تاریخچه و نقشه جامع شهر تهران در ویکی آنا
به گزارش خبرنگار خبرگزاری آنا, شهرستان تهران یکی از شهرستانهای استان تهران در ایران است. این شهرستان در مرکز استان تهران قرار دارد و از ۳ بخش مرکزی، کن، آفتاب تشکیل شدهاست. شهرستان تهران از شمال به شهرستان شمیرانات و استان البرز از مشرق به شهرستان پردیس و شهرستان دماوند، از جنوب به شهرستانهای پاکدشت و ورامین و ری و اسلامشهر و از مغرب به شهرستانهای قدس، شهریار و استان البرز محدود میشود. این شهرستان پرجمعیتترین شهرستان کشور است. مرکز این شهرستان، شهر تهران است که همزمان، مرکز استان تهران و پایتخت کشور ایران است.
جمعیت شهرستان تهران در سال ۱۳۹۵ خورشیدی بالغ بر ۸٬۷۳۷٬۵۱۰ نفر بوده که از این تعداد، ۸٬۶۹۳٬۷۰۶ نفر در شهر تهران و ۴۳٬۲۲۱ نفر نیز در روستاهای شهرستان ساکن بودهاند.
همشهریآنلاین: نام تهران برای نخستین بار در یکی از نوشتههای تئودوسیوس یونانی در حدود اواخر سده دوم پیش از میلاد به عنوان یکی از توابع ری ذکر شده است.
با این حال قدیمیترین سند فارسی موجود درباره نام تهران نشان میدهد که تهران قبل از سده سوم هجری قمری وجود داشته است، زیرا نویسندهای بنام ابوسعد سمعانی در کتاب خود از شخصی بنام ابوعبدلله محمد ابن حامد تهرانی رازی نام میبرد که اهل تهران ری بوده و در سال ۲۶۱ هجری قمری برابر ۸۷۴ میلادی در گذشته است.
ابوالقاسم محمد ابن حوقل به سال ۳۳۱ هجری قمری در توصیف شهر تهران نوشته است که: تهران در شمال شهر ری واقع شده است و دارای باغهای فراوانی است و میوه آن بسیار متنوع است.
با این حال قدیمیترین سند فارسی موجود درباره نام تهران نشان میدهد که تهران قبل از سده سوم هجری قمری وجود داشته است، زیرا نویسندهای بنام ابوسعد سمعانی در کتاب خود از شخصی بنام ابوعبدلله محمد ابن حامد تهرانی رازی نام میبرد که اهل تهران ری بوده و در سال ۲۶۱ هجری قمری برابر ۸۷۴ میلادی در گذشته است.
ابوالقاسم محمد ابن حوقل به سال ۳۳۱ هجری قمری در توصیف شهر تهران نوشته است که: تهران در شمال شهر ری واقع شده است و دارای باغهای فراوانی است و میوه آن بسیار متنوع است.
در زمان پادشاهان صفوی کم کم تهران شهرتی پیدا کرد و آبادی و رونق این شهر به ویژه در دوره سلطنت شاه طهماسب اول آغاز گردید. چون جد اعلای صفویه به نام امامزاده حمزه مجاور بقعه حضرت عبدالعظیم در شهر ری مدفون بود از این رو سلاطین مزبور هرچند گاه برای زیارت قبر جدشان به تهران می آمدند.
شاه طهماسب اول گذشته از این، به علت وجود آبهای گوارا و باغهای فراوان و شکارگاههای مناسب اطراف شهر تهران را دوست میداشت و به مرور در این محل به سکونت های تقریبا طولانی میپرداخت، به حدی که دستور داد دور شهر را برج و باروی مقاومی و بناهای تازه و کاروانسراها در داخل آن بنا کنند، به همین مناسبت در سال ۹۶۱ هجری قمری حصاری به دور شهر بنا نهادند که از چهار دروازه و ۱۱۴ برج به تعداد سوره های قرآن تشکیل می یافت و مصالح آن را از معادنی تامین کردند که بعدها به چاله میدان و چاله حصار موسوم گردید.
حدود بارویی که به فرمان شاه طهماسب اول به دور شهر کشیده شد تقریبا ۶ هزار قدم و بشرح زیر بود:
از سمت جنوب خیابان مولوی فعلی
از سمت شرق خیابان ری فعلی
از سمت غرب خیابان وحدت اسلامی (شاهپور) فعلی
از سمت شمال خیابان های امیر کبیر و امام خمینی (سپه) فعلی
و محوطه ارگ با داشتن حصار مخصوص و خندق جداگانه در وسط شمالی شهر قرار داشت.
از چگونگی محلات و موقعیت آنها چنین بر می آید که قسمت مغرب و شمال غربی شهر داخل باروی عهد شاه طهماسب غالبا باغستان بوده و خانه های مسکونی بیشتر در عودجالان و چاله میدان قرار داشته است و قسمت بازار محل کسب و کار بازرگانان و پیشهوران آن زمان بوده است.
شاه عباس اول نیز تا چندی به پیروی از شاه طهماسب همین رویه را تعقیب کرد و به آبادانی تهران همت گماشت و دستور داد باغ بزرگی به نام چهار باغ در تهران احداث کنند و ساختمانی برای سکونت موقتی خاندان سلطنتی بنا نهند.
انتهای پیام/
انتهای پیام/