داور بین‌المللی هندبال در گفتگو با آنا:
انتصاب‌های متعدد در هندبال فقط برای جلب رضایت است/ نحوه برگزاری لیگ سَمبَل کردن بود
داور بین‌المللی هندبال گفت: متأسفانه عدم برنامه‌ریزی، سیاست‌گذاری در فدراسیون هندبال دیده نمی‌شود و انتصاب‌های متعدد در این فدراسیون تنها نشان‌دهنده جلب رضایت همه است.
به گزارش خبرنگار گروه ورزشی خبرگزاری آنا، سال‌هاست که از حال و روز ناخوش هندبال در ایران سخن می‌گوییم؛ رشته‌ای که بیشتر تعداد بازیکن لژیونر را در ترکیب تیم ملی دارد اما سال گذشته در رقابت‌های مختلف پسرفت داشته است و حتی یک پله هم در آسیا سقوط کرده است. بدون شک مقصر این ناکامی‌ها تنها بازیکنان یا کادر فنی نیست؛ بازیکنان هندبال ایران در بهترین تیم‌های دنیا تحت هدایت مربیان بزرگ هستند و می‌تواند در کنار هم نتایج درخشانی برای تیم ملی کسب کنند؛ اما شیوه به‌کارگیری بازیکنان، نبود اردو و عدم برنامه‌ریزی دست‌به‌دست هم داد تا تیم ملی تنها پسرفت داشته باشد. از عمر ریاست رئیس جوان این فدراسیون بیشتر از یک سال می‌گذرد و انتصاب‌های متعدد، عدم برنامه‌ریزی، عدم جذب اسپانسر باعث شده تا اهالی این رشته بیشتر از گذشته برای هندبال ایران افسوس بخورند.
گفتگو زیر با علی حیات پور رئیس سابق کمیته مسابقات و داور بین‌المللی هندبال در مورد شرایط هندبال ایران به شرح زیر است:
با توجه به شیوع کرونا مسابقات لیگ هندبال تعطیل شد، تصمیم فدراسیون در مورد حضور چهار تیم دسته یک به سوپرلیگ و حفظ 11 تیم لیگ برتر منطقی بود؟
به نظرم تعطیلی لیگ با توجه به شیوع ویروس کرونا، کار درست و عاقلانه‌ای بود اما اینکه تصمیم گرفته شد چهار تیم از لیگ دسته یک به سوپرلیگ بیایند و هر 11 تیم حاضر در لیگ برتر ابقا شوند و هیچ تیمی سقوط نکند، تنها هدف رضایت‌مندی تیم‌ها بود و تصمیم درست و کارشناسانه‌ای نبود و مطمئناً این تصمیم در آینده مشکلات زیادی ایجاد می‌کند، به این خاطر که لیگ ما از نظر مالی و بازیکن آمادگی و گنجایش 15 تیم را ندارد و ضمن اینکه لیگ یک معنای خاصی دارد.
پویایی و کیفیت در مسابقات حرف اول را می‌زند و ما باید بتوانیم با برنامه‌ریزی درست آن را حفظ کنیم. بازیکنانی که قرار است جذب لیگ شوند، باید کیفیت لازم را داشته باشند و تعادل بین آنها ایجاد کنیم. خیلی از تیم‌ها بازیکن ندارند و با بازیکنان بومی در لیگ حاضر می‌شوند که این موضوع مشکلات زیادی را به وجود می‌آورد، به این خاطر که کیفیت لیگ پایین می‌آید. قطعاً سه یا چهار هفته از بازی‌ها بگذرد، خیلی از تیم‌ها از ادامه لیگ انصراف می‌دهند. به نظرم این تصمیم اصلاً کارشناسانه نبود و تنها برای جذب رضایت و آرامش مسئولان فدراسیون گرفته شد.
یکی از مشکلات همیشگی هندبال ایران انصراف تیم‌ها در مسابقات لیگ است به نظر شما چرا چنین اتفاقی رقم می‌خورد؟
این موضوع به برنامه‌ریزی و سیاست‌گذاری‌های فدراسیون هندبال برمی‌گردد. اگر برای هر لیگ یک سقفی از تیم‌های حاضر تعیین شود، این مشکلات به وجود نمی‌آید. وقتی فدراسیون حضور تیم‌ها در لیگ برتر را باز می‌گذارد، هر باشگاه یا ارگانی تمایل به حضور در لیگ دارد اما بعد از مدتی به هر دلیلی یا از نظر مالی یا بازیکن دچار مشکل می‌شوند و از ادامه حضور در لیگ انصراف می‌دهند. اگر فدراسیون هندبال هم مانند فدراسیون فوتبال یک سقفی برای حضور تیم‌ها در لیگ تعیین کند، این مشکلات به وجود نمی‌آید. متأسفانه خیلی از تیم‌ها سفارش شده در لیگ حضور پیدا می‌کنند و این یک قانون است که هر تیمی که به راحتی وارد لیگ می‌شود، به راحتی هم از لیگ خارج می‌شود.
به نظر شما بهتر نبود به خاطر تیم ملی و عدم حضور لژیونرها، سرمایه‌گذاری روی بازیکنان لیگ صورت می‌گرفت؟
همه ما می‌دانیم بازیکنان لژیونر از پول بیت‌المال به این جایگاه رسیده و در هندبال رشد کرده‌اند. مشکل بازیکنان لژیونر نیست بلکه عدم برنامه‌ریزی درست در فدراسیون هندبال است. من بارها در صحبت با بازیکنان لژیونر یا مصاحبه‌های‌شان دیده‌ام که آنها می‌گویند هیچ مشکلی برای حضور در تیم ملی ندارند. آنها خودشان را سرباز تیم ملی می‌دانند و هر زمان که شرایط مهیا باشد در خدمت تیم ملی خواهند بود اما متأسفانه برنامه‌ریزی نادرست فدراسیون و عدم سیاست‌گذاری برای بهره‌برداری از لژیونرها مشکلات زیادی را به وجود آورده است.
یک بازیکن لژیونر در اروپا از شرایط خیلی خوبی برخوردار است. از نظر اعتبارات مالی، تغذیه و لباس تمرینی در شرایط کاملاً ایده‌آل است. این بازیکن وقتی قرار است به ایران بیاید، هزینه‌هایی هم برای فدراسیون به همراه دارد. باید بلیت این بازیکنان تهیه شود و از نظر لباس تمرینی و تغذیه مشکلی نداشته باشند. من چند وقت پیش در مصاحبه یکی از همین بازیکنان لژیونر خواندم که گفته بود خجالت می‌کشند زمانی که در هتل با تیم‌های عربی روبه‌رو می‌شوند. به این خاطر که تیم ملی مشکل لباس داشته و پوشش بازیکنان با هم متفاوت بوده است. قطعاً این موضوعات تأثیر زیادی روی لژیونرها که در بهترین شرایط هستند، می‌گذارد.
به نظرم فدراسیون باید موضعش را مشخص کند. یا از بازیکنان لژیونر استفاده کند و بالتبع برنامه‌ریزی درست برای آنها داشته باشد یا روی بازیکنان داخلی سرمایه‌گذاری کند. این دوگانگی و عدم ثبات در تصمیم‌گیری مشکلات زیادی به وجود می‌آورد. یک بازیکن لژیونر با شرایط و امکاناتی که در ایران هست، با افت و خیزهای زیادی مواجه می‌شود. برای این بازیکنان باید اردو گذاشته شود تا آنها بتوانند در کنار هم به یک آمادگی برسند.
از نظر فردی این بازیکنان توانایی بالایی دارند اما به خاطر اینکه چند وقتی کنار هم نبودند نیاز به تمرین دارند تا به هماهنگی برسند اما دیدیم در همین فدراسیون فعلی چنین امکاناتی برای آنها فراهم نشد و اگر رایزنی‌های حبیبی به عنوان سرمربی تیم ملی که مدرس بین‌المللی هم هست، نبود، حتی امکان برگزاری اردو در ترکیه هم فراهم نمی‌شد یا اگر تیم ملی در قطر اردویی داشت، به خاطر رایزنی‌های این مربی بود، در غیر این صورت فدراسیون فعلی هندبال نه اعتبار و نه بودجه‌ای برای این کار داشت. آنها حبیبی را به عنوان سرمربی انتخاب کردند تا از اعتبار بین‌المللی او استفاده کنند و اگر قرار باشد یک مربی به جای هماهنگی و تمرینات فنی با بازیکنان، تنها به فکر اردو، تغذیه یا پوشش آنها باشد، معلوم است که انتظارات برآورده نمی‌شود.
نحوه برگزاری لیگ برتر هندبال به چه صورت بود؟ امسال در فدراسیون تصمیم گرفته شد لیگ را در دو گروه برگزار کنند. آیا این تصمیم مناسب هندبال ایران بود؟
به نظرم دو گروه کردن لیگ تیم‌ها در لیگ اصلاً کار درستی نبود. اصول لیگ یک گروهی بودن آن است. بسیاری از سرمربیان تیم‌ها از این وضعیت ناراضی بودند، به این خاطر که لیگ هندبال ظرفیت دو گروهه شدن را ندارد. اگر قرار است شیوه برگزاری لیگ تغییر کند، باید به‌صورت پلی‌آف برگزار شود و بازی‌های پلی‌آف هم تعریف خاص خودشان را دارند. به نظرم این نوع برگزاری تنها سَمبَل کردن است. ما باید شیوه اجرا را درست کنیم و ادای فدراسیون‌های دیگر را درنیاوریم چرا که در نهایت به خودمان آسیب می‌زنیم.
یک بازیکن در طول مسابقات لیگ باید بالغ بر 26 یا 27 بار بازی کنداما با این فشردگی مسابقات لیگ هندبال و دو گروهه شدن تیم‌ها، در نهایت یک بازیکن 10 الی 12 مرتبه بازی می‌کند که این تعداد کمکی به رشد او نمی‌کند. متأسفانه در فدراسیون هندبال ما تئوریسین‌های خیلی خوبی داریم اما در قدرت اجرا و عملیاتی کردن امور به شدت ضعیف هستیم. تصمیمات بدون کارشناسی انجام می‌شود و این موضوع ما را دچار مشکل می‌کند. تیم‌ها ناراضی می‌شوند و در نتیجه اسپانسرها هم رغبت نمی‌کنند در لیگ هندبال سرمایه‌گذاری کنند.
انتصاب‌های پی‌درپی در فدراسیون صورت می‌گیرد آیا حضور این نفرات رضایت جامعه هندبال را به همراه دارد؟
نظرم هدف این انتصاب‌ها تنها رضایت‌مندی جامعه موافق هندبال با رئیس فدراسیون است. در این فدراسیون تمام تلاش بر این است که رضایت همه جلب شود و قطعاً شما زمانی که این هدف را داشته باشید، با مشکلات زیادی روبه‌رو می‌شوید. ما در این فدراسیون می‌بینیم که ابلاغیه‌های متعددی صادر می‌شود و افراد زیادی جابه‌جا می‌شوند؛ اما کارایی آنها را نمی‌بینیم و این نشان می‌دهد که تنها برای رضایت‌مندی این کار صورت می‌گیرد تا دل همه به دست آید. در زمان ریاست رحیمی در فدراسیون هندبال، امور با 10 نفر پیگیری می‌شد اما الان افراد زیادی در کمیته‌های متعدد فدراسیون مشغول به کار هستند که اصلاً ما نمی‌دانیم این افراد به چه علتی در این پست‌ها حضور دارند و اصلاً کجا هستند.
این افراد چه باری از روی دوش هندبال برمی‌دارند. این مسائل چالش‌برانگیزی است که کسی به آنها جواب نمی‌دهد و هر کس هم اعتراضی کند، در نهایت یا یک ابلاغیه می‌گیرد و ساکت می‌شود و یا اینکه در بایکوت خبری قرار داده می‌شود. با این مسائل و چالش‌ها، هندبال ایران هیچ پیشرفتی ندارد. اگر به دنبال تحول در این رشته هستیم، باید نگاه‌ها عوض شود. حب و بغض‌ها کنار گذاشته شود و از نیروهایی استفاده کنیم که توان عملیاتی کردن امور را دارند.
متأسفانه واقعیت هندبال وارونه نشان داده می‌شود. در همین مسابقات سال گذشته صحبت از اردوی ملی‌پوشان در ترکیه و قطر می‌شد اما در مصاحبه بازیکنان دیدیم آنها مشکل پوشش لباس داشتند. در حال حاضر افرادی که در فدراسیون هندبال حضور دارند، در واقع پنج رئیس هستند که به همراه پاکدل، 6 رئیس فدراسیون می‌شوند. آنها هر کدام نامزد پست ریاست بودند و برنامه‌های زیادی برای احیای هندبال داشتند. الان باید از آنها بپرسیم که برنامه‌هایی که در مجمع بیان کردید تا چقدر توانستید در فدراسیون عملی کنید؟ آیا برنامه‌ها تنها در حد شعار بود؟
ارزیابی شما از عملکرد تیم ملی هندبال چیست؟
ما بازیکنان خوبی در ترکیب تیم داریم. افرادی که در سطح اروپا با مربیان درجه یک کار می‌کنند و قطعاً از نظر فنی، سطح بالایی دارند اما به دلیل مسائلی که پیش‌تر از این گفته شد مانند عدم هماهنگی و عدم‌برنامه‌ریزی در جهت بهره‌برداری از این بازیکنان نمی‌توانیم از آنها استفاده کنیم. بنابراین به جرقه‌ها دلخوش کرده و مسائل کوچک را بزرگ می‌کنیم مانند اینکه تیم ملی مقابل کویت یا کره جنوبی نمایش قابل قبولی داشت. در واقع حقیقت را وارونه جلوه می‌دهیم و همین موضوع باعث می‌شود که در یک موقعیت حساس مقابل کره جنوبی، بازیکنان ما درگیر مسائل روحی روانی شوند و نتوانند توان حقیقی خود را ارائه دهند. همان‌طور که گفتم ما در بحث فنی بازیکنان قدرتمندی داریم اما از نظر روحی روانی به خاطر ضعف‌های فدراسیون، شرایط خوبی نداریم.
میزبانی مسابقات قهرمانی آسیا به ایران داده شده داست؛ تیم ملی جوانان باید چگونه برای این مسابقات آماده شود؟
متأسفانه رده سنی جوانان در هندبال ایران خیلی مظلوم واقع شده است. اولین اولویت اصلی برای این رده سنی، انگیزه و شور است تا آنها بتوانند با همه سختی‌ها و تمرینات پرفشار، خود را آماده نگه دارند و به تیم ملی بزرگسالان راه پیدا کنند اما شرایط در فدراسیون هندبال به گونه‌ای است که این دو رده سنی رها شده‌اند و تنها اردوهای مقطعی و البته بی‌کیفیت برای آنها برگزار می‌شود. بازیکنان تا چه زمانی باید در اردوهای داخلی حضور داشته باشند؟ فدراسیون تمام مسئولیت را از خود سلب کرده و سرمربی تیم ملی جوانان و نوجوانان مجبور است با اعتبار خودش و رایزنی با استان‌های دیگر، اردوهای تیم ملی را برگزار کند.
این مسابقات فرصت بسیار خوبی است که تیم ملی از امکان میزبانی خود استفاده کند و حتی سهمیه جهانی بگیرد. ما اگر به دنبال تحول در هندبال هستیم باید شور و شوق را در رده‌های پایه افزایش دهیم و طبق یک سیاست‌گذاری و برنامه‌ریزی درست پیش برویم. تنها با یک اردوی مقطعی داخلی بازیکنان رشد نمی‌کنند. باید برای آنها اردوهای خارجی در نظر گرفت تا ترس آنها از بین برود و ذهنیت بین‌المللی پیدا کنند که البته با توجه به شرایط فعلی فدراسیون، من بعید می‌دانم این اتفاقات رقم بخورد. فدراسیون از مربیان حمایت نمی‌کند و سرمربی باید به دنبال اردو، تغذیه بازیکنان یا پوشش آنها باشد.
با توجه به چالش‌های هندبال و عدم جذب اسپانسر، باید چه کارهایی صورت بگیرد تا این موضوع برطرف شود؟
ماهیت اسپانسر در هر لیگی، دیده شدن است. ما امسال چند پخش تلویزیونی داشتیم اما کیفیت رقابت‌ها هیجان کافی را حتی برای جامعه هندبال هم ایجاد نکرد. رئیس فدراسیون باید از ارتباطات خود استفاده کند و اسپانسرها را جذب کند. در زمان ریاست رحیمی این اتفاق بارها پیش می‌آمد که یک اسپانسر از طریق ارتباطات رئیس فدراسیون حاضر شده در لیگ سرمایه‌گذاری کند اما در شرایطی که ما در هندبال هم‌اکنون هیچ سکوی آسیایی یا جهانی نداریم و حتی به المپیک هم راه پیدا نکرده‌ایم، مشخص است که اسپانسر تمایل به سرمایه‌گذاری ندارد.
در حال حاضر رحیمی نایب رئیس کنفدراسیون هندبال آسیاست اما خبری از او نیست و از طرفی ما در آسیا صندلی‌های تأثیرگذار هم نداریم و اگر کسانی هم در آسیا حضور داشته باشند، تنها به دنبال منفعت خود هستند و کمک حال هندبال نیستند. در این شرایط است که اسپانسر حاضر نیست پولش را در لیگ هندبال سرمایه‌گذاری کند چرا که او منتظر بازگشت سرمایه یا سود خودش است.
در مجمع انتخابات فدراسیون هندبال پاکدل که توانست رأی اعضای مجمع را کسب کند و به عنوان رئیس انتخاب شود، یکی از برنامه‌هایش جذب حامیان مالی بود. در حال حاضر یک سال از آن وعده‌ها می‌گذرد اما همچنان حامی در هندبال جذب نشده است و خزانه فدراسیون خالی‌تر از همیشه است. آنها فقط چشم‌شان به بودجه حداقلی وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک است یا درآمد ناچیزی که از سالن‌ها به دست می‌آورند. قطعاً با چنین شرایطی و این نوع استراتژی، جذب اسپانسر خیلی سخت است. ما در بحث مدیریت، سیاست‌گذاری و برنامه‌ریزی مشکل داریم و تا زمانی که این مسائل در هندبال برطرف نشود نمی‌توانیم آینده روشنی برای این رشته متصور شویم.
انتهای پیام/4057/
انتهای پیام/
