ماهواره‌ها و انقلاب در علم تغییرات اقلیمی
به گزارش خبرگزاری آنا، استفاده از داده‌های ماهواره‌ای به اقلیم‌شناسان امکان می‌دهد که تغییرات جهانی را در مقیاس وسیع و با جزئیات دقیق مشاهده کنند. این داده‌ها در زمینه‌های مختلف از مدل‌سازی الگو‌های بارش گرفته تا نظارت بر ذوب شدن صفحات یخی قطبی، به ابزار کلیدی در سیاست‌گذاری‌های زیست‌محیطی تبدیل شده‌اند.
امروزه داده‌های ماهواره‌ای دقتی بی‌سابقه یافته‌اند. جاناتان بمبر (Jonathan Bamber)، اقلیم‌شناس دانشگاه بریستول می‌گوید: «ما اکنون می‌توانیم تغییرات سطح دریا را تا یک میلیمتر، مقدار آب ذخیره‌شده در لایه‌های زیرزمینی، دمای سطح زمین و اقیانوس و توزیع آلاینده‌های جوی را مستقیماً از فضا اندازه‌گیری کنیم.» این فناوری‌ها به دانشمندان امکان می‌دهد تغییرات اقلیمی را با دقت بالا تحلیل کنند و اقداماتی برای مقابله با آن پیشنهاد دهند.
در سال‌های اخیر، هوش مصنوعی به ابزار مهمی در تحلیل داده‌های ماهواره‌ای تبدیل شده است. تیمی به سرپرستی تیان لی (Tian Li) از دانشگاه بریستول، میلیون‌ها تصویر ماهواره‌ای از یخچال‌های طبیعی مجمع‌الجزایر سوالبارد (Svalbard) را تجزیه‌وتحلیل کردند. آنها دریافتند که ۹۱٪ از یخچال‌های این منطقه به‌طور قابل‌توجهی در حال کوچک شدن هستند. آنها نتیجه گرفتند که این روند در دیگر نقاط قطب شمال نیز محتمل است.
مطالعات اولیه بر اساس مشاهدات میدانی و ایستگاه‌های زمینی انجام می‌شد، اما با پرتاب نخستین ماهواره‌های سنجش از دور در دهه ۱۹۷۰، داده‌های اقلیمی با دقت بیشتری گردآوری شدند. از آن زمان تاکنون، با پیشرفت فناوری تصویربرداری، دانشمندان توانسته‌اند روند‌های اقلیمی را در سطحی بی‌سابقه بررسی کنند.
نخستین ماهواره‌ای که به فضا پرتاب شد، اسپوتنیک ۱ بود که در سال ۱۹۵۷ توسط اتحاد جماهیر شوروی به فضا فرستاده شد. با این حال تا دهه ۱۹۶۰ طول کشید تا ماهواره‌هایی که به‌طور ویژه برای نظارت بر زمین و تغییرات اقلیمی طراحی شده بودند، به مدار زمین برسند. در دهه ۱۹۷۰، ماهواره‌های لندست ناسا قادر بودند پوشش جنگلی را پایش کنند.
انتهای پیام/
