لیلا رجبی: عمرم را برای رشته‌ای گذاشتم که هیچ چیزی از آن عایدم نشد/ خاطرات خوبی از دو و میدانی ندارم که بخواهم برگردم

فرزانه شریفی، گروه ورزشی- نامش «تاتسیانا ایلیوشچانکا» بود. ورزشکار زن بلاروسی الاصل که بعد از ازدواج با همسرش (‌پیمان رجبی‌) تابعیت ایرانی را برگزید و نامش شد لیلا رجبی. تنها بانوی دوومیدان‌کار ایران که سابقه دو بار تجربه حضور در المپیک و در رشته پرتاب وزنه را را در کارنامه خود دارد. لیلا در سال های 2012 و 2016 سهمیه ورودی را کسب کرد و توانست به المپیک راه پیدا کند البته که در هر دو المپیک هم نتیجه قابل قبولی نگرفت.

در المپیک‌ ریو هم بعد از پرتاب وزنه در یک برنامه تلویزیونی لیلا رجبی بی‌غیرت خطاب شد و از آن روز به بعد دیگر لیلای دوومیدانی ایران انگیزه‌ای برای ادامه دادن در این رشته نداشت. البته ناگفته نماند قبل از المپیک ریو هم او به دلیل نبود امکانات مناسب و شرایط بد مالی قصد انصراف از دوومیدانی را داشت اما مسئولان فدراسیون با این کار مخالفت کردند و شرایط را نه در حد مطلوب در اختیار او گذاشتند؛ به هر روی المپیک ریو با نتیجه ضعیف کاروان دوومیدانی ایران به پایان رسید و لیلا رجبی هم بعد از المپیک دوومیدانی را برای همیشه کنار گذاشت و این روزها حالا مربی بدنسازی شده است؛ متن گفت و گو خبرنگار آنا با این ورزشکار سابق دوومیدانی به شرح زیر است:

*بعد از دوومیدانی ورزش را همچنان ادامه دادید.

- من نمی‌توانم بدون ورزش زندگی‌کنم. بعد از اینکه دو و میدانی را کنار گذاشتم مربی بدنسازی شده ام و شاگردان زیادی هم دارم و با آنها کار می کنم.

*از شرایطی که داری راضی هستی؟

- خدا را شکر شرایط خوبی دارم .من از ورزش دور نشدم و حالا از تجربه‌ای که در این سال ها از ورزش به دست آوردم از آن استفاده می کنم و در اختیار شاگردانم قرار می دهم.

*دلتان برای دوومیدانی تنگ نشده است؟

-به هیچ وجه. دوومیدانی چیزی برای من نداشت که بخواهم دوباره به آن برگردم. عمرم را در رشته ای گذاشتم که هیچ چیزی از آن عایدم نشد. خاطرات خوشی در این رشته برای من رقم نخورد. ضمن اینکه اگر می‌خواستم برگردم باید همچنان به عنوان ورزشکار کار می‌کردم نه اینکه سراغ مربیگری بروم.

*تجربه مربیگری چطور است؟

-مربیگری با ورزش حرفه ای دو فضای کاملا متفاوت است. در مربیگری برای خودم کار می‌کنم و شرایطم نسبت به زمانی که ورزشکار بودم از همه نطر بهتر است.

*منظور شرایط مالی است؟!

-بله دقیقا. ورزشکاران دوومیدانی در ایران وضعیت خوبی ندارند. ما چندین ماه بدون حقوق کار می کردیم و فدراسیون حقوقی به ما نمی‌داد. ورزشکار در ایران علاوه بر اینکه باید از همه زندگی‌اش بزند و تمرین حرفه‌ای داشته باشد باید از جیب هم خرج کند و مسئولان هم هیچ کدام به او توجهی نمی کند این شرایط غیرقابل تحمل است و من دیگر نمی خواهم روزهای تلخ گذشته برایم تکرار شود.

*پس در مربیگری مشکلات مالی ندارید؟!

-نه لزوما. من با شاگردانم کار می‌کنم و آنها هم هزینه تمرین کردنشان را می‌پردازند و همین موضوع برای من انگیزه شده‌است که کارم را با جدیت ادامه دهم. البته مربیگری هم مشکلات خاص خودش را دارد اما نسبت به دوومیدانی به مراتب کمتر است. من در اینجا وقتی زحمت می کشم مزد زحماتم را هم می گیرم اما زمانی که ورزشکار بودم مورد بی توجهی قرار می گرفتم. در این چندسالی که خودم و همسرم در این رشته کار می کردیم هیچ کدام نتوانستیم خانه و ماشین آنچنانی داشته باشیم.

*بعد از المپیک ریو مطالباتی از فدراسیون داشتید آنها پرداخت شد؟

-نه هیچ کدام. همسرم (پیمان رجبی) مربی من بود اما حقوق من را که ندادند بلکه به او هم پولی ندادند.

*برای وصول مطالباتتان پیگیری کردید؟!

-همسرم در جریان این امور بود و من زیاد پیگیری نمی‌کردم البته بعد از المپیک چندباری پیگیر بود اما جوابی ندادند و او هم دیگر سراغش را نگرفت.

*از دوومیدانی کارانی که با شما هم دوره بودند خبر دارید؟!

- زیاد با کسی در ارتباط نیستم البته از گوشه و کنار شنیدم که شرایط دوومیدانی بهتر که نشده بلکه بدتر هم شده و ملی پوشان تا زمانی که تنها در اردو هستند حقوق می‌گیرند و بعد از آن دیگر حقوقی ندارند. این شرایط کار را سخت می‌کند به هر حال ورزشکار تمرینات سخت و فشرده دارد و نیاز به حمایت دارد و نباید این نیاز را از او بگیریم.

*در بلاروس شرایط ورزشکاران چطور است؟

-در بلاروس به ورزشکاران دوومیدانی اهمیت زیادی می‌دهند چرا که دوومیدانی مادر همه رشته هاست و تا زمانی که ورزشکار رکورد بزند و شرایط خوبی داشته باشد او تحت حمایت فدراسیون است و بهترین امکانات را در اختیارش قرار می دهد و بعد از ورزش حرفه ای هم اگر به سراغ مربیگری برود باز هم مورد حمایت فدراسیون است.

*زمانی که تصمیم گرفتید از دوومیدانی بروید کسی شما را از این تصمیم منصرف نکرد؟

-از فدراسیون تنها بهزادی نایب رئیس بانوان با من حرف زد البته او هم نتوانست من را متقاعد کند که از تصمیمم صرف نظر کنم اما مابقی مسئولان دیگر هیچ سراغی از من نگرفتند.