بحران مکان، به مفهوم بحران معنی اجتماعی از فضا و زمان، از بارزترین مشکلات شهرسازی معاصر است. بحرانی که در ایجاد فضا‌های شهری فاقد هویت، فاقد تاریخ و فاقد ارتباط تبلوریافته است. ازاین‌رو پیوستگی احساسی با مکان، مورد غفلت و فراموشی قرارگرفته است. از نظر برخی صاحب‌نظران شهرسازی، «بی‌هویتی» شهر‌های ایرانی، ناشی از مدرن کردن کالبد شهر قبل از مدرن کردن ساختار اقماری و اداری شهر بوده است. به‌عبارت‌دیگر علت اصلی «بی‌هویتی» شهر‌های ایران، ناهماهنگی کالبد توسعه-های معاصر که تقلیدی ناقص از الگو‌های غربی هستند، با اصول و ارزش‌های فرهنگی، با شیوه زیست، با تاریخ و هویت ملی و با بافت‌های شهری تاریخی است. البته این‌یک بخش ماجراست، به طور کلی شهر‌های امروز تبدیل به موجودات غیرقابل‌کنترلی شده‌اند که هرروز بیشتر از همیشه به شکل نامتوازنی گسترش می‌یابند، بسیاری از شهر‌ها در پی فرآیند تراکم‌فروشی، بی‌هویت و بی خاطره شده است، اکنون حافظه اجتماعی خود را از‌دست‌رفته می‌بیند. انگار شهر خاطره جمعی ماست که در تلی از بتن و سیمان و تیرآهن دفن می‌شود. در این پرونده تلاش خواهیم کرد با کمک پژوهش‌های دانشگاهی نوری تازه بر وضعیت مطالعات شهری بتابانیم.