در آوردن اشک مخاطب کار راحتی است/ فیلمی که در آن علی مصفا کتک خورد و کبود شد

به گزارش خبرنگار فرهنگی آنا، حمیدرضا قربانی، کارگردان فیلم «خانه‌ای در خیابان چهل‌و‌یکم» گفت: «بعد از سال‌ها دستیار کارگردانی و تدوین در سینما بالاخره بعد از این همه تجربه به جایی رسیدم که فکر می‌کردم می‌توانم فیلم بسازم. بعد از دستیار کارگردانی در فیلم«درباره الی» که رضوی تهیه‌کننده‌اش بود، با او قول و قرار ساخت فیلمی را گذاشتیم.»

رضوی در این نشست اعلام کرد که به دلیل فراهم نشدن شرایط مالی نتوانستیم این فیلم سینمایی را سال گذشته تولید کنیم. »

وی همچنین تصریح کرد: «موقعیت سه زن داستان در این فیلم بسیار بحرانی است اما در عین حال این شرایط هیچگاه به تلخی داستان نمی‌افزاید. این نوع نگاه برای من بسیار جذاب بود.»

در ادامه آزیتا ایرایی، در خصوص واکنش منفی خود نسبت به قصه این فیلم که در آغاز کار ابراز کرده بوده عنوان کرد: «ساختن فیلمی درباره موضوعی که بارها درباره‌اش فیلم ساخته شده، ترسناک به نظر می‌رسید. اما بعد از مدتی به این نتیجه رسیدم می‌شود قصه‌ای گفت که شخصیت‌های آن فارغ از واکنش‌های بیرونی و آنچه به صورت معمول از آنها توقع داریم به شکل منطقی مشکلاتشان را حل می‌کنند. قرار بود قصه سه زن با محوریت مادر باشد و جذابیت این موضوع مرا ترغیب به کلنجار رفتن با قصه کرد.»

وی در خصوص پایان‌بندی این فیلم تصریح کرد: «حدود یک ماه، پایان مشخصی برای این فیلم نداشتم و این اتفاق خیلی هولناکی بود، به همین دلیل چند مدل پایان برای آن نوشتم که استفاده از پسربچه داستان بخش مهمی بود.»

هومن بهمنش، مدیر فیلمبرداری این اثر سینمایی نیز بیان کرد: «با این‌که سه فیلم در جشنواره داشتم، اما دلم می‌خواست با این فیلم در جلسه حضور داشته باشم. این فیلم بستر رئالیستی داشت و نگاه قربانی به فضا این فیلمبرداری را می‌پسندیدم. همزمان با این فیلم 6 پیشنهاد دیگری داشتم، اما دلم می‌خواست با قربانی کار کنم و وارد این تیم شدم.»

وی اعلام کرد: «ما فیلم‌های زیادی در جشنواره داشتیم که از این موضوع استفاده ژورنالیستی کردند. در آوردن اشک مخاطب کار راحتی است، اما این فیلم این طور نبود و شرافتمندنه درباره این موضوع صحبت می‌کرد. فیلم لایه‌های زیادی دارد و در لایه‌ اول خیلی متین برخورد می‌کند.»

سهیلا رضوی درباره حضورش در این فیلم گفت: «زمانی که فیلمنامه را خواندم، از همان ابتدا، با التهابی که در مغازه به وجود آمد، نتوانستم آن را روی زمین بگذارم و آن را تا انتها خواندم. همیشه دوست دارم آدم اخلاقمندی باشم و این فیلم اخلاقمند بود. این فیلم مشکل بزرگی را با درایت به ثمر می رساند و این موضوع مرا جذب کرد.»

بازیگر فیلم سینمایی «خانه‌ای در خیابان چهل‌و‌یکم» تشریح کرد: «این‌که قرار نبود در فیلم گریه کنیم، سخت‌ترین قسمت کار بود. باید طوری بازی می کردم که بدون گریه ناراحتی‌ام را نشان دهم. واقعا خوشحال هستم که این نقش به پیشنهاد داده شد و در آن بازی کردم. امیدوارم کسانی که این فیلم را می‌بینند، بتوانند درسی از آن بگیرند. در زندگی مشکلاتی به وجود می آید اما مدیریت آن بسیار مهم است.»

رضوی درباره کار با قربانی اعلام کرد: «واقعیت این است که قربانی باید خیلی زودتر فیلم می‌ساخت و هم چند سالی است که قصد همکاری داشتیم. حتی این اثر سال گذشته باید ساخته می‌شد. نگاه انسانی و درستی که به موضوع ملتهب وجود دارد، از جنس کارهای من دور نیست. آدم‌ها نگاه‌های عجیب ندارند و سه بازیگر زن با وجود بحرانی بودن موضوع نگاه تلخی ندارند.»

وی ادامه داد: «این فیلم قابلیت این را دارد که در صحنه اول گریه کنم در حالی‌ که باید این ناراحتی را در ایستادنم، حضورم و چهره‌ام نشان میدادم اما گریه نمی‌کردم.»

سارا بهرامی در این نشست خبری با بیان این‌که در این فیلم واکنش‌هایی که همه از شخصیت‌ها توقع دارند را اجرا نکردیم عنوان کرد: «به عنوان یک بازیگر باید بگویم این نوع بازی بسیار سخت است. داد زدن، گریه کردن و... ساده ترین کاری است که ما می‌توانیم انجام دهیم. اما بر سر صحنه فیلم «خانه‌ای در خیابان چهل‌و‌یکم» می‌دیدم که من، رضوی و افشار گاهی به مرزی می‌رسیم که حالمان بسیار بد می‌شد، اما این نوع بازی خواسته کارگردان بود. وی می‌خواست این آدم‌ها با صبوری و به آرامی با این ماجرا برخورد کنند.»

علی مصفا نیز گفت: « زمانی‌ که نقشی را انتخاب می‌کنم، خیلی به کوتاهی و بلندی آن فکر نمی‌کنم. سناریو و کارگردانی که نگاه خاص به موضوعات دارد، برایم ملاک بود. قبول کشتن فردی به دست برادرش بسیار سخت است، اما همه ترسم از این بود که بعد از انجام چنین عملی باید چه واکنش‌هایی را از خودم نشان دهم. نگاه متفاوت قربانی باعث شد بهتر و راحت با نقشم ارتباط برقرار کنم.»

مریم نراقی، تدوین‌گر فیلم سینمایی «خانه‌ای در خیابان چهل‌و‌یکم» بیان کرد: «با قربانی از ۱۲ سال قبل آشنا بودیم و وسواس‌ها و نگاه‌های او را می‌شناختم و می‌دانستم چطور باید رفتار کنم.»

علیرضا کمالی درباره حضورش در این فیلم تصریح کرد: «قبلا تله‌فیلمی به اسم سه ماهی با هم کار کرده بودیم. همان زمان قصه این فیلم را برایم تعریف کردند و قرار شد در این کار هم باشم. کوتاه بودن نقش برایم مهم نیست، چون شخصیت مرتضی یکی از عوامل موثر در فیلم است. متراژ آن برایم خیلی مهم نبود، تاثیر این نقش در فیلم محسوس است.»

وی ادامه داد: «باعث افتخارم بود که در کنار چنین بازیگران خیلی خوبی باشم. من و علی مصفا در تمرین‌ها به‌هم آسیب رساندیم. فکر می‌کنم برای همین یک سکانس، پروسه یک ماهه تمرین را پشت سر گذاشتیم.»

کارگردان فیلم«خانه‌ای در خیابان چهل‌و‌یکم» درباره آسیب دیدن علی مصفا در صحنه آخری که از پسربچه کتک می‌خورد، گفت: «بعد از فیلم برداری متوجه شدم تمام بازوی او کبود شده و بازهم بابت این ماجرا از او معذرت می‌خواهم.»

مانی رحمانی که در این فیلم نقش پسر مقتول را بازی کرده است به‌خاطر یکی از سکانس‌ها که در آن علی مصفا را کتک می‌زند گفت: «بازی در این فیلم این خیلی کار سختی بود و حتی فهمیدم که بعد از این صحنه بدن آقای مصفا کبود شده که از این بابت از مصفا عذرخواهی می‌کنم.»

مانیا علیجانی بازیگر خردسال این فیلم نیز با شیرین‌زبانی‌هایی که داشت به زبان کودکانه گفت: «خوشحالم که این فیلم را بازی کردم. همیشه دوست داشتم این فیلم را ببینم.»

در بخشی از این نشست متنی از مهناز افشار که در نشست رسانه‌ای حضور نداشت توسط کمالی خوانده شد که در آن از اضحاب رسانه بابت غیبتش عذرخواهی کرده بود.