چالش تعامل هم‌افزای دولت با تشکل‌های صنفی پایانی ندارد
تشکل‌های صنفی همواره یکی از مراکز شناسایی موانع قانونی گسترش فعالیت‌های اقتصادی و تجاری به شمار می‌روند که می‌توانند در تعامل با دولت به رفع آن‌ها کمک کنند.
گروه اقتصادی خبرگزاری آنا، محمد صادق‌پور، تشکل‌های صنفی همواره یکی از مراکز شناسایی موانع قانونی گسترش فعالیت‌های اقتصادی و تجاری و کمک به رفع آن‌ها بوده‌اند که زمینه را برای ایجاد همبستگی و یکپارچگی بین بنگاه‌ها و جلوگیری از ایجاد رقابت مخرب بین آن‌ها فراهم آورده‌اند. دراین‌باره با محسن نقاشی، عضو فدراسیون صنایع غذایی و کشاورزی گفتگوی کردیم که در ادامه می‌خوانید.
آنا: دلیل افزایش قیمت محصولات کنسروی چیست؟
نقاشی: سرچشمه این گرانی، توزیع ناعادلانه ارز به واردات است. آمار واردکنندگان ارز را کنترل کنید، خواهید دید همان‌هایی که همیشه نق می‌زنند و همیشه معترض هستند، ارز دریافت کرده‌اند ولی همان ارز را در اختیار تولیدکنندگان قرار نداده‌اند، در اختیار مردم و مصرف‌کنندگان قرار نداده‌اند. ارز را به عنوان وارد کردن ورق برای قوطی‌های کنسرو گرفتند ولی ورق وارد نکردند، تبدیل به قوطی نشده، به کارخانه‌دار تحویل داده نشده است.
آنا: آیا همیشه نوسانات ارز مانع ثبات بازار است؟
نقاشی: خیر در این مورد من یک راهکار که بسیار راحت هم قابل اجراست، با وزیر صنعت، در میان گذاشتم که در مورد قانون بهبود محیط کسب‌وکار است، راهکار اینکه بتوان قیمت‌ها را کنترل و عادلانه کرد، این است که دولت به تشکل‌ها میدان دهد، تشکل‌ها وارد جریان بازار شوند، تشکل‌ها شجره‌شان مشخص است، تولیدکننده‌ها شجره‌شان مشخص است درصورتی‌که دیده‌اید که بانوی 82 ساله که کارت بازرگانی داشت و ارز را به نام او گرفته‌اند و هیچ مواد اولیه‌ای هم وارد نکرده‌اند.
آنا: آیا قوانین موجود در این حوزه کارآیی دارد؟
نقاشی: همان‌طور که رئیس‌جمهور گفت باید توزیع عادلانه شود و از طرفی قوانین هم کاملاً مشخص کرده که توزیع عادلانه به چه صورت باید باشد. ما اگر قوانین را به‌خوبی اجرا کنیم، بخشنامه‌ها را اجرا کنیم، مشکل کم می‌شود. ستاد تسهیل در فروردین‌ماه مصوبه‌ای را ابلاغ کرد ولی جالب است که خیلی از استانها، خیلی از اداره کل‌ها از این ابلاغیه اصلاً اطلاع ندارند. چرا؟! به خاطر اینکه به نفع تولید است، حالا سؤال من این است، اگر این قضیه در بحث واردات بود آیا به همین صورت باقی می‌ماند، آیا هیچ‌کس خبردار نبود، ولی هر چیزی که به نفع تولید است اصلاً کسی خبر ندارد!
آنا: آیا این‌قدر بین واردکننده و تولیدکننده تفاوت رفتار وجود دارد؟
نقاشی: واقعاً تولیدکننده‌ها در این 40 سال از جبهه جنگ گرفته تا تحریم‌ها و حوادث غیرمترقبه، کمک‌رسانی‌هایی که کرده‌اند، خدایی‌اش شما به عنوان یک ایرانی و یک شهروند کدام واردکننده‌ای را می‌شناسید که در این مسائل قدم برداشته باشد؟ همه‌شان کیفشان و دلارشان آماده است که هر وضعیتی پیش آمد از این مملکت بروند. ولی تولیدکننده کارخانه و تمام زندگی‌اش اینجاست و نمی‌تواند تکان بخورد.
آنا: آیا در قالب یک تشکل صنفی اقدامی انجام شده است؟
نقاشی: دولت اگر واقعاً بخواهد قیمت‌ها را به نفع مردم پایین نگه دارد، باید کار را به خود تولیدکننده‌ها و تشکل‌ها واگذار کند. ما یک طرحی دادیم که واحدهای تولیدی کشور که 12 واحد تولیدی فدراسیون در فرآوری گوشت فعالیت می‌کنند گوشت نداشتند، واحدهایی که روزانه 50 تن، 40 تن، مصرف داشتند، یک تن هم گوشت نداشتند. گفتیم آقا خودمان این گوشت را وارد کنیم و به دست تولیدکننده واقعی برسانیم. برای همین قضیه این‌قدر سنگ‌اندازی کردند تا شد شب عید و واحد تولیدی که شب عید باید حقوق بدهد، باید هزارتا تعهدش را عمل کند دست‌خالی ماند.
آنا: آیا گرفتن دستور از وزیر صنعت، برای موضوعی به این مهمی سخت است؟
نقاشی: خیر به خود وزیر در جلسه‌ای گفتم، آقای وزیر دیدن و صحبت کردن و ارتباط برقرار کردن با شما خیلی راحت‌تر از مدیرکل‌های شماست و از ایشان خواهش کردم یک دوربین مخفی بگذارید همراه یک تولیدکننده وارد این ادارات بشوید، یک مدیرکل را به‌راحتی نمی‌توانید ببینید. وقتی وضع مملکت هم الان واقعاً اگر ادعا دارید که جنگ اقتصادی است که هست، واقعاً باید از کارتان بزنید و مدیران باید بروند دنبال تولیدکننده.
آنا: چه مشکلی در عملکرد مدیران کل وزارت صنعت وجود دارد؟
نقاشی: من بارها گفته‌ام که خیلی از این آقایان در طول عمرشان حتی یک واحد تولیدی ندیده‌اند که چگونه کار می‌کند، چگونه وقتی یک واحد تولیدی می‌آید پیشش می‌گوید من هزارتا گرفتاری دارم، به خاطر 500 هزار تومان پول برق واحد تولیدی من را بسته‌اند، این‌ها را نمی‌تواند بپذیرد، در اتاقش را به روی تولیدکننده بسته است و چگونه تولیدکننده باید او را ببیند و تفهیمش کند؟
آنا: آیا در قالب تشکل صنفی می‌توانید کاری برای کنترل بازار انجام دهید؟
نقاشی: وقتی دیدیم از هیچ طرفی کمکی نمی‌شود، گفتیم خود واحدهای تولیدی می‌توانند جنس ارزان در اختیار مردم قرار دهند، آمدیم به واحدهای تولیدی کل فدراسیون صنایع غذایی اعلام کردیم، بسته‌هایی را تعیین کنیم برای وزارتخانه‌ها، حتی برای کارخانه‌ها دولتی که کارکنانشان عضو فدراسیون هستند، بسته‌هایی که ماهانه مصرف خانوار است، این‌ها را تهیه کنیم، حداقل می‌خواهیم به پخش‌ها بدهیم، به این کارکنان بدهیم. این یک طرحی است که از کنارش یک اشتغال خوب و یک تنظیم بازار خوب ایجاد می‌شد، اگر دقت کنید چون طرحی است که از دل تولید و دل جامعه بیرون آمده و تصدی‌گری دولت هم در آن نیست، می‌تواند به‌عنوان یک راهکار جدید به آن توجه کرد.
آنا: برخورد مسئولان دولتی با شما چگونه است؟
نقاشی: واقعاً من دلم می‌سوزد. با چند نفر از وزرا صحبت کردم، می‌گویم آقایان واقعاً ما هیچ توقعی هم نداریم. یکی از وزرا گفت چقدر وام می‌خواهید؟ گفتم آقا اتفاقاً ما می‌گوییم وام ندهید. من پیش یکی از مدیران عامل یکی از بانک‌ها رفتم، اولاً که جلسه را گذاشتند با رئیس اعتباراتشان. زنگ زدند که آقای فلانی رئیس اعتبارات بانک ساعت فلان روز فلان منتظر شما هستند. بعد گفتم با اعتبارات من چه‌کار دارم. تلفن زدیم گفتم آقا با رئیس اعتبارات اصلاً چه‌کار دارم؟ گفت مگر وام نمی‌خواهید؟ گفتم نه! من اتفاقاً می‌خواهم بیایم بگویم شما وام ندهید. 70 تا 80 درصد از شهرک‌های صنعتی‌مان تعطیل هستند، بیاییم این‌ها را راه بیندازیم. خلاصه یک جلسه‌ای داشتیم، گفتم چرا تمام تولیدکننده‌ها را به عنوان فقیر نگاه می‌کنید و فکر می‌کنید آمده‌اند از شما پول بگیرند؟
آنا: آیا به استفاده از ظرفیت‌های بخش تعاون توجه کرده‌اید؟
نقاشی: بله 3 هزار و 700 تعاونی روستایی و فروشگاه‌های تعاونی شهر و روستا در کشور داریم، یعنی شما ببینید وقتی هنوز فروشگاه زنجیره‌ای وجود نداشت، هنوز هایپراستاری وجود نداشت، این‌ها وجود داشتند. خواهش کردم این 3 هزار و 700 تا را در اختیار ما بگذارند که بتوانیم این‌ها را 10 تا 10 تا احیا بکنیم، عرضه مستقیم کالا. این موضوع با رایزنی‌های انجام شده به مراحل نهایی نزدیک می‌شود.
آنا: توجه شما بیشتر به توزیع بود، آیا برای بخش تولید هم برنامه‌ای دارید؟
نقاشی: 19.7 درصد اشتغال کشور مربوط به بخش غذایی است که بالاترین رقم اشتغال در حوزه صنایع غذایی است. از این 19.7 درصد تمام این‌ها واحد برند نیستند. ممکن است سه تا 3.5 درصد، نهایت چهار درصد برندهای معروف کشور باشند. بقیه 14.5 یا 15 درصد مربوط به واحدهای کوچک و متوسط هستند که باید این‌ها را احیا کنیم و همه هم در معرض خطر هستند. حالا ما آمدیم یک طرح دادیم، گفتم تمام این طرح کشاورز قراردادی را می‌توانیم انطباق بدهیم به این. بگوییم آقایان واحدهای تولیدی شما چه محصولات کشاورزی مورد نیازتان است؟ البته با 10 تا 15 شرکت این کار را شروع می‌کنیم. واحدهایی که لوبیا می‌خواهند، سیب‌زمینی می‌خواهند، محصولات کشاورزی می‌خواهند اسم بگیریم کانالش را مشخص کنیم با اتحادیه‌های تعاونی روستایی قرارداد ببندیم بگوییم این محصول را واحدهای تولیدی ما می‌خواهند دیگر مثل قضیه هر سال نشود که یک سال پیاز را دور بریزند، یک سال سیب‌زمینی را دور بریزند، کشاورزی قراردادی را به این صورت جا بیندازیم و گفتیم شما نگران پول گرفتنتان هستید و حق هم دارید، به این واحدها پول نمی‌دهیم، محصول کشاورزی به آن‌ها می‌دهیم، در قبالش محصول از آن‌ها می‌گیریم برای این 3 هزار و 700 فروشگاه شهر و روستا ولی این طرح هم که نوعی کشت و صنعت در کل کشور است نیز بهایی داده نشد.
انتهای پیام/4129/4083/
انتهای پیام/
