قیمت‌ بالای نمایشگاه، قدرت خرید پایین مردم

به گزارش خبرنگار فرهنگی آنا، با پرسه‌ای چند ساعته در دو سالن 8 و9 نمایشگاه، با حجم قابل توجهی از علاقه‌مندان به صنایع دستی مواجه می‌شوید که هنر صنعتگران شهرهای مختلف کشور را به تماشا ایستاده‌اند. دو سالن 8 و 9 به دلیل وسعت و گستردگی بیشتر، راهروهای عریض و تنوع و تعداد بیشتر غرفه‌ها شلوغی بیشتری نسبت به سالن سری 25 دارند، از پته دوزی کرمان و انواع زیورآلات با صدف گرفته تا هنر سوزن دوزی ممقان و فرش زرابریشم استان آذربایجان شرقی تنها گوشه‌ای از هنر مردم است که در معرض دید قرار گرفته است.

فهیمه ایمنی ممقانی که حتی در نمایشگاه نیز مشغول سوزن دوزی است، می‌گوید که از نحوه ارائه خدمات نمایشگاه شامل اجاره میز، غرفه‌بندی و اسکان رضایتی ندارد؛ اما با این حال در این دوره فروش بسیار خوبی داشته باشد.

او حضور مسئولان استان‌های مختلف را امتیازی برای معرفی صنایع دستی خود می‌داند که تاکنون توانسته توجه همگان را به خود جلب کند و باعث امکان ارائه بیشتر در نمایشگاه‌های استان‌های مختلف باشد.

در غرفه صنایع دستی اصفهان مدیر غرفه که در روز نخست شانس حضور در غرفه 9 را یافته می‌گوید که در اغاز در سالن سری 25 بودم و آن سالن را با توجه به راهروهای باریکتر و شرایط نامطلوب مناسب برای نمایشگاه نبود. شاید اگر بهترین فضای نمایشگاه به دیجیکالا اختصاص نمی‌یافت و به این برند نیز سالنی ویژه اختصاص داده می‌شد، امکان ارائه و عرضه تولیدات کسانی که در سالن 25 هستند بیشتر فراهم می‌شد.

کمی آنطرف‌تر اما سالن سری 25 قرار دارد که به شکل راهرویی طویل و تنها در دو ردیف، صنایع دستی شهرهای دورافتاده را در خود جای داده است. اکثر غرفه‌داران سعی داشته‌اند تا تولیدات ویژه خود را به این نمایشگاه بیاورند. برخی از فروش کم و برخی دیگر از نبود تبلیغات کافی گله‌مند هستند.

مسئول غرفه چرم همدان، می‌گوید: «این نمایشگاه نسبت به سال قبل ضعیف‌تر شده و یکی از دلایل آن محدود بودن دسترسی به نمایشگاه است. یکی از مسائل برای کشاندن بازدیدکننده به نمایشگاه مسیر آن است که در نمایشگاه بین‌المللی تهران به بی‌آرتی محدود می‌شود. با وجود این‌که غرفه‌دارن در ارائه محصول با کیفیت قوی‌تر شده‌اند اما به نظر می‌رسد با ثابت نگاه‌داشتن قیمت‌ها نیز شاهد خرید زیاد بازدیدکننده نیستیم و من معتقدم این امر به دلیل تنزل وضعیت اقتصادی مردم است.»

او یکی از مشکلات خود برای عرضه محصولات را بالا بودن قیمت‌ها برای حضور در نمایشگاه معرفی کرد و افزود: «حتی اجاره چرخ‌‌های دستی برای حمل محصولات 30 هزار تومان است که فقط به یک گونی صنایع دستی محدود می‌شود. ضمن اینکه هنرمند شهرستانی که در قبال اختصاص غرفه 9 متری مبلغ 1 میلیون و 200 هزار تومان پرداخت کرده است میبایست برای اسکان دو نفر هزینه‌های بیشتری نسبت به درصد فروش متحمل شود. در این صورت یا باید قیمت تولیدات افزایش یابد که این خود ظلمی به مردم است و یا در نمایشگاه حضور نیابد. ما انتظار داریم به شرایط غرفه، اسکان هنرمندان شهرستانی رسیدگی بیشتری شود.»

او می‌گوید: «اختصاص هتل مخصوص غرفه‌داران شبی 85 هزارتومان است که به ازای دو نفر معادل 170 هزار تومان می‌شود، ضمن اینکه هزینه خوراک روزانه را نیز باید محاسبه کرد. بر همین اساس باید خدمات بهتری ارائه شود تا قیمت صنایع دستی در نمایشگاه افزایش نیابد و به میزان آنچه خارج از نمایشگاه عرضه می‌شود شاهد قیمت‌های کمتری باشیم.»

کمی آنطرف‌تر غرفه پته دوزی استان کرمان قرار گرفته که مسئولش بانویی کرمانی است که از نبود تبلیغات کافی برای نمایشگاه صنایع دستی انتقاد می‌کند. وی در سخنانش به این نکته اشاره می‌کند: «بازدیدکنندگان از دیدن صنایع دستی بسیار به وجد می‌آید و نسبت به این هنر اصیل بسیار توجه نشان می‌دهند اما اکثرا برای خرید آن اقدامی نمی‌کنند. برپایی نمایشگاه فرش باعث شده تا مردم بیشتر برای خرید فرش هزینه کنند و وقتی به نمایشگاه صنایع دستی می‌رسند بودجه برای خرید نداشته باشند.»

مسئول غرفه زیورآلات سرامیکی نیز بیشترین بازدید را به روز جمعه گذشته محدود دانسته و نسبت به نورپردازی کم سالن و نبود تهویه مناسب سخن گفت.

در غرفه بلورسازی و کار بر روی بلور نیز مسئول غرفه از عدم تمایل مردم به خرید صنایع دستی غیرکاربردی و لاله‌هایی که حاصل هنر و کار دست هنرمندانه‌اش است سخن گفت. او معتقد است مردم به لحاظ معیشتی به قدری ضعیف شده‌اند که حاضر نیستند لاله‌های 400 هزارتومانی را خریداری کنند.

وی کم‌بها دادن به هنر دست را یکی دیگر از مسائل و مشکلات معرفی کرد وافزود: «هنر در حال از دست دادن ارج و قرب خود است و با ماشینی همه چیز حتی هنر فرش‌بافی و یا نقاشی عموما افراد به کار طاقت‌فرسا و هنری که هنرمند دارد توجه نمی‌کنند و حاضر نیستند بابت خرید آن هزینه بپردازند.»

با پیمودن بخش دیگری از راهروی طولانی سری 25، به غرفه محصولات چینی و سرامیک صنایع دستی بهاران بومهن می‌رسیم که مسئول غرفه‌اش اظهار می‌کند که بخاطر فروش محدود در این دوره به تنهایی غرفه‌ را طی 7 روز اداره کرده است. او در صحبت‌هایش نسبت به کم بودن تبلیغات و عدم اطلاع رسانی کافی انتقاد دارد و می‌گوید: «موسیقی بومی و محلی می‌توانست حال و هوای بهتری به نمایشگاه دهد.»

او معتقد است که نمایشگاه فرش توانسته مردم را به نمایشگاه بین‌المللی بکشاند و نمایشگاه فرش، عامل بازدید بیشتر مردم بوده است. سال گذشته با بازدید بسیار بیشتری مواجه بودیم در حالی که در این دوره به دلیل نبود تبلیغات مردم هزینه و بودجه‌ای برای صنایع دستی در نظر نگرفته‌اند.»

وی تاکید دارد که برپایی نمایشگاه صنایع دستی با خدمات محدود، صرفا یک رفع تکلیف است.

او در اشاره به مشکلات خود در حوزه صنایع دستی بیان کرد: «به دلیل مسائل متعددی که وجود دارد هیچکس برای تمدید جواز صنایع دستی اقدام نمی‌کند، یا برای بیمه کارگر باید 30 درصد هزینه صرف کرد در حالی که این میزان باید 10 درصد و با کمک دولت باشد. بیمه هنرمندان نیز می‌توانست کمک کننده صنعتگران باشد که متاسفانه این بیمه منحل شد. هزینه برق کارگاهم چیزی حدود 2 میلیون شده و وقتی برای کمک مراجعه می‌کنم از من جواز رسمی می‌خواهند و وقتی به دنبال جواز می‌روم با این پاسخ روبه‌رو می‌شوم که ما اکنون جواز دائمی نداریم و پروانه تولید انفرادی می‌دهیم.»

در غرفه چرم اردبیل نیز با قیمت‌هایی روبه‌رو می‌شویم که مابین عمده و خرده است و به گفته مسئولش، تولیدی چرم اردیبل در هر هفته 250 کیف با حضور 15 کارگر تولید می‌کند و به لحاظ تنوع آثار از شرایط حائز اهمیتی برخوردار است اما به دلیل هزینه‌های نمایشگاه امکان ارائه تخفیف قابل توجه به بازدیدکننده را ندارد. او15 دردصد از 20 درصد سود خود را به نمایشگاه پرداخت می‌کند و 5 درصد حاصله را برای فروش نمایشگاه نمی‌داند.

ریحانه چهارلک دختری آبادانی است که در کنار غرفه‌های سری 25 به حناکاری بازدیدکنندگان مشغول است. او می‌گوید که تنها سه روز است که در نمایشگاه حضور یافته و استقبال مردم در روز دوشنبه بیشتر از روزهای شنیه و یکشنبه بوده است.

وی عنوان کرد: «در روز حدود 20 نفر از مردم برای حناکاری روی دست به من مراجعه می‌کنند و اگرچه در این سالن دو نفر دیگر هم حناکاری انجام می‌دهند اما به نسبت از این میزان درخواست راضی هستم.»