فعالیت بدنی بالای منظم، روند پیری را کند می‌کند
دانشمندان علیرغم تمام تلاش‌هایی که انجام داده‌اند، هنوز نتوانسته‌اند راهکاری برای جلوگیری از پیر شدن انسان‌ها ارائه دهند. حتی کرم‌های ضدپیری که در بازار به وفور یافت می‌شود نیز نتوانسته است پدر پیر زمان را متوقف کند. با این حال، تحقیقات جدید نشان می‌دهد که ورزش کردن و تعریق تا حدودی می‌تواند پیری را در درون سلول‌های بدن کند کند.
به گزارش گروه علم و فناوری آنا به نقل از ScienceDaily، تحقیقات دانشگاه «برینگام یانگ» در آمریکا حاکی از آن است که افرادی که مرتبا فعالیت‌های بدنی سطح بالا انجام می‌دهند، عمر تلومرهای آنها به طور چشمگیری طولانی‌تر از کسانی است که تحرک یا فعالیت ورزشی زیادی ندارد.
تلومرها پروتئینی هستند که پایانه فیزیکی کروموزم‌های خطی به شمار می‌روند. تلومرها شبیه به ساعت بیولوژیکی بدن ما هستند و وابستگی شدیدی به سن دارند. هر زمان که سلولی بازتولید می‌شود، ما بخش کوچکی از پایانه فیزیکی را از دست می‌دهیم و در نتیجه آن پیرتر می‌شویم و تلومرهایمان کوتاه‌تر می‌شوند.
لری تاکر، پروفسور علوم ورزشی این دانشگاه، می‌گوید: «صرف اینکه سن شناسنامه‌ای شما 40 سال است، دلیل نمی‌شود که از نظر بدنی هم 40 ساله باشید. همه ما افرادی را می‌شناسیم که خیلی جوان‌تر از سن‌شان نشان می‌دهند. بیشتر کسانی که مرتبا فعالیت‌های ورزشی سطح بالا انجام می‌دهند، جوان‌تر از سن‌شان به نظر می‌رسند».
تاکر مدت‌ها بود که دریافته بود افراد بزرگسالی که فعالیت‌های بدنی بالایی دارند، تلومرهایشان با افرادی که 9 سال از آنها جوان‌تر هستند و اصلا تحرک ندارند، و افرادی که هفت سال از آنها کوچک‌تر هستند و تحرک متوسطی دارند، برابری می‌کند. فعالیت سطح بالا از نظر دانشمندان، دویدن آهسته به مدت 40 دقیقه در روز برای مردان و پنج روز در هفته است.
تاکر می‌افزاید: «اگر واقعا دوست دارید که فرآیند پیر شدن در شما کند شود، باید منظم فعالیت‌های بدنی بالا داشته باشید».
مطالعات تاکر روی 5823 نفر بزرگسال نشان می‌دهد که تلومرهای کوتاه‌تر متعلق به افراد بدون تحرک است.
تاکر همچنین می‌گوید: «اگرچه مکانیسم واقعی حفظ اندازه تلومرها به واسطه ورزش هنوز ناشناخته است اما شاید این مساله را بتوان به استرس اکسیداتیو و آماس ربط داد. تحقیقات قبلی نشان می‌دهد که اندازه طول تلومر رابطه نزدیکی با این دو عامل دارد و شواهد حاکی از آن است که ورزش آماس و استرس اکسیداتیو را در طول زمان کاهش می‌دهد.
استرس اکسیداتیو (عامل اکسید شدن) همان پیروزی رادیکال‌های آزاد بر دفاع آنتی اکسیدانی بدن ماست و به نوعی به حمله‌های بیولوژیک به ارگانیسم بدن تعبیر می‌شود. به بیان دیگر، استرس اکسیداتیو به عنوان عامل برهم زننده تعادل میان تولید رادیکال‌های آزاد و دفاع‌های آنتی‌اکسیدانی تعریف می‌شود.
اصطلاح استرس اکسیداتیو و رادیکال‌های آزاد در سال‌های اخیر به کلمات آشنایی تبدیل شده است. اکسیداسیون اصطلاح شیمیدانان برای فرایند از بین بردن الکترون‌ها از یک اتم یا مولکول است. نتیجه این تغییر می‌تواند مخرب باشد مثل زنگ زدن آهن نتیجه آشنای اکسیداسیون است. در اینجا، اکسیژن عامل مسئول است اما دیگر عوامل اکسید کننده، مانند کلر، هم می‌توانند ناگوار باشند.
اگر چه ما به اکسیژن نیاز داریم تا زنده بمانیم، اما غلظت‌های بالای آن در واقع خورنده و سمی است. ما انرژی را از طریق سوزاندن با سوخت اکسیژن به دست می‌آوریم –با ترکیب مواد غذایی هضم شده با اکسیژنی که از هوا استشمام می‌کنیم. این یک فرایند کنترل متابولیک است که، متأسفانه، محصولات فرعی خطرناکی هم تولید می‌کند.
مترجم: نسترن صائبی
انتهای پیام/
