دولت روحانی چرا عمق فاجعه اقتصادی دولت احمدی نژاد را فاش نکرد؟

دولت یازدهم در شرایط رکود تورمی اقتصاد را از دولت دهم تحویل گرفت و با حل مسأله تورم، امروز بر آن است تا از رکود خارج شود. دولت یازدهم به دنبال آن است که مارپیچ کاهشی اقتصاد را کنترل کند.

موقعیت‌های حبابی زمین و ساختمان در دهه گذشته، نرخ بالای سود بانکی، معوقات سنگین بانکی و به طور کلی وضعیت شبه بحرانی بانک‌ها، بدهی‌های سنگین دولت، مسکن مهر، یارانه‌های نقدی و بودجه‌های دولتی کاهش یافته که همه از دولت قبل به ارث رسیده، معجون زهرآلودی برای اقتصاد ایران ساخته است.

دولت یازدهم به درستی تشخیص داد که این وضعیت حاصل تضعیف جدی تقاضای کل و وقوع تنگنای مالی در کشور است. تقاضای کل، نتیجه تضعیف طبقه متوسط در دولت قبل و تنگنای مالی عمدتاً حاصل وضعیت نامناسب نظام بانکی است. رئیس دولت یازدهم از طرح و افشای وضعیتی که از دولت دهم به ارث برده بود و اشتباه‌های فاجعه‌آمیزی که رخ داده بود، صرفنظر کرد چرا که نگران بود این انتقادها ابهام و واگرایی را در میان مردم دامن خواهد زد در حالی که اقتصاد و توسعه ایران بیش از همیشه به اتحاد و ثبات نیاز دارد.

برداشت دولت این بود که دوری از افشاگری در این زمینه (سیاست‌های اقتصادی دولت‌های نهم و دهم) به همبستگی اجتماعی می‌انجامد و بهتر است اقتصاد و جامعه این زخم‌ها را تحمل کند و اجازه دهد تا زخم‌ها خود به خود التیام یابند، غافل از اینکه این زخم‌های عمیق فقط وقتی التیام می‌یابد که در معرض اشعه ضد عفونی خورشید قرار بگیرد.

دولت یازدهم در مقطع تحویل دولت می‌باید عمق فاجعه اقتصاد بحرانی به ارث برده را- از مسکن مهر و وضعیت صندوق‌های بازنشستگی گرفته تا بودجه، یارانه‌ها، بدهی‌های دولت، بیکاری، فساد... و بویژه وضعیت بانک‌ها- برای مردم افشا می‌کرد. دولت روحانی اما ترجیح داد به انسجام و همبستگی ملی خدشه‌ای وارد نشود حتی اگر بار ترمیم خرابی‌ها فراتر از طاقت دولت باشد.