اقامتگاه‌های بوم‌گردی کشور معرف فرهنگ و سنت مردم هر منطقه است

فرشته عالم‌شاه در گفتگو با خبرنگار حوزه میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری گروه اجتماعی خبرگزاری آنا گفت: بوم‌گردی عمری کمتر از 12 سال دارد و شاید هنوز هم بسیاری از افراد تفاوت آن با هتل و لزوم وجودش را نمی‌دانند.

مسئول واحد بوم‌گردی «آلمِن» در توضیح بوم‌گردی در مقابل تعریف هتل گفت: هتل‌ها فضاهای لوکس و مدرنی هستند که برای استراحت، غذا خوردن، ورزش کردن و تفریحات در درون یک ساختمان از آن استفاده می‌شود. امکاناتی که در هر هتل وجود دارد ممکن است در هر جای دنیا وجود داشته باشد اما اقامتگاه بوم‌گردی بسیار فراتر از این جریان رفته است. اقامتگاه‌های بوم‌گردی خانه‌هایی سنتی و روستایی هستند که علاوه بر تأمین تفریح، غذا، امنیت و محل اسکان مسافر گویای فرهنگ، سنت، آیین و معماری محلی هستند که در آن واقع شده‌اند. یکی دیگر از تفاوت‌های عمده گردشگری بوم‌گردی و استراحت در هتل این است که هتل‌ها بیشتر در شهرهای بزرگ و یا شهرستان‌ها قرار گرفته‌اند، درحالی‌که اقامتگاه‌های بوم‌گردی در روستاها قرار گرفته و می‌توانند توجیه اقتصادی برای روستا داشته و آنجا را جایی برای گردش معرفی کنند.

عالم‌شاه در ادامه گفت: فضاهای بوم‌گردی نماینده‌ای از دل مردم روستا برای نشان دادن فرهنگ، آیین، غذا، لباس، سنت اهالی هر شهر یا روستاست و مسافران می‌توانند با این مردم زندگی کنند،‌ لباس محلی بپوشند و امکان کشاورزی و دریافت اطلاعات منطقه برای آنها وجود دارد.

وی به چالش‌های پیش‌ روی کسانی که اقامتگاه‌های بوم‌گردی ایجاد می‌کنند اشاره کرد و گفت: یکی از مسائلی که ما با آن روبه‌رو هستیم تفاوت فرهنگی میان برخی از روستاهاست با مردمی که به آنجا سفر می‌کنند. ممکن است برخی از گردشگرها خصوصاً در بحث حجاب تناقض‌هایی با مردم منطقه بومی داشته باشند. این در حالی است که بیشتر مردم در روستاها بومی و مذهبی هستند. تجربه نشان داده که مردم این مناطق به آیین و مذهب خود پایبندند و این‌طور نیست که با ورود گردشگر آسیبی به اعتقادات آنها وارد شود. اما وظیفه ما در اقامتگاه‌های بوم‌گردی این است که مهمانان را توجیه می‌کنیم و اولین شرط ما این است که به فرهنگ مردم احترام بگذارند. هر چند که گردشگر خارجی نسبت به گردشگر داخلی التزام بیشتری نسبت به این قوانین  دارد اما با این وجود باید گفت بُعد اقتصادی گردشگری در این اقامتگاه‌ها آن قدر قوی است که باید آن را در کفه ترازو قرار دهیم. این موضوع که تصور کنیم اهالی روستا از حضور گردشگران به روستایی به دلیل عدم رعایت برخی از قوانین جلوگیری کنند موضوع قابل تأملی است. گاهی باید به این نتیجه رسید که اگر جوانان یک روستا همه بیکار باشند جامعه روستایی به سمت طلاق و اعتیاد کشیده می‌شود و این در حالی است که به نظر می‌رسد حضور گردشگر می‌تواند چرخ اقتصاد روستا را بچرخاند.

وی با اشاره به اینکه گردشگر می‌تواند برای اهالی همه روستا رونق اقتصادی بیاورد، افزود: وقتی خانواده‌ای وارد یک خانه بوم‌گردی می‌شود هم صاحب مکان، هم نانوایی، هم بقالی، ‌هم رانندگانی است که در آن منطقه ساکن هستند و از حضور این گردشگر استفاده می‌کنند. اقامتگاه‌های بوم‌گردی در زمینه بهداشت، آموزش محیط‌ زیست، منابع طبیعی، حفظ فرهنگ و میراث فرهنگی اگر به‌درستی کار کنند می‌توانند به عنوان میراث فرهنگی در آن منطقه به حساب بیایند و این کار بزرگ و ارزنده‌ای است.

عالم‌شاه با اشاره به حمایت‌ها در بخش‌های مختلف گفت: حمایت‌ها در این بخش ضعیف است و البته حمایتی وجود ندارد؛ در واقع از نظر جایگاه ارزشی برای این مکان‌ها قائل نیستند.

انتهای پیام/4087/پ