وزنه برداری، هیچ بزرگ با یک انتخاب اشتباه/ ویرانه‌ای که آقای سرمربی بر جای گذاشت

به گزارش خبرنگار ورزشی خبرگزاری علم و فناوری آنا، المپیک برای ورزش ایران با ۱۲ مدال رنگارنگ و جایگاه ۲۱ جهان به پایان رسید تا یکی از درخشانترین نتایج اودار المپیک را تجربه کنیم، اما این درخشش تنها محصول عملکرد دو رشته کشتی و تکواندو بود. بقیه رشته‌های ایران در پاریس در کسب مدال و موفقیت ناکام بودند اگرچه در این میان برخی‌ها همانند سنگنوردی و ژیمناستیک در نخستین حضور خود پس از چند دهه نتیجه قابل قبولی گرفتند و به نزدیکی مدال رسیدند و با توجه به شرایط و امکانات باید به آنها نمره قبولی داد. با این وجود سایر رشته‌های ایران در این رقابت‌ها ناکام محض بودند و نمایندگان آنها حتی از به مراحل بالاتر و فینال نیز نرسیدند تا به واقع یک توریست در پاریس لقب بگیرند. اتفاقی که ثابت می‌کند در این رشته‌ها باید برنامه دیگری داشت.

در رشته‌ای همانند وزنه برداری که سهم ثابتی در سبد مدال آوری ایران در بازی‌های المپیک داشته، تیم ایران ۲ نماینده داشت که هیچکدام به مدال نرسیدند تا پس از ۱۶ سال وزنه برداری باز هم در المپیک به نقطه صفر برسد. از المپیک ۲۰۰۰ سیدنی تا به امروز و در ۵ دوره اخیر المپیک، منهای المپیک ۲۰۰۸ چین، وزنه برداری ایران در المپیک صاحب مدال شده و خوش درخشیده. در ۳ دوره اخیر نیز مدال آوری ایران قطع نشده، اما در پاریس سهم وزنه برداری از مدال‌ها یک هیچ بزرگ بود تا ثابت شود این رشته برای بازگشت به دوران اوج راه طولانی در پیش دارد. 

زنگ خطر برای وزنه برداری البته از مدت‌ها پیش به صدا درآمد. وقتی مدال‌های ایران در رقابت‌های جهانی و آسیایی آرام آرام آب رفت و روز به روز کمتر شد که اوج آن بازی‌های آسیایی هانگژو بود. جایی که وزنه برداری ایران با یک تیم کامل و ۷ نفره به چین رفت و تنها به یک نقره علی داوودی در سنگین وزن اکتفا کرد و بقیه دست خالی به ایران بازگشتند. نتیجه‌ای که برای وزنه برداری به غایت بد و ناامیدکننده به شمار می‌رفت.

با توجه به ترافیک مدعیان در دو دسته ۸۹ کیلو و فوق سنگین از قبل مشخص بود که مصطفی جوادی و علی داوودی دو نماینده ایران برای رسیدن به مدال باید رکورد‌های خود را افزایش دهند، اما در طول دورانی که نواب نصیرشلال سرمربیگری تیم ملی وزنه برداری را بر عهده داشت، هیچ افزایش رکوردی برای ملی پوشان رخ نداد و در پاریس نیز همین اتفاق ادامه یافت و همین از عوامل اصلی ناکامی وزنه برداری در المپیک بود.

عجیب اینکه سرمربی ناکام وزنه برداری پس از مسابقات در پاریس در مصاحبه‌ای عجیب مدعی شد که یک ویرانه را تحویل گرفته و بعد از آن دوباره در تهران این ادعا را تکرار کرد در حالیکه اتفاقات رخ داده در جریان سرمربیگری نصیرشلال در تیم ملی ثابت می‌کند که وزنه برداری ویرانه نبوده، بلکه با انتخاب اشتباهی فدراسیون و سپردن سکان هدایت تیم ملی به نصیرشلال بدل به ویرانه شده.

بررسی تورنمنت‌هایی که تیم ملی وزنه برداری با نصیرشلال شرکت کرده این ادعا را ثابت می‌کند. او ابتدا در رقابت‌های وزنه برداری قهرمانی آسیا در سال گذشته برای نخستین بار تیم ملی را هدایت کرد. تیم ملی وزنه برداری ایران با ترکیب کامل در این مسابقات حضور یافت و با عملکردی ضعیف در جدول مدالی هشتم شد. حتی در دسته‌های المپیکی ۸۹ و ۱۰۲+ ایران نتوانست مدال بگیرد تا زنگ خطر به صدا دربیاید.

تورنمنت بعدی رقابت‌های قهرمانی جهان در ریاض بود که در آن مسابقات طلای مصطفی جوادی در دسته ۸۹ کیلوگرم به داد تیم ایران رسید تا به رغم ناکامی در سایر اوزان و نمایش نگران کننده داوودی در فوق سنگین که به برنز قناعت کرد، این طلا ضعف‌های ایران را کاور کند.

پس از آن در رقابت‌های انتخابی المپیک در تایلند رضا دهدار در حالیکه یک قدم با المپیک فاصله داشت، با اشتباهات کادر فنی در انتخاب وزنه‌ها به المپیک نرسید. نکته تاسف بار اینکه دهدار در این مسابقات حتی نتوانست رکورد‌های قبلی خود را تکرار کند تا ضعف کادر فنی بیش از پیش رخ بنماید.

در بازی‌های آسیایی هانگژو نیز که اوج ناکامی و ضعف وزنه برداری را با نصیرشلال شاهد بودیم که تنها یک نقره بدست آمد و حتی جوادی که چند هفته قبل در رقابت‌های جهانی طلا گرفته بود، در میدانی کوچکتر و در رقابت با حریفان آسیایی ناکام ماند.

عملکرد فنی نصیرشلال در دوران حضورش در تیم ملی و البته عملکرد شخصی وزنه برداران که هیچ افزایش رکوردی نداشتند، ثابت می‌کند که انتخاب او از ابتدا برای تیم ملی اشتباه بوده و در حقیقت وزنه برداری با او به سمت ویرانه شدن میل کرده.

به نظر می‌رسد که فدراسیون وزنه برداری و در راس آن سجاد انوشیروانی باید هر چه زودتر دست به آواربرداری از ویرانه‌ای اقدام کند که نصیرشلال بر جای گذاشته تا وزنه برداری دوباره به مسیر افتخارآفرینی و موفقیت بازگردد.