پناهگاه‌های اتمی در برابر انفجار هسته‌ای غیرقابل‌اعتماد هستند
به گزارش خبرگزاری آنا، هیچ فاجعه‌ای به اندازه یک بمب هسته‌ای قدرت ویرانگری ندارد، اما آیا پناهگاه‌های اتمی می‌توانند در برابر این نیروی مخرب از ما محافظت کنند؟ پاسخ کوتاه این است؛ بستگی دارد. کارایی یک پناهگاه در برابر انفجار هسته‌ای، به محل قرارگیری، کیفیت ساخت و نوع بمب بستگی دارد.
نورمن کلاینمن (Norman Kleiman) استاد علوم بهداشت محیط در دانشگاه کلمبیا در این باره می‌گوید: «همه چیز بستگی به موقعیت پناهگاه و نوع بمب دارد. اگر شما صد‌ها کیلومتر دورتر باشید، احتمالاً پناهگاه می‌تواند کمک کند. اما اگر در محدوده انفجار باشید، موج شوک، حرارت و تشعشعات، همه چیز را نابود خواهند کرد.»
لایه‌های حفاظتی یک پناهگاه هسته‌ای
یک پناهگاه اتمی موثر باید شامل سه لایه محافظتی اساسی باشد:
- محافظت در برابر موج انفجار: دیوار‌های بتنی ضخیم به قطر ۳ تا ۵ فوت (۰.۹ تا ۱.۵ متر) می‌توانند تا حدی در برابر موج انفجار مقاومت کنند.
- محافظت در برابر تشعشعات هسته‌ای: برای جلوگیری از نفوذ تشعشعات یونیزان استفاده از لایه‌های سربی ضروری است.
- محافظت در برابر ذرات رادیواکتیو معلق: ورودی پناهگاه باید به شکل زیگزاگی طراحی شود، چرا که اشعه‌های رادیواکتیو در خط مستقیم حرکت می‌کنند و این طراحی می‌تواند میزان نفوذ آنها را کاهش دهد.
خطرات پنهان در پناهگاه‌ها
ایده‌ی پناهگاه‌های اتمی در دوران جنگ سرد و با تهدید جنگ هسته‌ای میان ایالات متحده و شوروی رواج یافت. با این حال مدیر اجرایی برنامه ایمنی پرتو‌ها معتقد است که بسیاری از این پناهگاه‌ها توسط سودجویانی ساخته شده‌اند که صرفاً قصد کسب درآمد از وحشت عمومی را داشتند.
حتی در صورت زنده ماندن از موج اولیه انفجار، خطرات دیگری وجود دارند. یکی از مهمترین آنها تابش رادیواکتیو پس از انفجار است که می‌تواند برای چندین روز کشنده باشد. کسانی که از انفجار اولیه جان سالم به در می‌برند، باید حداقل یک هفته در پناهگاه باقی بمانند، تا زمانی که سطح تشعشعات به حدی برسد که باعث مسمومیت حاد تشعشعی نشود.
اما این به معنای امنیت کامل نیست. قرار گرفتن در معرض تشعشعات، حتی در سطح پایین، می‌تواند خطر ابتلا به سرطان را در طولانی‌مدت افزایش دهد.
پیشینه مطالعاتی در مورد پناهگاه‌های هسته‌ای
ایده‌ی پناهگاه‌های اتمی در دوران جنگ سرد و با تهدید جنگ هسته‌ای میان ایالات متحده و شوروی به شدت رواج یافت. در آن زمان دولت‌ها طرح‌هایی را برای ساخت پناهگاه‌های عمومی در ساختمان‌های بزرگ اجرا کردند و افراد نیز تشویق شدند که در خانه‌های خود پناهگاه‌های زیرزمینی بسازند.
با این حال، پیتر کاراکاپا (Peter Caracappa) مدیر اجرایی برنامه ایمنی پرتو‌ها در دانشگاه کلمبیا، معتقد است که بسیاری از این پناهگاه‌ها توسط سودجویانی ساخته شده‌اند که صرفاً قصد کسب درآمد از ترس عمومی را داشتند. او می‌گوید: «می‌توان گفت که بسیاری از این پناهگاه‌ها توسط فروشندگان شارلاتان و شیاد تبلیغ و فروخته شده‌اند.»
انتهای پیام/
