کتاب «مسجد جامع اصفهان»، مرمت را به دانشجویان می‌آموزد
نشست نقد و بررسی کتاب «مسجد جامع اصفهان»؛ تالیف ائوجینو گالدیری که توسط عبدالله جبل‌عاملی ترجمه شده، چهارشنبه ۱۸ شهریور با حضور مهدی حجت و دکتر پیروز حناچی در سرای اهل قلم برگزار شد.
به گزارش گروه فرهنگی آنا و به نقل از روابط عمومی خانه کتاب، مهدی حجت در ابتدای نشست نقد و بررسی کتاب «مسجد جامع اصفهان» در بیان اهمیت این کتاب گفت: «این کتاب راجع به مهم‌ترین اثر دوره اسلامی کشور نوشته شده و روش‌شناسی بسیار مهمی را فراهم کرده است. مؤلف کتاب، بسیاری از مطالعاتی را که جنبه میدانی داشته به مطالعات کتابخانه شخصی تبدیل کرده است.»
حجت ادامه داد: «مطالعه این کتاب، مرمت را به دانشجویان می‌آموزد. درست است که کتاب راجع به مسجد جامع اصفهان صحبت می‌کند، اما می‌توان از آن اطلاعات عام هم به دست آورد.»
وی افزود: «گالدیری در این کتاب، یک سری از روش‌های علمی را که در ایران مطرح نبود، به مخاطب معرفی کرده که این روش‌ها در زمان خودش خیلی نو بوده است. اصطلاحات مربوط به مرمت برای اولین بار در این کتاب استفاده شده و مترجم آن هم سعی کرده این اصطلاحات را به فارسی برگرداند.»
حجت درباره مزیت این اثر بیان کرد: «مزیت این کتاب این است که آدم اهل فهمی به نام مرحوم دکتر شیرازی، همراه گالدیری بوده که این موضوع ارزش کتاب را بالا برده است.»
حجت همچنین گفت: «مجموعه این‌ها شرایط خاصی را به وجود می‌آورد که این کتاب را از کتاب‌های معمول متمایز و آن را به یک کتاب ارزشمند تبدیل می‌کند. این کتاب، قابل توجه است و می‌تواند برای افرادی که در حوزه مرمت تلاش می‌کنند، مفید باشد.»
وی همچنین درباره موضوعات مجلدهای کتاب «مسجد جامع اصفهان» چنین توضیح داد: «جلد اول کتاب مربوط به شناخت مسجد جامع اصفهان است. گالدیری اول نسبت به مسجد جامع اصفهان شناخت پیدا و سپس شروع به کار کرده است. او حتی یک مجلد را به شناساندن مسجد جامع اصفهان اختصاص داده است. جلد دوم به تغییرات مسجد در دوره آل بویه می‌پردازد. در جلد سوم هم همه روش‌ها و کارهای انجام شده بر مسجد توضیح داده شده. البته این سه مجلد با هم ترکیب و در یک مجلد منتشر شده است.»
پیروز حناچی نیز در این نشست گفت: «در دهه ۷۰، گالدیری را به دانشگاه دعوت کردیم. وقتی در مورد آثار ایران صحبت می‌کرد، بی‌اختیار از چشمانش اشک جاری می‌شد. به نظر می‌آید که او ارزش آثار ایران را به درستی دریافته بود.»
حناچی از «معرفی» و «آموزش» به عنوان موضوعاتی که در منشورات جهانی میراث فرهنگی به آن‌ها توصیه می‌شود، نام برد و دراین باره بیان کرد: «تن‌ها حوزه‌ای که می‌تواند در زمینه میراث فرهنگی تاثیرگذار باشد، افکار عمومی و نهادهای مدنی است و این موضوع تا زمانی که دانش جامعه بشری نسبت به ارزش این آثار افزایش نیابد، اتفاق نمی‌افتد که به نظرم در این زمینه ضعیف عمل کرده‌ایم.»
وی درباره ویژگی‌های گالدیری توضیح داد: «گالدیری، آدم ویژه‌ای بود نه به خاطر اینکه آثار ایران را دوست داشت، بلکه به خاطر شیوه نگاهی که به این آثار داشت. او تشخیص داد که مسجد جامع اصفهان به ۶ دوره تقسیم شده. البته امکانی که برای او پیش آمد تا بتواند زیر این بنا را حفاری کند، برای هر کسی پیش نمی‌آید.»
حناچی ادامه داد: «حتی ۷ سال حکومت افغان‌ها در اصفهان، اثری بر مسجد جامع اصفهان باقی گذاشته است که گالدیری این اثر‌ها را تشخیص داد و توانست آن‌ها را مکتوب کند. علاوه بر تلاش‌های او باید از مترجم این کتاب هم تشکر کرد.»
دکتر مهدی حجت در بخش دیگری از سخنانش گفت: «کار در زمینه میراث فرهنگی که اوایل منحصر به باستان‌شناسی بود، در دوره قاجار در انحصار فرانسوی‌ها قرار داشت. در دوره پهلوی اول این انحصار شکسته و راه برای همه کشور‌ها باز شد و در حدود سال‌های ۱۳۵۶ و ۱۳۵۷ حدود ۱۷- ۱۸ کشور در مملکت ما کارهای مربوط به میراث فرهنگی را انجام می‌دادند.»
وی همچنین بیان کرد: «در قرارداد‌ها رسم بر این است که اگر کار مربوط به یک کشور در آن کشور انجام شود، گزارش اول باید به زبان آن کشور نوشته شود. هیچ یک از گروه‌هایی که در زمینه معماری و مرمت در ایران فعالیت می‌کردند، گزارش خود را به فارسی ارائه ندادند. بسیاری از آن‌ها مدت طولانی کار کردند و حتی یک گزارش هم به ایران تحویل ندادند.»
وی ادامه داد: «تمایز کار گالدیری این است که اگر چه گزارشی به فارسی ننوشت، اما مجموعه فعالیت‌های خود را مکتوب و از اینکه این آثار به فارسی ترجمه شود، استقبال کرد و حتی در این زمینه مشوق دیگران هم بود. او به معنای فرهنگی کلمه، ایرانی بود.»
انتهای پیام/
