حقایق علمی ۱۱۱؛
قلب میگو در سرش قرار دارد!
میگو‌ها قادرند در شرایط زیست‌محیطی متفاوتی زندگی کنند. یک نکته عجیب در مورد آناتومی بدن این جاندار این است که قلب آن در سرش است!
به گزارش خبرگزاری آنا، میگو‌ها موجودات آبزی هستند که در گروه بندپایان قرار دارند و به دلیل ساختار بدن خاص خود که شامل یک پوشش سخت و چندین جفت پا برای حرکت و شنا کردن است، شناخته می‌شوند. این جانداران نقش مهمی در زنجیره غذایی اکوسیستم‌های آبی ایفا می‌کنند و به عنوان یک منبع غذایی برای بسیاری از موجودات دریایی و انسان‌ها محسوب می‌شوند. بسیاری از میگو‌ها قادرند در شرایط زیست‌محیطی متفاوتی زندگی کنند و برخی از آنها حتی برای زیست در آب‌های شور و شیرین تکامل پیدا کرده‌اند.
یکی از شگفتی‌های دنیای جانوران دریایی، ساختار بدنی پیچیده و منحصر به فرد میگو است. شاید تعجب‌آور باشد که بدانید قلب این موجود کوچک دریایی در سرش قرار دارد! برخلاف اکثر جانداران که قلب در ناحیه سینه یا نزدیک به آن قرار گرفته، در میگو این عضو حیاتی در بخشی از بدن به نام «سرسینه‌گاه» (Cephalothorax) جای گرفته است. این ناحیه، ترکیبی از سر و سینه است که توسط یک پوسته سخت به نام «کاراپاس» (Carapace) پوشیده شده است.
قلب میگو، همانند سایر بندپایان ساختاری لوله‌ای (Tubular) دارد و بخشی از یک دستگاه گردش خون باز است. در این سیستم، خون که به آن «هِمولنف» (Hemolymph) گفته می‌شود، به‌جای جریان یافتن در رگ‌هایی بسته، درون حفره‌های بدن آزادانه جریان پیدا می‌کند. قلب میگو در قسمت پشتی سرسینه‌گاه قرار دارد و از طریق منافذ کوچک به نام «اوستیا» (Ostia) هِمولنف را از بدن جمع‌آوری کرده و آن را به سمت بخش‌های مختلف بدن پمپاژ می‌کند. این طراحی ساده، اما کارآمد، برای جانداری مانند میگو که جثه کوچکی دارد و در محیط آبی زندگی می‌کند، بسیار مناسب است.
دستگاه گردش خون باز میگو، وظایف مهمی مانند تأمین اکسیژن، انتقال مواد مغذی و دفع مواد زائد را بر عهده دارد. قلب با هر انقباض، هِمولنف را به حفره‌های سینوسی بدن میگو پمپاژ می‌کند و این مایع، اکسیژن و مواد غذایی را به سلول‌ها می‌رساند. به‌دلیل موقعیت خاص قلب در سر، این موجود کوچک می‌تواند با کارایی بیشتری جریان هِمولنف را در بخش‌های مختلف بدن مدیریت کند. علاوه بر این، قلب به دلیل وجود کاراپاس جایش امن است.
دلایل تکاملی قرار گرفتن قلب میگو در سر این جانور هنوز به طور کامل درک نشده است، اما دانشمندان بر این باورند که این ویژگی به افزایش کارایی و همچنین حفاظت بیشتر مرتبط است. از آنجا که قسمت سرسینه‌گاه نزدیک به اندام‌های حیاتی مانند مغز کوچک (Brain Ganglia) و ساختار‌های گوارشی است، این طراحی شاید باعث تسهیل در تأمین سریع‌تر مواد مغذی و اکسیژن شده باشد.
میگو‌ها علاوه بر ساختار منحصر به‌فرد بدنشان، ویژگی‌های خارق‌العاده دیگری نیز دارند. مثلاً برخی گونه‌های میگو می‌توانند با چنگک‌های خود صدا‌های بلندی تولید کنند یا رنگ بدنشان را برای استتار تغییر دهند. این موجودات نقش مهمی در اکوسیستم‌های دریایی دارند و صدالبته برای انسان‌ها نیز به‌عنوان منبع غذایی باارزش شناخته می‌شوند.
انتهای پیام/
