هم‌اندیشی در واحد تهران جنوب؛ از انفعال تا مشارکت دانشجویی
عضو هیات علمی گروه علوم سیاسی واحد تهران جنوب پیشبرد سیاست رهایی‌بخش را کار دانشگاه دانست و بیان کرد: «زیست دانشگاهی یعنی نوع سیاست که متفاوت از بقیه سیاست‌هایی که اطراف ما است. ارزش سیاست دانشگاهی که از بالا‌ترین ارزش برخوردار است، معطوف به شناخت بوده و جزء عالیترین شناخت‌هاست.»
به گزارش خبرنگار خبرگزاری آنا، دکتر رضا اکبری نوری در جلسه هم‌اندیشی با عنوان «از انفعال تا مشارکت دانشجویی» که به همت بسیج دانشجویی پایگاه شهید قاسمی دانشکده حقوق و علوم سیاسی در سالن اجتماعات دانشکده حقوق و علوم سیاسی برگزار شد، به ارائه توضیحاتی در ارتباط با سیاست رهایی‌بخش و عناصر آن پرداخت.
وی گفت: «سیاست رهایی بخش از منظر عام شامل هرچیز منعطف به آزادسازی افراد و گروه‌ها از قید و بند‌هایی است که آنها را از دستیابی به فرصت‌های موجود در زندگیشان باز می‌دارد که متضمن دو عنصر عمدهٔ تلاش برای گسیختن غل و زنجیر‌های بر جای مانده از گذشته، به قصد تغییر و تبدیل رفتار‌ها و کردار‌ها در راستای آینده و تلاش برای درهم شکستن سلطه نامشروع بعضی افراد یا گروه‌ها بر دیگران است.»
اکبری نوری: نهضت زنان دست کم به صورت کنونی خود ناچار بوده است مساله هویت شخصی را در اولویت قرار دهد. هدف این نهضت، رهانیدن زنان از محدودیت‌های گذشته که قبلا در انحصار مردان بوده و نیز کسب آزادی‌های لازم برای مشارکت در همه حوزه‌های فعالیت اجتماعی، است
اکبری نوری افزود: «سیاست رهایی بخش بر اولویت اصول اساسی عدالت، برابری و مشارکت تاکید می‌ورزد. رهایی در موضوع ما به معنای آن است که زندگی جمعی چنان سامان یافته است که فرد به نحوی از انحا قادر است در محیط زندگی اجتماعی خود با آزادی و اختیار کامل به فعالیت بپردازد.»
عضو هیات علمی گروه علوم سیاسی واحد تهران جنوب، جنبش دانشجویی و نهضت زنان را پیشگامان سیاست زندگی دانست و گفت: «اعضای جنبش دانشجویی به ویژه آنان که تحت تاثیر موقعیت گرایی قرار داشتند کوشیدند تا حرکات و کردارهای شخصی و شورش بر شیوه‌های زندگی مرسوم را به عنوان نوعی مبارزه طلبی در برابر آداب و اصول رسمی مطرح سازند. نهضت زنان را می‌توان تا حدی نزدیک‌تر به اهداف سیاست زندگی دانست.»
وی افزود: «نهضت زنان دست کم به صورت کنونی خود ناچار بوده است مساله هویت شخصی را در اولویت قرار دهد. هدف این نهضت، رهانیدن زنان از محدودیت‌های گذشته که قبلا در انحصار مردان بوده و نیز کسب آزادی‌های لازم برای مشارکت در همه حوزه‌های فعالیت اجتماعی، است.»
اکبری نوری ادامه داد: «نظام دانشگاهی دو وضعیت را داراست و اینکه همواره در تلاش است تمام نظام‌هایی را که مانع هستند در تحقق مشارکت، عدالت و برابری مورد پرسش قرار بدهد. جنبش‌های دانشجویی و جنبش‌هایی این چنینی رابطهٔ نزدیکی با سیاست رهایی بخش دارند.»
بهستانی مدیر گروه علوم سیاسی دانشگاه امام حسین (ع) نیز با بیان تاریخچهٔ مختصری درباره جنبش دانشجویی گفت: «حضور دانشجویان به دلیل آشنایی و آگاهی بیشتر از جریانات سیاسی ـ اجتماعی، در تمامی صحنه‌های انقلاب کاملا ملموس، محسوس و پررنگ است. این حضور از سال‌ها پیش از انقلاب با شکل گیری جنبش دانشجویی آغاز ودر طول سال ۱۳۵۷ دانشگاه‌های کشور به پایگاه انقلاب تبدیل شدند.»
مجید بهستانی افزود: «کلاس‌ها تعطیل شد و تظاهرات سیاسی برای سرنگونی رژیم از دانشگاه‌ها، سازماندهی شد. پس از پیروزی انقلاب اسلامی نیز، جریان پر فراز و نشیب جنبش دانشجویی با ایجاد حرکت مردمی فراگیر در کشور و به ویژه دانشگاه آغاز و دانشگاه‌ها به یکی از پایگاه‌های عمده تحرک سیاسی در جامعه تبدیل شدند.»
وی ادامه داد: «حضور فعال دانشجویان و جوانان در عرصه‌های سیاسی، دانشجویی و مشارکت گسترده آنان در سخنرانی‌ها و سمینار‌ها و انتشار نشریات دانشجویی جلوه و خودنمایی خاصی به جنبش دانشجویی داد و این جنبش که ترکیبی است از جنبش سیاسی و فرهنگی با مطالعات جوانان پیوند خورده و این قشر به عنوان چشم بینای جامعه تاکنون عمل کرده است.»
انتهای پیام/
