طلا نژادحسن در گفت‌وگو با آنا:
هنوز جوهرِ نوشتن خشک نشده است/ دشواری‌ها نباید مانع کار نویسنده باشند
«همین تیراژ‌های سیصد یا چهارصدتایی هم می‌تواند نویسنده را امیدوار نگه دارد. حتی دشواری‌های دیگری مانند ممیزی نیز مانع کار نمی‌شوند؛ آنچنان که من در مواجهه با این سد، همواره دنبال راه‌هایی بوده‌ام که از آن بگذرم و اثرم را منتشر کنم.»
بحرانِ کتاب و کتاب‌خوانی، اقتصاد ورشکسته نشر، تیراژ‌های چندصد نسخه‌ای و حق‌التألیف‌های چندصد هزارتومانی؛ آن‌هم برای نگارش کتاب‌هایی که گاهی وقت و انرژی نویسنده‌شان را تا نیمی از سال به خود اختصاص می‌دهند و چندین و چند دلیل دیگر که هر کدام می‌تواند امر نوشتن را برای نویسنده به چالش بکشند؛ اما چرا نویسندگانی مانند طلا نژادحسن، همچنان می‌نویسند؟
نویسنده آثاری همچون «شهریور هزار و سیصد و نمی‌دانم چند» و «شهر گم‌شده زیر رمل‌های کنار ساحل» در گفت‌وگو با خبرنگار فرهنگی آنا ضمن تایید مشکلات نوشتن در زمانه حال و همچنین فشارهایی که به دلیل شرایط زندگی بر نویسندگان وارد می‌شود، گفت: «با تمام این احوالات، من مشغول نگارش رمانی هستم که نزدیک به سه سال روی آن وقت گذاشته‌ام.»
نژادحسن با پرداختن به دو وجه مختلف از نوشتن، افزود: «نخستین وجه از نوشتن به نظر من، عشق نویسنده است به نوشتن؛ عشقی باستانی و دیرینه که نوشتن را به اتفاقی جوهری و خونی تبدیل کرده است. به عبارت دیگر نوشتن تابع زمان و مکان نیست و این مساله را می‌توانیم در تاریخ پرفراز و نشیب جهان و ایران به وضوح ببینیم؛ مثلا در تلاش نویسندگان و فلاسفه روم شرقی در به دنبال خود کشیدن آثار و نوشته‌هاشان از این شهر به آن شهر و یا همیت ناصر خسرو در نگارش سفرنامه که به قولی روی اسب و استر نیز دست از سرش برنمی‌داشته است!».
وی ضمن بیان این مطلب که نویسنده به نوشتن وابستگی روحی دارد، ادامه داد: «این‌گونه است که حتی همین تیراژ‌های سیصد یا چهارصدتایی هم می‌تواند نویسنده را امیدوار نگه دارد. حتی دشواری‌های دیگری مانند ممیزی نیز مانع کار نمی‌شوند؛ آنچنان که من در مواجهه با این سد، همواره دنبال راه‌هایی بوده‌ام که از آن بگذرم و اثرم را منتشر کنم.»
این نویسنده که جایزه پروین اعتصامی را نیز در کارنامه خود دارد، در ادامه به وجه دوم نوشتن اشاره کرد و گفت: «وجه دوم، مساله معیشت و درگیری نویسنده با چالشهای مختلفی است که او را در گذران زندگی تحت فشار گذاشته و به مخاطره می‌‌اندازد. به بیان دیگر نداشتن درآمد، حمایت و حتی تکیه‌گاهی که نویسنده بتواند به آن تکیه کند و بر بخشی از مشکلات خود فایق آید، یک واقعیت است.»
وی افزود: «این مساله خصوصا برای نویسندگانی که سرپرست خانواده هستند، بسیار اثرگذار است و به جرات می‌شود گفت امرار معاش و تامین نیازهای خانواده، توان و وقت کافی برای نوشتن را از نویسنده می‌گیرد. اما جالب است که حتی در چنین شرایطی هم نویسندگان به کار خود ادامه می‌دهند و با هر سختی و دشواری که هست، نوشتن را ادامه می‌دهند.»
نژادحسن با اشاره به پیشینه پرفراز و نشیب تاریخ کشورمان گفت: «این کشور فراز و نشیب‌های فراوانی را تجربه کرده، کتاب‌سوزان‌های زیادی را به خود دیده و جنگ‌ها و بحران‌های مختلفی را تجربه کرده است. حتی در دورانی که صحبت کردن و نوشتن به زبان فارسی، بی‌سوادی محسوب می‌شده، ایرانیان با تسلط به زبان‌های دیگر، خصوصا زبان عربی به بازگرداندن آثار به زبان فارسی پرداخته‌اند.»
وی با تاکید بر این جمله که «در هر شرایطی، جوهرِ نوشتن خشک نمی‌شود» اظهار داشت: «من یک دبیر بازنشسته هستم که 38 سال سابقه معلمی دارم و متاسفانه باید بگویم من هم جزو همین قشر نویسندگان در جامعه هستم که دچار مشکلات و بحران‌های معیشتی هستند! اما به نظر من فرهنگ کم‌رنگ می‌شود، اما بی‌رنگ نخواهد شد؛ یعنی جریان نویسندگی ادامه خواهد داشت.»
خالق رمان «شهر گم‌شده زیر رمل‌های کنار ساحل» با انتقاد به وضعیت نشر داخلی در مقایسه با نشرهای جهانی خاطر نشان کرد: «کشورهای توسعه‌یافته همگان با مقتضیات زمان و شرایط زندگی، راه‌کارهایی را برای تداوم امر نوشتن و مطالعه ایجاد کرده‌اند که ما از آن‌ها بی‌بهره‌ایم. مثلا چرا نباید آثار صوتی در ایران جا بیفتند؟ به نظر من ورود به ساحت‌های جدید از تکنولوژی، می‌تواند تا حدودی شرایط را برای نویسندگان و مخاطبان بهبود ببخشد.»
انتهای پیام/
