سریال تکراری مربیان خارجی در تیم ملی بوکس/ برو و بیای بی‌حاصل کوبایی‌ها

به گزارش خبرنگار ورزشی خبرگزاری علم و فناوری آنا، استخدام مربی خارجی برای تیم ملی بوکس مردان، یکی از چالش‌هایی است که فدراسیون بوکس در هر دوره با آن مواجه بوده و هیچ وقت سرانجام خوشی را هم در بر نداشته است. هر زمان که بوکسور‌های ملی پوش، دست خالی از مسابقات بر می‌گردند یا اختلاف نظر مربیان داخلی، بر سر اداره این تیم به اوج خود می‌رسد، متولیان فدراسیون به این فکر می‌افتند که برای آرام کردن اوضاع، بحث جذب سرمربی غیروطنی را مطرح کنند. بحثی تکراری و خسته کننده که تنها تیم ملی بوکس را به محلی برای، برو و بیای مربیان خارجی تبدیل کرده است!

خامیس ورایف از قزاقستان، ولادمیر دورتسوف از اوکراین، دیمتری از روسیه، آسه بال ازکوبا، ولادمیر وینکوف از اوکراین و بابارو فرناندز خیمنز از کوبا، گزینه‌هایی بودند که طی چند دهه گذشته روی نیکمت تیم ملی بوکس نشسته اند و هر کدام با خداحافظی زودهنگامشان، پایان تلخی را در این تیم داشته‌اند. عدم مدیریت لازم، نبود منابع مالی و چند دستگی بیش از اندازه، بین اهالی این رشته مهمترین دلایل و نقاط ضعفی بوده که موجب شده، حضور مربیان بوکسور خارجی در ایران دوامی نداشته باشد و حتی زودتر از موعد مقرر نیز عذرشان خواسته شود.

حالا در تازه‌ترین مورد روح الله حسینی، رئیس کنونی فدراسیون بوکس اقدام به جذب مربی خارجی برای بوکس ایران کرده است. این بار ناکامی در بازی‌های آسیایی ۲۰۲۲ هانگژو، بهانه‌ای شده تا فدراسیونی‌ها به فکر تغییرات در تیم ملی بیفتند.

تیم ملی کشورمان در حالی با پنج نماینده در این رویداد مهم شرکت کرد که بدون شک باید گفت یکی از بدترین نتایج تاریخ خود را گرفت. طوری که با پنج باخت و دو برد به کار خود در بازی‌های آسیایی پایان داد. سرمربی این تیم در هانگژو، حسینقلی نهرودی بود. مردی که بیش از یک دهه است، هدایت بوکسور‌های ایران را در مسابقات مهمی، چون المپیک و جهانی عهده دار بوده و دستاورد خاصی هم نداشته است. آمار آمد و شد‌ها و استعفا‌های نهرودی در این سال‌ها آن قدر زیاد بوده که اشاره به آن‌ها دیگر از حوصله خارج است. با این حال این مربی ۷۰ ساله، برای چندمین بار از مسئولیت سرمربیگری این تیم کناره گیری کرد تا فدراسیون بوکس در مقطع حساس دیگری به پروسه استخدام مربی خارجی را به جریان بیندازد.

آیا فونتانا به تیم ملی بوکس ایران می‌رسد؟

فدراسیون بوکس برای جذب مربی خارجی، روی گزینه‌های کوبایی دست گذاشته است. کشوری که حرف اول را در بوکس دنیا می‌زند. «رینالدو فونتس»، مربی ۵۰ ساله اهل کوبا است که یک هفته‌ای می‌شود به ایران آمده و تمرینات را با تیم بزرگسالان شروع کرده است. اما آن طور که حسینی، رییس فدراسیون اعلام کرده، فونتس، گزینه اصلی هدایت تیم ملی نیست و او به طور موقت تمرینات را اداره می‌کند تا مرد اصلی از راه برسد.

سرمربی مورد نظر فدراسیونی‌ها، «وان باتیستا فونتانا کیسادا» است. یک کوبایی نام آشنا که سابقه ۱۸ سال سرمربیگری تیم ملی بوکس تایلند را دارد و با این تیم، به مدال‌های زیادی در رقابت‌های المپیک، جهانی و آسیایی دست یافته است. آن طور که گفته می‌شود فونتانا چراغ سبز را برای نشستن روی نیکمت تیم ملی ایران نشان داده، اما هنوز هیچ چیز قطعی نیست. حسینی در آخرین اظهارنظر در خصوص حضور فونتانا در ایران گفته: «پیگیر حضور او در ایران هستیم که امیدواریم این اتفاق رخ دهد.»

اصلی‌ترین برنامه‌ای که در حال حاضر، پیش روی تیم ملی بوکس بزرگسالان است، حضور در مسابقات انتخابی المپیک ۲۰۲۴ پاریس است. نماینده‌های کشورمان که از مسیر بازی‌های آسیایی توفیقی در کسب جواز المپیک نداشتند، حالا تنها دو فرصت برای رسیدن به این مهم دارند. رقابت‌های انتخابی ایتالیا و تایلند که به ترتیب اسفند ماه جاری و خرداد ماه سال آینده برگزار خواهد شد، دو میدانی است که بوکسور‌های کشورمان باید بخت خود را برای المپیکی شدن در آن بیازمایند. رقابت‌هایی بس دشوار که در سطح جهانی برگزار می‌شود. در این مسابقات سهمیه المپیک به نفراتی که روی سکو قرار بگیرند، اعطا خواهد شد.

حال در این شرایط سوال اینجاست که فدراسیون بوکس در فاصله کمتر از سه ماه مانده تا رقابت‌های انتخابی المپیک ایتالیا چرا این قدر دیر به فکر جذب مربی خارجی افتاده است. آیا بهتر نبود سه ماه پیش و بعد از ناکامی محض در بازی‌های آسیایی هانگژو این تصمیم گرفته می‌شد؟ با فرض به این که اگر فونتانا با فدراسیون ایران به توافق هم برسد، او چطور می‌خواهد در این مدت زمان محدود، انتخابی بگذارد، نسبت به بازیکنان شناخت پیدا کند و تیم را به مسابقات ایتالیا ببرد. نکته دیگر این که استخدام مربی خارجی برای تیم ملی بوکس نیاز به یک برنامه بلند مدت دارد و یک مربی حداقل چهار سال زمان نیاز دارد تا بتواند برنامه هایش را عملی کند و به خروجی مدنظرش برسد.مسئله این است که آیا فونتانا با ۷۱ سالن سن می‌تواند از عهده این تعهد برآید؟

و در آخر، موضوع مهم تر، بحث رقم قرار داد اوست. مطمئنا یک مربی در قامت فونتانا که رزومه پرباری در ورزش حرفه‌ای دارد، دستمزدی چند هزار دلاری در ماه خواهد داشت. شنیده می‌شود رقم او کمتر از ۱۰ هزار دلار در ماه نیست. آیا در این شرایط که فدراسیون بوکس، همیشه از مشکلات مالی رنج برده و بودجه اش کفاف اردو‌ها و اعزام‌های ملی را هم نداده، می‌تواند از پس دستمزد هنگفت این کوبایی و برنامه‌های تدارکاتی او برای تیم برآید؟

به خصوص اینکه با فونتس هم در حال همکاری است و در اقدامی عجیب صحبت از گزینه خارجی سومی هم می‌کند. صحبت‌های اخیرعلیرضا استکی، سرمربی تیم ملی بوکس امید  گواه روشنی بر این ادعاست. تمرینات این تیم در حالی پیگیری می‌شود که استکی گفته، این تیم به دلیل مشکلات مالی هزینه برگزاری اردوهایش را ندارد و دنبال اسپانسر است.

نظرات غیرکارشناسانه آقای رئیس

تصمیم گیری‌ها در مورد جذب مربی خارجی برای تیم ملی بوکس در حالی است که از هم اکنون نقد‌های منفی به آن آغاز شده است. به هر حال چه در بعد فنی و چه بعد مالی قضیه، ابهاماتی وجود دارد و ذهن اکثریت را به این سمت می‌برد که حضور این مربیان هم، مثل موارد قبلی آزمایشی و کوتاه مدت خواهد بود و آن‌ها نیز خیلی زود به خانه باز خواهند گشت. رییس فدراسیون بوکس، پیش بینی کرده که تیم ملی، شانس کسب سه سهمیه را برای بازی‌های المپیک ۲۰۲۴ پاریس دارد، اما به ادعای کارشناسان، رسیدن به چنین هدفی آن هم در موقعیتی که نه مسابقات کشوری برگزار شده، نه انتخابی تیم ملی و نه هیچ تدارکاتی، خیلی سخت و طاقت فرسا خواهد بود. حسینی پیش از بازی‌های آسیایی ۲۰۲۲ هانگژو نیز در اظهارنظری سوال برانگیز، گفته بود که تیم ملی بزرگسالان، شانس کسب دو تا سه مدال را در این آوردگاه دارد، اما هیچ کدام از بوکسور‌های ایران حتی نتوانستند تا نزدیکی کسب مدال پیش بروند!

اگرچه طی سال‌های اخیر ستاره هایی، چون دانیال شه بخش و شاهین موسوی به بوکی آسیا و جهان شناسانده شدند، اما واقعیت این است که پشتوانه بوکس ایران تهی است و هر سال بیشتر از سال قبل از سطح یک بوکس روز دنیا فاصله می‌گیرد. به هر شکل انتظار می‌رود داستان به خدمت گرفتن فونتانا به عنوان یک چهره سرشناس بوکس جهان در راس تیم ملی ایران، چیزی شبیه مانور نباشد. چرا که در نهایت فدراسیون بوکس مجبور می‌شود به «رینالدو فونتس» قناعت کند و دست آخر هم بعد از یک دوره کوتاه با او نیز قطع همکاری کند.