گوانتانامو؛ شکنجه‌گاه مخوفی که اوباما نتوانست درِ آن را تخته کند!

گروه بین‌الملل خبرگزاری آنا؛ رهبر معظم انقلاب اسلامی قریب یک ماه پیش در بخشی از دیدار اخیر خود با کارگزاران نظام، به ارزیابی عملکرد سازمان ملل متحد و تاکید بر لزوم پیگیری چند پرونده مهم از جنایات حقوق بشری آمریکا پرداخت و با نامناسب ارزیابی کردن عملکرد سازمان ملل متحد زیر نفوذ آمریکا، گفتند: «چندی پیش دبیرکل سازمان ملل متحد یک روز پس از محکوم کردن جنایات سعودی‌ها علیه مردم یمن، حرف خود را پس گرفت. این نمونه‌ها نشان می‌دهد سازمان ملل متحد زیر فشار آمریکا و قارون‌های منطقه خلیج فارس است.»

رهبر انقلاب اسلامی در برشمردن جنایات و پرونده‌های حقوق بشری آمریکا موارد متعددی را بیان کردند که در این گزارش، به موضوع «فجایع و جنایت‌های ضد حقوق بشری آمریکا در زندان گوانتانامو» خواهیم پرداخت.

آشنایی با گوانتانامو

گوانتانامو نام بازداشتگاه و زندانی در خلیج گوانتانامو واقع در جنوب شرقی جزیره کوبا است که در اختیار ارتش آمریکا قرار دارد. در قراردادی که سال 1903 میان آمریکا و کوبا امضاء شده بود، قید شد این زندان به اجاره نیروی دریایی آمریکا درآید. دولت کوبا پس از انقلاب در این کشور در دهه 50 میلادی بارها تلاش کرد تا این معاهده را برهم بزند ولی آمریکا تاکنون با آن موافقت نکرده است. آن‌ها حتی هر ساله چک اجاره بازداشتگاه را برای دولت کوبا می‌فرستند و کوبایی‌ها از نقد کردن آن خودداری می‌کنند.

سال 2001 و پس از وقوع حملات 11 سپتامبر در آمریکا و سپس اعلام دکترین «مبارزه جهانی با تروریسم»، واشنگتن بازداشتگاهی را در این پایگاه ایجاد کرد تا کسانی را که در ارتباط با اقدامات تروریستی در نقاط مختلف جهان بازداشت می‌شوند، در آنجا زندانی کند.

گوانتانامو به معنای واقعی خود و آنچه که ما امروزه به‌عنوان یک شکنجه‌گاه می‌شناسیم، در سال 2001 پدید آمد و دولت آمریکا آنجا را به پایگاهی برای بازداشت و شکنجه افرادی تبدیل کرد که در نقاط مختلف جهان به ظن ارتباط با اقدامات تروریستی و تروریست‌ها دستگیر می‌شوند. البته همه موارد تنها به ادعای ظن بازداشت می‌شدند و درواقع هیچ گاه هیچ مدرکی دال بر همراهی و دست داشتن افراد بازداشت شده با اقدامات تروریستی ارائه نشده است.

دسته دیگری که در این بازداشتگاه زیر شکنجه‌های غیرانسانی آمریکایی‌ها قرار می‌گرفتند، کسانی بودند که در مقابل اقدامات تروریستی آمریکا و دست‌نشانده‌هایش، مقاومت کرده‌اند. باوجود این، اقداماتی که آمریکایی‌ها در این شکنجه‌گاه در قبال زندانیان انجام می‌دهند، اقداماتی است که از حیث توحش در تاریخ بشر بی‌سابقه است.

اوباما نتوانست در گوانتانامو را تخته کند!

ژانویه 2009 (بهمن 87) بود که باراک اوباما، رئیس‌جمهوری سابق آمریکا در بدو ورودش به کاخ سفید دستور تعطیل شدن زندان گوانتانامو و همچنین سایر شکنجه‌گاه‌های مخفی سیا را صادر کرد ولی تنها چیزی که در پایان مدت زمامداری‌اش بر دولت آمریکا مشاهده شد، آزادی تنها چند زندانی و انتقال تعدادی از زندانیان با زندان‌های دیگر بود و نه «تعطیل شدن گوانتانامو.»

سال 2011 بود که جو بایدن، معاون اوباما درباره علت ناتوانی دولت آمریکا در تعطیل کردن بازداشتگاه گوانتانامو تنها به یک جمله بسنده کرد و گفت: «نباید زیاد به این موضوع پرداخت!»

زمان گذشت و حکومت آمریکا به دست یک «دیوانه» به نام دونالد ترامپ افتاد. رئیس‌جمهوری تازه به دوران رسیده آمریکا باورود به کاخ سفید به صراحت اعلام کرد قصد تعطیل کردن شکنجه‌گاه مخوف گوانتانامو را ندارد.

موارد آشکار نقض حقوق‌بشر در گوانتانامو

آمریکا در حالی ایران را به نقض حقوق بشر متهم می‌کند که خود در گوانتانامو بدترین فجایع انسانی و غیرانسانی‌ترین نوع شکنجه‌ها را مرتکب شده است.

روزنامه نیویورک تایمز در گزارشی می‌نویسد: «فردی به نام مجید خان که مکالماتی با وکلایش داشته است، می‌گوید فرو کردن سر زندانیان در چاه آب و نگه داشتن آن‌ها در این حالت تا زمان احساس خفگی، روش مرسوم شکنجه‌گران آمریکایی گوانتانامو است. این در حالی است که شکنجه‌گران گوانتانامو دو مرتبه او را در معرض غرق مصنوعی قرار داده بودند. در این روش روی صورت فرد زندانی که ثابت نگاه داشته شده، آب ریخته می‌شود تا در وی احساس غرق‌شدگی ایجاد شود.»

این روزنامه می‌‌افزاید: «غرق مصنوعی تنها شکنجه انجام شده بر روی مجیدخان نبوده است، بلکه یک‌بار نیز او را در حالت عریان به مدت سه روز از یک میله چوبی آویزان نگه داشتند و پس از آن فوری به حمام یخ منتقل کرده بودند.»

علاوه بر این، محمدعلی موسوی افغان که در همان نخستین سال‌های اشغال افغانستان، به سبب تشرف به حج، به شکل وحشیانه‌ای از سوی آمریکایی‌ها دستگیر و به گوانتانامو منتقل شده بود، در خاطراتش می‌گوید: «20 روز با دست و پای بسته در داخل گودالی نگه داشته شدم و مورد بازجویی و شکنجه روحی و جسمی قرار گرفتم.»

فرد دیگری به نام معظم بیک می‌گوید: «من حدود سه سال را در یک سلول انفرادی گوانتانامو در متراژ دو متر که پنجره هم نداشت، سپری کردم و در این مدت هیچ ارتباطی با هیچ‌یک از اعضای خانواده‌ام نداشتم و حتی نمی‌دانستم که محکوم شده‌ام یا خیر؟ به همه زندانیان گوانتانامو به نوعی تجاوز یا شکنجه شده است. در گوانتانامو از همان ابتدای ورود، زندانیان را برهنه و به‌طور کامل بازرسی می‌کنند، مو‌های سر زندانیان را می‌تراشند و آن‌ها را مورد ضرب و شتم قرار می‌دهند، بنابراین به همه در این زندان آزار و شکنجه شده است، البته شکنجه‌های روحی رایج در گوانتانامو از هر چیز دیگری کشنده‌تر است.»

موارد نقض حقوق بشر در آمریکا به آنچه در گوانتانامو رخ داده است منحصر نمی‌شود، اتفاقاتی که در نوع خود مرز‌های نقض حقوق بشر را درنوردیده و جنایت علیه بشریت خوانده می‌شوند. در این میان سکوت مجامع جهانی نسبت به اینگونه جنایت‌ها قابل تامل است.