ایران، پناهگاه فوتبالیست‌‌های درجه ٢ خارجی
برخلاف کشورهای عربی، در فوتبال ایران اکثر بازیکنان خارجی حضور در سطح اول فوتبال اروپا را تجربه نکردند.
به گزارش گروه رسانه های دیگر خبرگزاری آنا به نقل از شهروند، وقتی تیم‌های ایرانی از لیگ قهرمانان آسیا کنار می‌روند، یکی از دلایل اصلی که درمیان صحبت کارشناسان مطرح می‌شود، حضور بازیکنان بین‌المللی در تیم‌های رقیب است. باشگاه‌های ایرانی هیچ‌وقت از این بازیکنان حرفه‌ای استفاده نکردند و تنها معدود نفراتی در طول تاریخ فوتبال ایران یافت می‌شوند که از فوتبال اروپا به لیگ ایران رسیده باشند. این نیاز در فوتبال ایران دیده می‌شود اما به راستی مسئول آن کیست و چه کسانی باید برای سهولت حضور بازیکنان درجه یک خارجی در ایران دست به کار شوند؟
رونالدینیو و اتوئو در راه ایران؟!
اخیرا صحبت‌هایی مبنی بر حضور رونالدینیو ستاره فوتبال برزیل که یک‌بار به‌عنوان بهترین بازیکن جهان معرفی شده، در ایران مطرح شد. گفته می‌شد حسین هدایتی که معروف به عابر بانک پرسپولیسی‌هاست، قصد داشته با پرداخت مبلغی نزدیک به ٨میلیارد این فوق ستاره فوتبال برزیل را به پرسپولیس ببرد که به دلایلی این انتقال نافرجام مانده است. ازسویی چند روز قبل از پیشنهاد ٤میلیاردی یکی از باشگاه‌ها به ساموئل اتوئو چیزهایی شنیدیم که مشخص نیست تا چه حد صحت داشته باشد. حتی شایعه روی دادن چنین اتفاقاتی هم برای هواداران فوتبال جذاب است.
از ژاوی تا آنلکا و دل‌پیرو
وقتی نگاهی به کشورهای رقیب فوتبال ایران در بخش باشگاهی می‌اندازیم، در سابقه چند سال اخیر آنها حضور چند بازیکن بزرگ دیده می‌شود. این بازیکنان هرچند با هزینه‌های زیادی به حضور در فوتبال کشورهای عربی یا هند و چین تن می‌دهند، اما قطعا چه از نظر فنی و چه از نظر تبلیغاتی سود زیادی رأی به فوتبال آن کشور اضافه می‌کنند. به‌عنوان مثال، می‌توان به حضور ژاوی هرناندز کاپیتان سابق بارسلونا در تیم السد قطر اشاره کرد. همچنین بازیکنانی چون نیکولاس آنلکا، دل پیرو و رائول گونزالس نیز در سال‌های اخیر از بزرگترین تیم‌های دنیا به لیگ‌های آسیایی آمدند و با سروصدای زیادی توجهات را به سوی خود و کشوری که در آن بازی می‌کردند، جلب کردند. این اتفاق حتی در کشور همسایه اروپایی یعنی ترکیه نیز رقم خورده و نفراتی چون ساموئل اتوئو و دیه‌گو فورلان در لیگ این کشور باعث افزایش جلب توجه به فوتبال ترکیه شده‌اند.
بازیکنان وارداتی، اغلب درجه چندم
برخلاف کشورهای عربی در فوتبال ایران اکثر بازیکنان خارجی حضور در سطح اول فوتبال اروپا را تجربه نکردند. «بیلی مک کلور» نخستین بازیکن خارجی در تاریخ فوتبال ایران است. او عضو تیم آماتورهای لیورپول بود و حضور بسیار کوتاهی در پرسپولیس داشت اما رفته‌رفته بازیکنان وارداتی به فوتبال ایران سطح‌شان پایین‌تر آمد. شاید یکی از مطرح‌ترین خارجی‌هایی که به ایران آمده، جی لوید ساموئل بازیکن سابق استقلال بود که سابقه بازی در لیگ برتر انگلیس با پیراهن استون‌ویلا را داشت. همچنین تاریبو وست مدافع سابق تیم نیجریه که در تیم‌های بزرگ اروپا بازی کرده بود، چند سال قبل به پیکان پیوست اما به دلیل مشکلاتی یک‌بار هم برای این تیم به میدان نرفت. از میان سایر بازیکنانی که در سال‌های اخیر وارد فوتبال ایران شدند، بعضا برخی نفرات کیفیت لازم را داشته‌اند اما اکثرا بعد از یکی، ٢سال به کشورشان دیپورت شدند. نفراتی چون ابراهیم توره و جانواریو در مقطعی برای تیم‌های باشگاهی ایران مفید بودند اما درنهایت با حضور آنها چیزی به فوتبال ایران اضافه نشده است.
نگاه کارشناسی
مهرداد میناوند پیشکسوت فوتبال ایران که سابقه بازی در لیگ اتریش را دارد، درباره اهمیت حضور بازیکنان بزرگ در فوتبال ایران می‌گوید: «من به شخصه این اتفاق را زمانی که در فوتبال اروپا بودم، لمس کردم. حتی در آن سطح نیز حضور بازیکنان نامی و بزرگ بسیار تاثیرگذار است. مثلا می‌بینید که زلاتان با حضور چند سال اخیرش در پاری سن ژرمن، فوتبال فرانسه را بالا کشید. درباره فوتبال خودمان نیز باید بگویم که اگر باشگاه‌ها می‌خواهند سطح فوتبال کشور را بالا ببرند، صرف این‌که یک بازیکن خارجی است، برایشان ملاک نباشد.» وی همچنین می‌افزاید: «درصورت جذب بازیکنان بزرگ حتی اگر آنها عملکرد خوبی نداشته باشند، بازهم به فوتبال ایران کمک می‌شود. شما فکر می‌کنید چرا قطر توانست میزبانی جام‌جهانی را بگیرد؟ حضور بازیکنان بزرگ فوتبال اروپا در این کشور یکی از دلایل اصلی‌اش بود. در رخ دادن این اتفاق فدراسیون نیز باید کمک حال باشگاه‌ها باشد. فدراسیون باید قانون‌هایی را وضع کند که باشگاه‌ها انگیزه پیدا کنند بازیکنان سطح بالایی جذب تیم‌شان کنند و حتی از جذب بازیکنان درجه دوم منع شوند. مطمئن باشید همان هزینه انجام می‌شود اما برای بازیکنان درجه ٢ پول‌های عجیبی در جیب واسطه‌ها می‌رود.»
نیاز فوتبال ایران به جذب ستاره‌ها
وقتی شور و شوق مردم ایران را در قبال ستارگان بازنشسته فوتبال جهان بعد از حضورشان در کشورمان دیدیم، متوجه شدیم که قطعا اگر آنها چند سال قبل و در سال‌های آخر بازیگری برای بازی کردن به فوتبال ایران می‌آمدند، می‌توانستند جمعیت زیادی را با خود به ورزشگاه‌ها بکشند. جدای از بحث تبلیغاتی و علاقه‌مندی مردم به بازیکنان بزرگ، در بازی‌های بین‌المللی مثل لیگ قهرمانان آسیا حضور چنین نفراتی می‌تواند به میزان تجربه نمایندگان کشورمان بیفزاید. شاید اگر العین و النصر هم مثل ذوب‌آهن و تراکتورسازی با بازیکنان وطنی پای به یک‌هشتم نهایی لیگ قهرمانان آسیا می‌گذاشتند، الان ایران به جای امارات ٢ نماینده در جمع ٨ تیم برتر آسیا داشت. پس حضور ستاره‌ها نیاز فوتبال ایران است و بهتر است هرچه زودتر بخش خصوصی، فدراسیون و باشگاه‌ها به فکر راه‌حلی برای رقم‌زدن چنین اتفاق بزرگی باشند.
انتهای پیام/
