شهرآوردی که نه «انگلیسی» داشت، نه «کوفی»

به گزارش گروه رسانه‌های دیگر خبرگزاری آنا، فضل‌الله یاری در ستون سرمقاله روزنامه همدلی شنبه 28 فروردین 95 نوشت:

شهرآورد تهران روز گذشته دربرابر چشمان مشتاق ده‌ها هزار تماشاگر حاضر در ورزشگاه آزادی و میلیون‌ها بیننده تلویزیونی با پیروزی چهار بر دو تیم پرسپولیس به پایان رسید تا یکی از جذاب‌ترین و البته بی‌حرف و حدیث‌ترین بازی های این دو تیم پر طرف‌دار ایران رقم بخورد و منهای نتیجه، تماشاگران هر دو تیم از تماشای بازی لذت ببرند.

تا این جای کار مثل همه بازی‌های معروف، می‌توان به تحلیل آن نشست و نحوه آرایش بازیکنان و علل بازی خوب دو تیم و باخت تیم بازنده را بررسی کرد و الی آخر...اما نمی‌توان از درسی گذشت که می‌توان از خلال این بازی پر هیجان آموخت. البته نه فوتبالیست‌های حال و آینده، بلکه سیاست مدارانی که مابین دو انتخابات هفتم اسفند و دهم اردیبهشت و البته قبل و بعد از این بازه زمانی به گونه‌ای مشغول سیاست‌ورزی بوده اند که نامی جز «جرزنی» نمی‌توان بر آن نهاد. در بازی روز گذشته، دو تیم فقط به بازی با حریف می‌اندیشیدند و توان بازی سازی خود، نه چشم‌داشتی از داوران داشتند و نه حریف را تخطئه می‌کردند.

بازی با پیروزی قاطع تیمی به پایان رسید که در سال‌های اخیر نسبت به حریف وضعیت بهتری نداشت، اما توانست با سازماندهی مناسب، خود را تا صدر جدول بالا بکشد، حریف اما باخت خود را نه به خارج از زمین نسبت داد و نه به خارج از کشور. نه کسی «انگلیسی» خوانده شد و نه «اهل کوفه».

در این بازی به جز تخلفات معمول یک مسابقه پرهیجان، نه اخراجی در کار بود و نه توهین و اتهامی به حریف. تماشاگران حریف هم نه فریب خورده توصیف شدند و نه عامل کسی برای تخریب تیم مقابل.

رسانه ملی هم جرات نداشت یک تیم را به گونه‌ای بالا ببرد و تیم دیگر را تخریب کند، چرا که آن را به درستی خلاف مصالح بازی، ورزش و کشور می‌دانست.

شاید بتوان درس‌های موجود در این بازی را برای سیاسیونی استخراج کرد که در همه این‌سال‌ها نتوانستند از مناصب این ورزش جذاب دوری‌ کنند. اکنون جدای از مناصب و منافع سیاسی این ورزش، می‌توان به مناسبات رقابتی موجود در این ورزش نیز اشاره کرد که هرکدام می‌تواند، درسی باشد برای آنان که به قصد رقابت شرافت‌مندانه پای به عرصه سیاست می‌گذارند.آن‌ها باید بیاموزند که نمی‌توانند بد بازی کنند ولی انتظار هورا، کف و سوت از تماشاگران داشته باشند. باید یاد بگیرند که نمی‌توانند زیر نورشدید نورافکن‌ها و روبه‌روی دوربین‌های افکار عمومی خطا کنند و داوران به ضررشان سوت نزنند.

و مهم‌تراز همه باید این درس را فرا بگیرند که نتیجه بازی در زمین مسابقه تعیین می‌شود ، نه در راهروهای تاریک و نه در پشت میز برگزارکنندگان بازی. و سرانجام این که آن‌ها باید یاد بگیرند که زمین فوتبال، زمین فوتبال است، نه استخر شنا که بتوان در آن زیرآبی رفت و نه رینگ مشت زنی که بتوان در آن با مشت به استقبال رقیب شتافت. باید در زمین بازی تاکتیک داشته باشند، با تماشاگران خود صادق باشند، تماشاگران حریف را محترم بشمارند و با توپ بازی کنند، نه ساق و زانوی بازیکنان مقابل.همین!