهد آن بودیم که ساکنان کشورهای غربی، در سطح گسترده‌ای اقدام به هجوم و غارت فروشگاه‌های زنجیره‌ای کردند؛ اما جای سؤال است که چرا در ایران این ناآرامی اجتماعی به وقوع نپیوست؟
به گزارش گروه سیاسی خبرگزاری آنا؛ سید مهدی حسینی فعال رسانه‌ای، در یادداشتی به بررسی چرایی عدم هجوم و غارت فروشگاه‌ها توسط ایرانیان برخلاف سکنه کشورهای غربی پرداخته است:
پرده اول:
اغتشاشات بنزینی آبان ماه که شروع شد به دلیل عدم دسترسی به شبکه‌های اجتماعی، جسته‌وگریخته خبرهایی از غارت فروشگاه‌ها به دست مردم می‌شنیدیم. بعدها که اینترنت جهانی دوباره در کشور وصل شد فیلم‌های این غارت فروشگاهی در کشور را همگی تماشا کردیم.
نکته‌ای که در فیلم دوربین‌های مداربسته این غارت‌ها به چشم می‌خورد غارت سازماندهی‌شده و هدفمند توسط عوامل سازمانی بیگانگان در داخل کشور بود که عموماً با لیدری یک زن، افراد با تجهیزات کامل وارد فروشگاه می‌شدند و بعد با ورود دادن تعدادی از مردم به داخل فروشگاه و تشویق آن‌ها به بردن اقلام مایحتاجشان شروع به ریختن بنزین در سراسر فروشگاه و آتش زدن کل آن می‌کردند؛ و بعد با تهیه ویدئویی از این اقدام خود و ارسال آن به رسانه‌های خبری بیگانه، خوراک رسانه‌ای آن‌ها را برای مدت‌ها فراهم می‌کردند تا این را در تریبون‌ها رسانه‌ای خود اعلام کنند که مردم ایران از فرط گشنگی و تنگدستی به غارت مغازه‌ها روی آورده‌اند.
پرده دوم:
از اواسط ماه دسامبر 2019 بود که رسانه‌های جهان خبر از ورود ویروسی جدید با نام علمی کووید-19 یا همان کرونا در کشور چین را دادند. ویروسی که به فاصله یک ماه منجر به آلوده شدن حداقل 60 هزار نفر در این کشور شد. رفته‌رفته ازآنجاکه محدودسازی آمدورفت‌ها در اقتصاد پیچیده امروزی امری ناممکن بود شاهد گسترش این ویروس در سایر کشورهای جهان بودیم
. به تناسب فتح کشور به کشور کرونا، ازآنجاکه رسانه‌های غربی در ابتدا به جهت عقده‌گشایی از چین این ویروس را بسیار خطرناک توصیف کرده بودند (به گونه‌ای که شبکه خبری فرانس-24 تعداد تلفات چین از کووید-19 را بیش از 200 میلیون نفر تخمین زده بود) موجی از کرونا هراسی سراسر دنیا را فراگرفت.
پرده سوم:
این روزها شاید روزی نباشد که اگر تلگرام و اینستاگرام را باز کنیم ویدئویی از هجوم و غارت فروشگاه‌های زنجیره‌ای کشورهای اروپایی و آمریکا نبینیم؟ و آن‌قدر وضع اسف‌بار است که در بسیاری از این محل‌ها دو نفر بر سر یک دستمال توالت یا بک بسته آب معدنی به جان هم می‌افتند- اما به‌راستی با اینکه اپیدمی این ویروس در کشور ما به‌مراتب زودتر از کشورهای غربی رخ داده است چرا در ایران شاهد این بلبشو و غوغا نبودیم؟
در پاسخ به پرسش فوق شاید اولین چیزی که به ذهنمان برسد مربوط به غنای مذهبی بالا و تاریخی سرزمین پارس‌ها باشد؛ اما گرچه هم در آیین و هم در سنت هزاران ساله خود شاهد جان‌فشانی‌های قهرمانان این مرزوبوم بوده‌ایم اما به اعتقاد نگارنده باز جمیع این دلایل باعث این تفاوت فرهنگی آشکار نمی‌شود.
به‌عنوان‌مثال مردم آمریکا (علی‌رغم برخورداری از تاریخی تنها چند صد ساله) نیز به‌شدت افرادی وطن‌پرست هستند به گونه‌ای که کمتر خانه‌ای در این کشور را می‌بینید که پرچم ایالات‌متحده را بر سردر خانه خود نصب نکرده باشد. پس چه علتی باعث آن شده در مواقع بحران این غرب نشینان دوست، فامیل، در و همسایه و شهر را به محاق فراموشی بسپارند و این جنین اسکندروار به غارت مال‌ها و فروشگاه‌ها بپردازند؟
با کمی مداقه متوجه آن می‌شویم که در این میان آنچه نهفته باقی است مربوط به سیستم و شبکه توزیع در این کشورها است. به گونه‌ای که غربیان بنا بر آموزه‌های اقتصاد کنزی خود با اتکا بر متدهای اقتصاد لیبرالی شبکه توزیع را از دست خرده‌فروش‌ها درآوردند و در انحصار مال‌ها و فروشگاه‌های زنجیره‌ای قرار دارند. بالطبع در چنین شرایطی آن خانواده آمریکایی (فرضاً ساکن در ایالت فلوریدا) وقتی آن اطمینان خاطر را ندارد که در موقع تشدید بحران با کمبود مایحتاج خود مواجه می‌شود یا خیر، دیگر آیا مالک آن فروشگاه «وال‌مارت» (walmart) در نیویورک به فکر این خانواده است یا خیر مسئله را پیچیده می‌کند؛ و از همین منظر با افزایش ترس و نگرانی این باور تبدیل به یک اپیدمی‌ای خطرناک‌تر از کرونا در این کشورها شده است.
اما اینجا در ایران قضیه فرق می‌کند، گرچه متأسفانه در چند سال اخیر شاهد فعالیت روبه رشد فروشگاه‌های زنجیره‌ای بودیم اما به جهت آنکه سیستم توزیع در ایران هنوز آن بافت قدیمی خود را حفظ کرده است دیگر خانواده‌ها از این بابت نگرانی ندارند که اگر در فلان هایپر نتوانند مایحتاج مورد نیاز خود را پیدا کنند به سراغ که روند؟ زیرا که این اطمینان حداقلی برای بیشتر ماها وجود دارد که در صورت عدم دسترسی به نیازهایمان در مال‌ها و هایپرها، این اصغر آقا بقال سر کوچه حواسش به خانواده‌های ساکن محل است که در صورت رجوع خانواده‌ها، دست خالی برنگردند.
به نظر می‌رسد با سه پرده بیان شده، این بار رسانه‌های غربی باید سبک زندگی ایرانیان را محترم شمارند تا این مطلب برای آن‌ها نیز جا بیفتد که ایرانیان (نه تنها برخلاف تبلیغات دروغینشان گرسنه و درمانده هستند بلکه) در پس حفظ سبک زندگی سنتی خود توانسته‌اند این‌چنین آسوده‌خاطر به خرید مایحتاج روزانه ادامه دهند.
انتهای پیام/پ
انتهای پیام/
