سرودن شعر اعتراض درد و امید را همزمان می‌خواهد/ شعر یأس با شعر اعتراض تفاوت دارد

به گزارش خبرنگار حوزه ادبیات و کتاب گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری آنا، یکی از وظایف شاعران در هر دوره سرودن اشعاری در نقد و تذکرات فرهنگی، اجتماعی و سیاسی است. شعر به عنوان هنر مورد توجه و فراگیر در ایران یکی از بسترهای انتقاد و اعتراض شاعران و مردم است.

برای بررسی شعر اعتراضی با محمدمهدی سیار گفتگو کردیم. این شاعر برجسته در گفتگو با خبرنگار خبرگزاری آنا، گفت: در تاریخ شعر به لحاظ علمی اگر سابقه و فعلیت شعر اعتراضی را بررسی کنیم، نتیجه این است که علمداری و میانداری شعر انتقادی و اعتراضی در دست جریانی غیر از جریان اصیل شعر انقلاب نیست. چهره‌ها و آثار اصلی و شاعران جوان‌تر و مخافل شعر انتقادی و اعتراضی بیشترش و با کیفت‌ترینشان مربوط به جریان شعر انقلاب است. این آثار شعرهای شاعرانی است که آنها را به عنوان شاعر انقلاب، مردم و کشور می‌شناسند.

وی در ادامه افزود: شعر انقلاب زیرمجموعه‌ای از شعر اجتماعی است و همه شعرایی که در این نیم قرن دغدغه اجتماعی داشتند بزرگانشان و آنهایی که اهل اندیشه و تعمق بودند با انقلاب این مردم با دفاع مقدس و بعد با رنج‌های اقتصادی و گلایه‌های مردم همان‌ها همراه بودند. این است که اگر کسی شاعر انقلاب نباشد و بعد مدعی شاعر اعتراض باشد، قابل قبول نیست.

این شاعر برجسته بیان کرد: شعر اجتماعی ما شالوده‌اش با انقلاب گره خورده از محمدعلی دامغانی تا سلمان هراتی و سید حسن حسینی تا علیرضا قزوه و قیصر امین‌پور اولین کسانی بودند که پس از انقلاب شعرهای اعتراضی سرودند.

سیار درباره لوازم سرودن شعر اعتراض خاطرنشان کرد: سرودن شعر اعتراض درد و امید را همزمان می‌خواهد و مخصوصاً این امید را کسی خواهد داشت که بتواند امید به تغییر اوضاع موجود و حرکت به سمت وضع مطلوب را ببیند. در غیراین‌صورت آن شعر یأس خواهد بود و دیگر شعر اعتراض نیست. معمولاً آنچه می‌شنویم که در تعارض با حرکت عمومی مردم ایران و انقلاب اسلامی تصور می‌شود بیش از آنکه شعر اعتراض باشد شعر یأس است.

انتهای پیام/4028/