گزارشگر معروف فوتبال ساحلی: به عشق جواد خیابانی، گزارشگر شدم/ «وای وای وای وای» تکیه کلام من است!

ویدیوی گزارش‌های شما در فضای مجازی بازتاب بسیار گسترده‌ای پیدا کرده و هشتگ عباس قانع هم حسابی داغ شده است.
شخصا بسیار خوشحالم که گزارش‌های من مورد توجه مردم قرار گرفته و درحال پخش‌شدن در فضای مجازی است. جوک و دابسمش هم برای من ساخته‌اند. نکته مهم این است که در اکثر موارد شاهد بی‌احترامی در بازتاب این گزارش‌ها نیستیم. من از تمام دوستانی که محبت کردند و باعث شدند کار من بیشتر دیده شود، تشکر می‌کنم. به ‌هرحال کار وقتی خوب است که دیده شود و نظرات موافق و مخالف داشته باشد. من هدفم این است با هنری که دارم، مردم را جذب گزارش‌های خود کنم نه با کارهای چیپ و کوچک و دم‌دستی.
خود شما در پخش‌شدن این ویدیوها دخالتی نداشتید؟
به هیچ عنوان! تمام این مسابقات پخش زنده بوده و کنداکتور شبکه شما و ورزش این حرف من را تأیید می‌کند. قطعا در پخش زنده این گزارش‌ها نظر مردم را جلب کرده که به این شکل بازتاب پیدا کرده است.
اولین‌بار چه زمانی حس کردید که عاشق گزارشگری هستید؟
زمانی که تیم‌ملی ایران به جام‌جهانی ١٩٩٨ فرانسه صعود کرد، من کلاس سوم دبستان بودم که با گزارش ماندگار آقای جواد خیابانی عاشق گزارشگری شدم. البته من از بچگی عاشق فوتبال بودم و دیوانه‌وار دوست داشتم فوتبالیست شوم. من در شهرستان اشکذر یزد بزرگ شدم و هنوز هم همان‌جا هستم. نداشتن امکانات و مدرسه فوتبال خوب و همچنین آمادگی جسمانی نامناسب باعث شد فوتبالیست نشوم.
اولین‌باری که گزارش‌ کردید، یادتان می‌آید چه زمانی بود؟
در اتاق خودم! من یک توپ کوچک داشتم که هر وقت با آن بازی می‌کردم، همزمان گزارش انجام می‌دادم و نام بازیکن محبوب خودم را مدام به زبان می‌آوردم. هنوز فراموش نکرده‌ام که در یک کاغذ نام تیم‌های مورد علاقه خودم را می‌نوشتم و قرعه‌کشی می‌کردم و خودم با خودم مسابقه می‌دادم و همه کار می‌کردم که تیم محبوبم در آن بازی که خودم انجام می‌دادم، قهرمان شود. من به این شکل دیوانه ورزش و فوتبال و گزارشگری بودم.
درباره این سبک از گزارش صحبت کنیم. شاید هیجان شما برای مردم جذاب باشد،‌ اما هنوز درباره نحوه برقراری ارتباط با واژه‌هایی که استفاده می‌کنید، خیلی‌‌ها مشکل دارند.
من به خاطر علاقه‌مندی که به گزارش مسابقات اروپایی توسط گزارشگر‌های معروف خارجی دارم، سعی‌ کرده‌ام الگوبرداری برای خودم داشته باشم. در واقع آن بخشی از گزارش که در فرهنگ خودمان قابل استفاده است را به کار خودم وارد کردم. همین واژه «بوم» چیزی است که در گزارش‌های مختلفی استفاده می‌شود و گزارشگر شبکه بین‌اسپورت در الکاسیگو از «بوم» به شکلی ویژه استفاده کرد.
رابین‌هود کویر چطور؟
مختاری، بازیکن تیم‌ملی فوتبال ساحلی هم‌استانی من است. به او به خاطر دقت بسیار بالایی که در شوت‌های خود و توان بالای گلزنی دارد، لقب رابین‌هود دادم. کویر را هم از شهر و استان کویری یزد الهام گرفتم. به‌ هرحال، رابین‌هود هم در تیراندازی بسیار خبره بود.
گزارش بازی بلژیک-کانادا در لیگ جهانی هم پرهیجان بود و یکی از ویدیو‌هایی که در فضای مجازی حسابی دست به دست شد. «وای وای وای وای» یک دفعه از کجا آمد؟
این وای وای وای وای تکیه‌کلام اختصاصی من است. من سال‌های‌ سال است که از این تکیه‌کلام در گزارش‌های خودم استفاده می‌کنم، اما در تمام این‌ سال‌ها در حق بنده کم‌لطفی شده‌ است. من باید خیلی زودتر از این دیده می‌شدم، چون تلاش زیادی داشتم. من عاشق گزارشگری هستم. همین الان هم لطف خدا بود که این ویدیوها دست به دست شد. من هنوز نمی‌دانم که بازتاب آن برای من تبعات مثبت دارد یا منفی، اما من سعی می‌کنم مثبت‌اندیش باشم و با تلاش بیشتر سعی کنم خودم را بیشتر نشان بدهم.
پس تقلید هم می‌‌کنید!
من راه گزارشگران آمریکای جنوبی و گزارشگران انگلیسی را می‌روم اما به خلاقیتی که سعی می‌کنم از خودم نشان بدهم و آن را به عبارتی ساده‌تر ایرانیزه کنم. اگر امروز نقد به کارم دارید، خودم هم قبول دارم و آن به این علت است که هنوز به آن پختگی لازم نرسیده‌ام. قطعا باید بیشتر روی خودم کار کنم و اصلاحاتی در شیوه گزارش خود داشته باشم، اما من هنوز آنطور که باید نتوانسته‌ام توانایی‌های خود در فوتبال ساحلی یا والیبال و هندبال را به نمایش بگذارم. امروز اگر من در گزارشم می‌گویم «واااااااااای خدای من» برمی‌گردد به آن «Oh my God» که آقای مارتین تایلر در گزارش انگلیسی می‌گوید ولی این هنوز برای خودم و مردم به صورت کامل جا نیفتاده است.
اشاره کردید هنوز فرصت ندارید خودتان را نشان بدهید.
من عاشق کارم هستم و دنبال کاسبی و سوءاستفاده و این داستان‌ها نیستم. اگر بودم برای گزارش بازی والیبال بلژیک-کانادا در لیگ جهانی والیبال از یزد به تهران سفر نمی‌کردم. حتی اگر گزارش یک بازی ضبط‌شده غیرمهم را به من بدهند، سعی می‌کنم با تمام انرژی و توان آن را گزارش کنم. معتقدم، بی‌توجهی به مخاطب و گزارش سرد مسابقه خیانت به مردم ایران است.
فکر می‌کنید الان گزارشگری ورزشی در فوتبال ایران چه چیزی کم دارد که عباس قانع به دنبال برطرف‌کردن این کمبود است؟
تمام افرادی که الان درحال انجام این کار برای مردم هستند، نابغه و الگو هستند. من به هیچ عنوان دوست ندارم درباره عملکرد دوستان دیگر اظهارنظر کنم. من می‌خواهم همین سبکی را که دارم، دنبال کنم. یعنی از ثانیه شروع تا پایان یک مسابقه پر از هیجان و انرژی که مخاطب از تماشا لذت ببرد. گزارشگری در ایران باید از حالت تصنعی خارج شود. من صبر می‌کنم و تلاش و هدفم این است هیچ‌وقت حتی اگر به جایگاهی که دوست دارم رسیدم، اشباع نشوم.
والیبال دو گزارشگر دارد و شما می‌توانید آن‌جا پیشرفت بهتری داشته باشید.
من وارد والیبال شدم ولی دیدم آنچه می‌خواستم، اتفاق نمی‌افتد و به قول معروف با آن اتمسفری که در والیبال و هندبال هست، عشق نمی‌کنم. همین گزارش‌ها هم نشأت گرفته از عشق فوتبال است. آن ورزش‌ها محیط‌های کوچکی هستند و سقف دارند، البته نمی‌گویم دوستانی که در این رشته‌ها فعالیت دارند، انسان‌های کوچکی هستند. برعکس، آنها آدم‌های حرفه‌ای هستند ولی من برای آن‌جا ساخته نشده‌ام. یک جایی باید باشد که من هر روز تشنه موفقیت بیشتر باشم ولی دیدم در این‌جا دیده نمی‌شوم.
گزارش برخی از گزارشگران ایرانی باعث شده مردم روی حرف‌ها و مسائل مربوط به آنها بشدت حساس شوند. حتی مورد هجمه‌های سنگین و اعتراض مردم در فضای مجازی قرار می‌گیرند. بعضی‌ها هم هستند که آن‌قدر محبوب هستند که اگر اشتباه هم داشته باشند، کسی نقدی به آنها وارد نمی‌کند. شما جزو کدام دسته هستید؟
من سعی می‌کنم با خلاقیت‌هایی که از خودم نشان می‌دهم، خودم باشم. الان ویدیو گزارش‌های من بازتاب داشته است، اما باید بگویم به هیچ عنوان به دنبال لودگی نیستم. از قصد، چنین گزارش‌هایی نمی‌کنم که دیده شوم و به این شعار که «بدنامی بهتر از گم‌نامی» است هیچ اعتقادی ندارم. هیچ‌وقت به دنبال این نیستم که دست به هر کاری بزنم تا دیده شوم. من خود خودم هستم و می‌خواهم هربار گزارش می‌‌کنم، مردم را سورپرایز کنم.