از کجا می‌آورید؟!

به گزارش گروه رسانه‌های دیگر خبرگزاری آنا، مهدی حسن زاده طی یادداشتی در روزنامه خراسان نوشت: چند روزی است تبلیغات نامزدهای انتخابات ریاست جمهوری شروع شده و بازار طرح ها و وعده های اقتصادی نامزدهای انتخابات داغ است. در این مجال فرصت نیست به بررسی این وعده ها بپردازیم. حتی انتظار فعلی ما نیز این نیست که نامزدهای انتخابات، براساس برنامه ای جامع و مبتنی بر نظریه ای مشخص در حوزه اقتصاد، فرهنگ و سیاست خارجی به سراغ مسائل اصلی کشور بروند بلکه بحث بر سر این است که همان طرح ها و وعده های مطرح شده چه مقدار قابلیت اجرایی دارد.

به طور مشخص، هفته گذشته رهبر انقلاب در دیدار نمایندگان مجلس درخصوص این مسئله تذکر دادند و فرمودند: «شعارهای غیر واقع‌بینانه هم داده نشود. شعارهای غیر واقع‌بینانه گاهی ممکن است فریب مردم تلقّی شود. با توجّه به امکانات کشور و واقعیّات کشور بایستی شعار داد و وعده داد.»

این هشدار رهبر انقلاب به این دلیل مهم است که شعارها و وعده ها ممکن است در یک سطح مشخص متوقف نشود و با تبدیل به مسابقه وعده ها بین نامزدهای مختلف، در عمل انتظاراتی را درباره سطحی از وعده ها ایجاد کند که فرد پیروز انتخابات چه بخواهد و چه نخواهد و چه وعده داده باشد یا نداده باشد، مجبور شود برای تحقق آن وعده ها حرکت کند.

در خصوص وعده های مطرح شده، آن چه بیش از همه جلب توجه می کند، وعده هایی است که منابع مالی سنگینی را برای تحقق می طلبد. ما در شرایطی قرار داریم که پیش بینی ها از بودجه امسال این است که با حدود 300 هزار میلیارد تومان کسری بودجه مواجه خواهیم بود. بخش عمده این میزان کسری بودجه نیز قابل چشم پوشی نیست و نمی توان گفت به دلیل کسری منابع، هزینه کرد را نیز به تناسب کاهش می دهیم چرا که بخش عمده این کسری در مواردی است که منجر به افزایش حقوق کارمندان و بازنشستگان شده است و تجربه نشان می دهد، افزایش حقوق کارمندان و بازنشستگان برگشت پذیر نیست و چه منابع پیش بینی شده برای آن محقق شود و چه نشود، از پرداخت آن گریزی نیست.

در چنین شرایطی اضافه کردن هزینه های دیگر که عمدتا از جنس پرداخت مستقیم به مردم است، با  مشکل مواجه است. مشکل نخست، این که اگر این افزایش پرداخت در قالب یارانه جدید باشد، باید سمت دیگر ماجرا که افزایش قیمت حامل های انرژی است نیز گفته شود. حتی اگر این اقدام در قالب یک طرح کارشناسی برای اصلاح نظام یارانه انرژی باشد و بتوان از آن دفاع کرد، باز هم باید روی دیگر افزایش یارانه که پذیرش قیمت بالاتر حامل های انرژی است نیز گفته شود. مشکل دوم، افزایش در سایر پرداخت های غیر یارانه ای است که مستقیم به خزانه دولت و بودجه فشار می آورد.

این فشار زمانی که با کمبود منابع در خزانه دولت مواجه شود به سمت استقراض دولت از بانک ها و بانک مرکزی کشیده می شود و تاثیرات تورم زای سنگینی را به دنبال دارد.

در هر صورت پررنگ شدن فضای وعده در انتخابات، به نوعی جایگزین کردن احساسات با عقلانیت است. تردیدی نیست که برای خروج اقتصاد کشور از وضعیت فعلی و بهبود معیشت مردم باید به سراغ طرح هایی رفت که بتواند به طور مستقیم دسترسی مردم را به منابع مالی بیشتر، افزایش دهد ولی این منابع باید با لحاظ واقعیت مهم تنگنای بودجه و آثار منفی افزایش قیمت حامل های انرژی دیده شود وگرنه چاه جدیدی در دشت خشک منابع مالی کشور ایجاد می کند، امکانات محدود کشور را به هدر می دهد و نتیجه ای جز سرخوردگی مردم به دنبال نخواهد داشت.

انتهای پیام/