فرسودگی یکی از مهمترین مسائل مربوط به فضای شهری است که باعث بی‌سازمانی، عدم تعادل، عدم تناسب و بی‌قوارگی آن می‌شود. فرسودگی عاملی است که به زدودن خاطرات جمعی و افول حیات شهری کمک می‌کند؛ بنابراین در این خصوص باید درصدد بود تا با رویکرد‌های مواجهه با بافت فرسوده با آن مقابله کرد.

رویکرد‌های مرمت و بهسازی شهری در سیر تحول و تکامل خود از بازسازی، باز زنده‌سازی، نوسازی و توسعه مجدد به «بازآفرینی» تکامل یافته و در این مسیر از حوزه توجه صرف به کالبد بر ملاحظه‌های اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی نیز تأکید داشته است.

شهر‌های برخوردار از منظر و سیمای مطلوب قادرند با وسعت بخشیدن به تجربه زیباشناختی شهروندان، موجبات ارتقای تصویر ذهنی جامعه از خویش و تقویت غرور مدنی آنان را فراهم آورند و درنهایت ارتقای کیفیت محیط زندگی شهری را بهبود بخشند.