چه زمانی مشاوره خانواده بی فایده است

به گزارش گروه بازار خبرگزاری آنا تحقیقات در زمینه تاثیرات مشاوره خانواده درمانی نشان داده است که کار با یک درمانگر باتجربه در مورد مشکلات زندگی موثرترین راه برای غلبه بر اضطراب و استرس های روزمره است. با این حال، برخی از مردم به مشاوره و روان درمانی اعتقاد ندارند. در این مطلب سعی می کنیم دلایلی که چرا برخی افراد ممکن است درمان را مفید ندانند بررسی کنیم.

1- مراجعین دارای مشکلات زمینه ای و شخصیتی هستند.

افرادی که مشکلات زمینه‌ای ناسالم دارند متاسفانه خوب نمی توانند با مشاور خانواده ارتباط برقرار کنند. روانشناسان خانواده با مسائل زمینه ای مربوط به سلامت روان دست و پنجه نرم می کنند. اما چرا؟ زیرا همین عوامل زمینه ای ناسالم مانند: افکار، باورها، اعمال، موقعیت ها و شرایط، انگیزه رفتارهای ناسالم را ایجاد می کنند.

همین عوامل می توانند درک افراد را از تعاملاتی که با دیگران دارند و مسائل زندگی منحرف کنند.

به این ترتیب، عوامل زمینه‌ای ناسالمی که ممکن است افراد درگیر آن باشند می‌توانند درک آنها را از روند مشاوره خانواده منحرف کنند.

به عنوان مثال، افرادی که بیش از حد انتقادناپذیر، بی حوصله، دارای تفکر سیاه و سفید، پرخاشگر و عصبانی کمال گرا هستند نمی توانند از اثربخشی خانوداه درمانی استفاده کنند. یکی از مهمترین دلایلی که افراد فکر می‌کنند روان درمانی مفید نیست، داشتن عوامل زمینه‌ای ناسالم است.

در اینجا چند نمونه از کیس های مرکز مشاوره خانواده آویژه آورده شده است:

• فردی که بیش از حد به انتقاد حساس است، ممکن است توصیه های درمانگر خانواده را به عنوان تخریب به جای کمک کردن به مشکلات رابطه، درک کند. حساسیت بیش از حد به انتقاد ممکن است باعث شود که فرد مشاوره را به دلیل بیزاری از انتقاد ترک کند.


• فردی که افکار نامنعطف، سفت و سخت دارد، در برابر ایجاد تغییرات رفتاری مناسب که واقعا نیاز دارد مقاومت نشان دهد زیرا با آنها موافق نیست.


• فردی که انتظارات غیرواقع بینانه از مشاوره دارد و بی حوصله است اکثرا معتقد است که مشاوره خانواده مفید نیست زیرا فکر می کند باید خیلی سریع مشکلاتش درمان شود. بنابراین او روند کار با مشاور خانواده را ترک می کند و معتقد است که جلسات مشاوره بیهوده است.

بنابراین، مشاوره خانوداه به دلیل وجود عوامل زمینه ای که فرد با آن دست و پنجه نرم می کند، غیرمفید تلقی می شود.

2- افراد دارای ترس ها و استرس های حل نشده هستند.

داشتن ترس و اضطراب باعث ایجاد مقاومت در برابر روان درمانی می شود. عوامل زمینه‌ای ناشناخته و حل‌نشده در گذشته می‌توانند باعث ایجاد ترس‌هایی شوند که در روند مشاوره خانواده اختلال ایجاد می کند.

به عنوان مثال، ترس از قضاوت، طرد شدن، به عهده گرفتن مسئولیت بیشتر، می‌تواند باعث شود که افراد از مراجعه به مشاوره و درمان خودداری کنند.

احساس اضطراب در طول درمان به طور کلی نشان می دهد که فرد از چیزی نگران است و ترس دارد. اگر به این ترس‌ها توجه نشود، بهبود به تعویق می افتد.

3. رویکرد درمانی متناسب با نیاز درمانجو نیست.

یک درمانگر خانواده باید درک بهتری از علائم اختلالات روانی و مشکلات افراد داشته باشد تا مراجعان به رویکرد درمانی مشاور خانواده اعتماد کنند. هنگامی که مراجعان پاسخ‌های خوبی برای مشکلات خود پیدا کنند، می‌توانند با انرژی بیشتری بر روی فرآیند مشاوره تمرکز کنند.

بسیار مهم است که یک مشاوره خانواده رویکرد خود را متناسب با نیازهای مراجع تنظیم کند و نه برعکس. این امر به ویژه در ابتدای شروع جلسات مشاوره تا زمانی که نگرانی های اصلی کاهش یابد، بسیار مهم است. اگر مشاوره خانواده شما این کار را انجام ندهد، مشاوره مفید نخواهد بود.

4. اهداف مشاوره تعیین نشده است.

اکثر مواقعی که مشاوره خانواده بی نتیجه می ماند به دلیل این است که اهدافی که بتوان برای موفقیت مشاوره اندازه گیری کرد تعیین نشده است.

برای درمانجو و درمانگر مهم است که اهداف و انتظارات واقع بینانه برای درمان تعیین کنند تا بتوان آنها را سنجید.

اگر هیچ هدفی برای مشاوره خانواده تعیین نشده باشد، یا اهداف غیرواقعی باشند، ممکن است درمان تاثیری نداشته باشد. بسته به انتظارات مراجعان و درمانگر، تنظیم هدف می تواند برای هر مشاوره ای متفاوت باشد.

تا زمانی که شما و درمانگرتان در مورد اهداف مشاوره به جمع بندی نرسیده باشید، از مشاوره انتظاری نباید داشته باشید.

5. رویکرد درمانی مناسبی برای مشکلات افراد انتخاب نشده است.

متاسفانه برخی مواقع بین مشکلات درمانجو و رویکرد درمانی مشاور ناسازگاری وجود دارد. همانطور که هر فرد در مورد موضوعات زندگی، نظرات و ترجیحات شخصی دارد، درمانگران نیز نظرات و ترجیحات شخصی خود را در مورد رویکردهای درمانی که معتقدند مفید هستند، دخیل می کنند.

هنگامی که یک مشاور خانواده را انتخاب می کنید، مراقب نظرات و ترجیحات شخصی او در مورد رویکرد درمانی نیز باشید.

مثلا برای درمان اختلال اضطراب، دو روان‌پزشک از دو رویکرد بسیار متفاوت استفاده کنند که ممکن است هیچ‌کدام از آنها مفید نباشد. در این مواقع مراجع به این نتیجه می رسد که مشاوره خانواده چیزی جز هدر دادن پول نیست.

برای تعیین یک رویکرد درمانی موثر توسط مشاور خانواده، او باید این کار را به چهار روش اصلی انجام دهد:

مشاور باید ابتدا به نگرانی اصلی مراجع توجه کند.

مشاور باید روند درمان را به طور واضح برای مراجع توضیح دهد. مثلا بگوید که چرا ممکن است مدتی طول بکشد تا علائم بیماری کاهش یابد.

مشاور باید در طول مسیر مراجع را تشویق کند تا اینکه سرانجام مشکلات کاهش پیدا کند و درمانجو احساس کند روند مشاوره در مسیر درستی قرار دارد.

مشاور باید اولویت های درمانی را مشخص کند و مواردی که به مشکلات مراجع مربوط نیست را در روند مشاوره مطرح نکند. زمانی که به مهمترین مسائل پرداخته شود، روند بهبود و پیشرفت در مشاوره خانواده ظاهر می شود.

اگر خانواده درمانی برای شما مفید نبود، ممکن است رویکرد درمانی اشتباهی برای شما انتخاب شده باشد.

6. مشاور و مراجع نمی توانند با یکدیگر ارتباط برقرار کنند.

برخی مواقع بین شخصیت مشاور و مراجع درگیری وجود دارد. درمانگر و مراجع یک رابطه درمانی را تشکیل می دهند. مانند هر رابطه ای، باید پیوند خوبی بین دو طرف وجود داشته باشد. اگر تضاد شخصیتی بین این دو وجود داشته باشد، رابطه درمانی نمی تواند به درستی شکل بگیرد.

همیشه بهتر است با مشاوره خانواده ای کار کنید که می توانید با او ارتباط برقرار کنید. اگر رابطه خوبی ندارید، مشاوره داشتن در این شرایط بی فایده است.

7. مشاوره خانواده مشاور خوبی نیست.

همه درمانگران و مشاوران مثل هم نیستند. در حالی که تحصیلات می تواند شاخص مهمی برای کیفیت مشاور خانواده باشد، اما مدارک و تحصیلات به تنهایی شاخصی برای بهترین مشاوره خانواده نیست.

اغلب،تحصیلات بهترین شاخص برای داشتن مهارت های درمانی نیست بلکه تجربه نیز در کیفیت مشاوره اهمیت دارد.

کار با یک مشاوره خانوداه یا مثلا مشاوره قبل از ازدواج بی‌تجربه یا ناکارآمد می‌تواند اعتماد مردم را خدشه دار کند.

8. مراجع به دنبال راه حل سریع و میان بر است.

درمان به زمان و حوصله زیادی نیاز دارد. در واقع، معمولاً کشف عوامل زمینه ساز مشکلات و سپس ایجاد تغییرات و حل آنها زمان می برد.

برای مثال، مشاوران خانواده باید از یک فرآیند تشخیصی اختصاصی استفاده کنند تا به طور مؤثر عوامل مشکل‌ساز را شناسایی کنند. اگر عوامل زمینه‌ای مشکلات به آسانی قابل شناسایی نباشند، روند درمان زمان بیشتری طول می کشد.

سپس تا مراجع رویکرد درمانی مشاورخانواده را درونی کند و تغییرات رفتاری سالم را شروع کند روند درمان بییشتر طول می کشد.

مشاوران خانواده می توانند با سرعت مراجع حرکت کنند نه بیشتر.

دلایل زیادی وجود دارد که چرا روند خانواده درمانی می تواند کند شود. به عنوان مثال، تحقیقات نشان داده است که برای اکثر مردم، تغییر کردن آسان یا سریع نیست. اغلب افراد در برابر تغییر مقاومت می کنند. البته این شرایط انسان هاست.

اگر مراجع انتظار داشته باشد سریع پیشرفت کند، این انتظار می تواند روند بهبودی را خراب کند. این مشکل اغلب در مورد مراجعینی وجود دارد که با بی حوصلگی و یا انتظارات غیر واقعی دست و پنجه نرم می کنند. و با همین مشکلات به مشاوره خانواده مراجعه می کنند.

منبع:

psychology.avije.org

www.verywellfamily.com

انتهای پیام/ ر