بازیگر نمایش «جریان»: برای رسیدن به نقشم از مادرم الهام گرفتم

به گزارش خبرنگار فرهنگ و جامعه خبرگزاری علم و فناوری آنا، نمایش «جریان» به نویسندگی و کارگردانی علیرضا معروفی مدتی است که در سالن اصلی تئاتر شهر به صحنه می‌رود. «جریان» درباره مصطفی، سردبیر مجله‌ای است که در آن علیه یک جریان می‌نویسد و در پی این اتفاق ماجرا‌هایی پیش می‌آید، انگار همیشه یک جریان رو به رویت ایستاده، یا باید رو به رویش بایستی یا باید بگذاری از روی تو رد بشود. بازیگران این کار روزبه حصاری، وحید نفر، الهه شه‌پرست، صالح لواسانی، مازیار مهرگان، محمد نیازی، مهدی رحیمی‌سده، فرزاد تجلی، محمدحسین ثمری، ضحی رجایی‌فر (هنرمند خردسال) و با حضور خسرو احمدی در این اثر ایفای نقش می‌کنند.

رسیدن به شخصیت «نگارش» سخت نبود

الهه شه‌پرست بازیگر نقش «نگارش» در این کار در گفتگو با آنا گفت: «نگارش» یک زن نویسنده در یک دفتر نشریه است، یک زن جسور که نمونه‌هایش در جامعه زیاد است بنابراین دست پیدا کردن به چنین شخصیتی کار دشواری نبود، چرا که در محیط اطرافمان از این بانوان می‌بینیم. او زنی است که پای عقیده خود ایستاده، اما به واسطه این پاینبدی، اتفاقات تلخی را هم تجربه می‌کند.

وی در ادامه افزود: نظر من با کارگردان درباره شخصیت «نگارش» متفاوت نبود اینکه مثلا بگویم دو نگاه کاملا متفاوت را داشتیم، البته آقای معروفی راهنمای خوبی هم داشتند و مرا در این زمینه هدایت کردند.

شه‌پرست اظهار داشت: به اعتقاد من، ما در جامعه زن معمولی نداریم، هم سن و سال‌های من در دهه شصت از یک جایی دیگر یاد گرفتند که روی پای خود بایستند و حقشان را بگیرند. من خیلی چیز‌ها را در کارم از مادرم الگو گرفتم، چرا که او معلم آموزش و پرورش بود و سی سال خدمت کرد، در دهه هشتاد بازنشسته شد. بنابراین برای نقشم به دنبال نمونه کار دوری نرفتم و از مادرم الهام گرفتم.

وی همچنین اظهار داشت:‌یکی از بزرگترین دغدغه‌هایی که من داشتم این بود که آیا واقعا من شغلی دارم؟ این موضوع برای من و عموم هنرمندان مطرح است چرا که به لحاظ اقتصادی خیلی این مسئله برایمان سوال می‌شود. من از چهارده سالگی که وارد عرصه هنر شدم هنوز به این فکر نکردم که بازیگری می‌تواند شغل من باشد، به مرور در دوران دانشگاه در عرصه تئاتر و بازیگری کار برایم جدی شد.

 دغدغه معیشت همکارانم را دارم

شه‌پرست همچنین افزود: فکر می‌کنم اگر در حوزه‌ای بیست و یک سال زحمت بکشی، دستاوردهایش مشخص باشد، اما واقعا ما هنرمندان تئاتر چقدر برای جامعه به عنوان یک انسان ارزشمند هستیم؟ همیشه دغدغه من شرایط معاش هنرمندان همکارم بوده، به ویژه آقایان که چند شغله هستند، نمی‌شود فردی چندین جا مشغول کسب و کار باشد و از او انتظار خلق روی صحنه داشت. در نهایت من انتظار رفاه آنچنانی در این شغل ندارم، اما گاهی به همکارانم می‌گویم که اگر شغل کاذب دستفروشی داشتم، بعد بیست و یک سال به چیزی می‌رسیدم با این حال من برای شغلم ارزش قائل هستم چرا که مداوم کار می‌کنم، به ویژه تئاتر، اما حیفم می‌آید وقتی می‌بینم انگیزه‌ها این اندازه برای کار پایین آمده است.

این بازیگر تئاتر با تأکید بر اینکه صاحبان عرصه فرهنگ باید سرمایه گذاری درستی در این عرصه داشته باشند، گفت: وقتی سیستم کاری می‌کند که مردم به هنرمند بی اعتماد می‌شوند یا او را از بیرون نگاه میکنند، رابطه هنرمند و مردم هم قطع می‌شوند و نهایتا این چرخه که همواره ادامه دارد، دچار مشکل می‌شود. مثل بازیگری که روی صحنه حالش بد است و این حال بدش به مخاطب هم منتقل می‌شود چرا که این زنجیر به هم وصل است.

 به مسائل منطقی نگاه کنیم

این بازیگر تئاتر و سینما  گفت: مثلا تصور کنید متون شکسپیر همیشه قابلیت کار کردن دارند و هیچگاه کهنه نمی‌شوند چرا که تاریخ انقضا و مرزبندی ندارند. در هر کشوری زندگی می‌کنیم باید قوانین آن را بپذیریم، اما وقتی چیزی تحمیل می‌شود در مقابل هم نتایجی دارد، بعضاً به من  می گویند محافظه کار هستم، اما من معتقدم در هیچ شرایطی نباید خط قرمز‌ها را رد کرد و باید منطقی به مسائل نگاه کرد چرا که غلیان احساسات چیزی را درست نمی‌کند.

وی افزود: البته اینکه انتظار داشته باشیم در تئاتر فقط یک نوع تفکر و عقیده تبلیغ شود، هم درست نیست مثلاً اینکه صحنه‌ای را حذف کنیم یا چیز‌هایی از این دست مثل صحنه اسیدپاشی که ما داشتیم و از نظر من یک اتفاق بود که حذف شد. سوال من  از کسانی که این صحنه را حذف کردند  این است که   آیا می‌توان این رخداد تلخ را  از جامعه هم حذف کرد؟ بنابراین به نظر من اگر درباره  یک پدیده مطلوب حرف نزنیم آن مسئله درست نمی‌شود.