معنای خویشتنداری در برلین!

گروه سیاست و جهان خبرگزاری علم و فناوری آنا - حنیف غفاری؛ آنالنا بربوک، وزیر خارجه آلمان با لحنی ملتمسانه از رژیم اشغالگر قدس خواسته است تا  در ارتباط با حملات و عملیات در رفح از خود خویشتن‌داری نشان دهد. این در خواست در حالی صورت می گیرد که رژیم اشغالگر قدس حمله به رفح را کلید زده و هر روزه جنایات تازه ای را دراین شهر پرازدحام رقم می زند. 

واقعیت امر این است که از ابتدای جنگ غزه، ژرمن‌ها در کسوت یکی از اصلی ترین حامیان نسل کشی در غزه وارد معادلات امنیتی و استراتژیک منطقه (غرب آسیا) و جنگ شدند. حتی مقامات دولت ائتلافی اولاف شولتس، پایگاه رامشتاین را نیز مانند همیشه تبدیل به یکی از اتاق‌های عملیات و فکر رژیم اشغالگر قدس در خاک اروپا کردند.

افزایش تصاعدی آمار فروش تسلیحات شرکت‌های آلمانی به رژیم صهیونیستی و استفاده گسترده تل آویو از این سلاح های مرگبار در کشتار و نسل کشی غزه، خان یونس و رفح به وضوح نشان می دهد برلین نه تنها به صورت غیر مستقیم، بلکه مستقیما به یکی از شرکای تل آویو در طول بیش از چهار ماه جنایت تبدیل شده است. حتی کاهش محبوبیت سه حزب ائتلافی (سوسیال دموکرات، دموکرات‌های آزاد و سبز) بر اثر حمایت مطلق از جنایات صهیونیستها، منجر به اصلاح رویکرد یا حداقل تاکتیک آنها نشده است. 

بربوک حتی به خود جرات انتقاد کردن از جنایات صهیونیستها در خان یونس و غزه را نمی دهد. حتی تحلیلگران حوزه روابط بین الملل به وضوح متوجه تفاوت "مواضع ظاهری"و"دیپلماسی پنهان"ژرمنها در منطقه غرب آسیا هستند. آلمان نیز به مانند آمریکا و رژیم اشغالگر قدس، بازیگری "بحران زیست"در نظام بین الملل محسوب می شود و معتقد است باید با خلق بحرانهای مزمن و عمیق در نقاط گوناگون دنیا، منافع تسلیحاتی، اقتصادی و امنیتی برلین را (از دل این بحرانهای خودساخته) احصاء و استخراج کرد.

حتی در مواردی مانند جنگ عراق (در سال 2003 میلادی) که آلمان مخالفت ظاهری خود را با مشارکت در اشغال این کشور اعلام کرد، در پشت پرده نقش فعالی را در ترسیم مختصات عراق پساجنگ ایفا کرد. شرکتهای تسلیحاتی در آلمان نیز در مناقشاتی مانند آنچه بر سرتشکیل داعش توسط دستگاههای امنیتی غرب رخ داد، بیشترین سوداگری و ذخیره سود ممکن را صورت می دهند.

در چنین شرایطی حتی تصور اینکه برلین خواستار ایجاد صلح و ثبات در منطقه غرب آسیا ( از جمله ایجاد ثبات در فلسطین) می باشد، مضحکانه است. در دولت ضعیف اولاف شولتس، بازی برلین در زمین واشنگتن و تل آویو، نسبت به هر زمان دیگری آشکارتر شده و میان دیپلماسی پنهان و عیان ژرمن‌ها نوعی همسانی ناخواسته پدیده آمده است. حتی دولت شولتس، قدرت برخی ظاهرسازی ها را بر خلاف دولت مرکل و دموکرات مسیحی ها ندارد! 

در چنین شرایطی اظهارات وزیر خارجه آلمان نسبت به جنایت رفح ، صرفا نوعی واکنش بی رمق و حداقلی با هدف اقناع افکار عمومی این کشور اروپایی محسوب می شود. این در حالیست که تظاهراتهای گسترده صورت گرفته در ایالات مختلف آلمان بیانگر پوچ و تهی بودن این محاسبه و رفتار می باشد. اگرچه بربوک و شولتس هنوز این حقیقت حداقلی را درک نکرده اند!