یادداشت|
«پروین»؛ روایت مصائب اجتماعی یک چهره معاصر
گذشته از بازی متاثرکننده مارال بنی‌آدم در نقش پروین اعتصامی، انتخاب بازیگران نقش مشاهیر ادبی مثل دهخدا و ملک‌الشعرای بهار را در کنار درام حداقلی آن می‌توان از جمله نقاط ضعف فیلم سینمایی «پروین» خواند.
خبرگزاری آنا، محمدرضا کاظمی _
ای مرغک خرد ز آشیانه/ پرواز کن و پریدن آموز
تا کی حرکات کودکانه؟/ در باغ و چمن چمیدن آموز
احتمالا این بیت از پروین اعتصامی، شاعر شناخته شده و معاصر ایران را بتوان چکیده اصلی برشی از زندگی این شاعره در فیلمی به نام پروین خواند. فیلمی که به روایت مصائب حیات اجتماعی و زندگی شخصی او به‌ویژه بعد از ازدواج در یک جامعه مردانه می‌پردازد. رابطه صمیمانه پدر و خصمانه همسر با این شاعر پرآوازه از شاخصه‌های فیلمی‌ست که نگاه مخاطب را به کانونی از تصاویر محافل ادبی معاصر پروین اعتصامی و سختی‌های او در یک بستر اجتماعی مردسالار می‌برد.
این فیلم گرچه پرتره‌ای سینمایی از زندگی شاعری در مسیر اشعاری در قالب مناظره است، اما همین موضوع بهانه خوبی برای گذری هرچند موجز بر برخی از شخصیت‌ها و شعرای معاصر او از جمله ملک‌الشعرای بهار شده است، اتفاقی که در عین ایجاد سکانسی در راستای معرفی شخصیت‌های برجسته ابتدای دهه ۱۳۰۰، نکاتی آموزنده نیز در خود مستتر دارد.
گرچه کمیت پروین، بسان بسیاری از دیگر آثار سینمایی تا حدودی در فیلمنامه می‌لنگد، اما با در نظر گرفتن مواجهه با اثری پرتره می‌توان نمره قبولی خوبی به آن داد، ضمن اینکه در طراحی صحنه، لباس و چهره‌پردازی با تمرکز بر جزئیات و کنکاش مناسب در آن دوران، چشم‌نواز عمل کرده است. در کنار تمامی اینها محمدرضا ورزی بعد از تصویر کردن روابط پروین اعتصامی با خانواده و همسر و همچنین نمایش سکان‌هایی از حضور اجتماعی و معرفی شخصیت او در مواجهه با مردم، در یک پایان‌بندی دراماتیک و تاثیرگذار، شدت‌گرفتن بیماری و تقارن خواستگاری و مرگ این بانوی نامدار را به دل مخاطب می‌نشاند.
البته پیداست که یکی از مهم‌ترین دلایل نقطه‌قوت درام فیلم در سکانس‌های پایانی آن و مهجور ماندن سایر دقایق فیلم از این مهم که مشخصه اصلی یک اثر سینمایی شمرده می‌شود به زندگی تخت و کم فراز و نشیب پروین اعتصامی بازمی‌گردد، و البته کوششی که از آن دریغ شده است؛ هرچند کارگردان برآن بوده تا با نمایش خرده‌رفتار‌های پروین از جمله نوع‌دوستی در مواجهه با زن کولی و کنش‌های او در بستر‌های شاعرانگی و اجتماعی را به دور از هرگونه شعارزدگی و بیانیه‌نویسی ابراز کند، زندگی که به طول همین فیلم، ساده، کم‌اتفاق و خالی از درام بود.
گذشته از بازی متاثرکننده مارال بنی‌آدم که با گریم خوب او همراه بود، انتخاب بازیگر نقش مشاهیر ادبی از جمله دهخدا و ملک‌الشعرای بهار را از جمله نقاط ضعف این اثر سینمایی در کنار درام حداقلی آن می‌توان خواند، اتفاقی که با انتخاب بازیگران چهره می‌توانست تاثیرگذارتر باشد.
انتهای پیام/
