توسط متخصصان یک شرکت دانشبنیان؛
وزیر دفاع روسیه از نیرو‌های مستقر در قطب شمال بازدید کرد
نیرو‌ها و تأسیسات روسیه که در منطقه راهبردی آرکتیک مستقر هستند، از سوی وزیر دفاع این کشور مورد بازدید قرار گرفتند.
به گزارش گروه جهان خبرگزاری علم و فناوری آنا به نقل از رویترز، «سرگئی شویگو» وزیر دفاع روسیه از نیرو‌ها و تاسیسات نظامی مستقر در منطقه «آرکتیک» (قطب شمال و محیط پیرامونی آن) بازدید کرد.
این بازدید همزمان با اعزام تعدادی از کشتی‌های ناوگان جنگی شمالگان به منطقه آرکتیک صورت گرفت.
طبق بیانیه وزارت دفاع روسیه، شویگجو علاوه بر بازدید از تأسیسات نظامی، بر آمادگی نیرو‌ها برای دفاع از زیرساخت‌های حیاتی روسیه در قطب جنوب نظارت کرده است.
در تاریخ ۱۲ خرداد، با توجه به رقابت راهبردی با روسیه، آمریکا از قصد خود برای افتتاح یک دفتر دیپلماتیک در قطب شمال خبر داد.
پیش از آن، در تاریخ ۲۴ اردیبهشت، «نیکلای کورچونف» دیپلمات ارشد وزارت خارجه روسیه درباره اینکه اقدام‌های ناتو در منطقه «آرکتیک»، ممکن است به تنش منجر شود، هشدار داد.
وی افزود: هیچ نشانه‌ای مبنی بر بهبود وضعیت امنیت نظامی منطقه آرکتیک نمی‌بینیم. پیشروی ناتو در این منطقه همچنان ادامه دارد و دامنه رزمایش‌های نظامی این ائتلاف با حضور کشور‌هایی که اساساً عضوی از این منطقه نیستند رو به افزایش است.
این مقام روس اضافه کرد: همزمان، کشورهای غربی به تقابل، خصومت ورزی و منفعت طلبی در آرکتیک ادامه می‌دهند و در چنین شرایطی، روسیه نمی‌تواند احتمال تشدید تنش را نادیده بگیرد.
به گفته کورچونف، در اسناد راهبردی برخی کشورهای حوزه آرکتیک، از روسیه به عنوان دشمن و تهدید امنیتی نام برده شده است.
به گزارش آنا، به نظر می‌آید که همزمان با سیاست چرخش به ایندوپاسیفیک که شامل انتقال نیرو و تجهیزات از غرب آسیا و تمرکز آن‌ها در شرق قاره در راستای مهار چین است؛ آمریکا قصد دارد منطقه آرکتیک (شمالگان / ناحیه پیرامون قطب شمال) را در آینده‌ای نه چندان دور به جدیدترین میدان نبرد خود تبدیل کند.
اقیانوس آرام در شمالی‌ترین بخش خود به دریای «برینگ» راه دارد که تنگه‌ای با همین نام را در خود جای داده است که آلاسکا (متعلق به آمریکا) را از منتهی الیه شرقی سیبری (متعلق به روسیه) جدا می‌کند. دریای برینگ همچنین محل رویارویی اقیانوس آرام و اقیانوس شمالگان است.
اگرچه آرکتیک کوچک‌ترین اقیانوس جهان است، اما این ظرفیت را دارد که همزمان با ذوب شدن یخ‌های قطبی، به عنوان یک مسیر میانبر، ۷۵ درصد از کل جمعیت دنیا را به یکدیگر متصل کند.
فقط کشور‌هایی می‌توانند ادعای مالکیت بر قطب شمال را داشته باشند که موفق شوند ثابت کنند ادامه رشته کوهی که در کشور آن‌ها وجود دارد، تا اعماق آب‌های اقیانوس منجمد شمالی کشیده شده است. با توجه به این قاعده، پنج کشور (روسیه، نروژ، کانادا، دانمارک و آمریکا) می‌توانند ادعای خود را مطرح کنند. بر اساس «کنوانسیون حقوق دریاها»، هر کشور تا ۲۰۰ مایلی سواحل خود مالک بستر دریایی آن است. بنابراین، در قطب شمال بیش از یک میلیون کیلومتر مربع بدون مالک می‌ماند و اختلاف نیز بر سر مالکیت همین بخش است.
در نهایت، فقط سازمان ملل متحد باید بر اساس شواهد علمی که هر یک از این کشور‌ها ارائه می‌کنند، تصمیم بگیرد که سرزمین مورد اختلاف به کدام کشور داده خواهد شد.
همزمان، چین نیز خود را کشور «نزدیک آرکتیک» (near arctic) نامیده و در سال ۲۰۱۸، از راهبرد خود درباره این منطقه رونمایی کرد.
در تاریخ ۹ تیر ۱۴۰۰، «کارل شولتز» فرمانده گارد ساحلی آمریکا به اندیشکده «بروکینگز» گفته بود که توسعه عملیات‌های ایالات متحده در منطقه آرکتیک (محیط پیرامونی قطب شمال) در راستای مقابله با یکه تازی روسیه در این عرصه راهبردی ضروری است که این می‌تواند شامل عملیات‌های حق آزادی دریانوردی باشد که واشنگتن برای به چالش کشیدن ادعای دیگر کشور‌ها (چین) نیز به آن‌ها استناد می‌کند.
وی در توجیه ادعای خود می‌گوید: حضور به معنای نفوذ است و در حال حاضر، حضور آمریکا در این منطقه، در مقایسه با قابلیت‌هایی که دارد، به شدت اندک است.
شولتز مدعی شد: آنچه مایه نگرانی آمریکا می‌شود، نحوه حضور روسیه در این منطقه است. دغدغه مشابهی هم درباره نظم بین المللی قانون محور و شیوه مدرن اداره مسائل دریایی داریم.
انتهای پیام/
آنا گزارش می دهد؛
